Όταν λείπω, η ορχήστρα ξεκουράζεται.
Οι φωνές κοιμούνται.
Ο γρύλος σταματά.
Το ψυγείο όμως, κοιμισμένη αρκούδα,
ροχαλίζει. Το κρεβάτι διορθώνει
τα βαθουλώματα, τα αποτυπώματα
και τα φιλιά σου. Ένα φως κάθεται
παντού, μικρό παιδί και περιμένει.
Το σπίτι ανοίγει, αναπνέει
όπως ακορντεόν.
Επιστρέφω.
Ο άνεμος δεν είναι ευνοϊκός και
μου σχίζει τις χάρτινες επιδιώξεις μου.
Γιάννης Κοντός - Η υποτείνουσα της σελήνης – Κέδρος, 2002
