Κωνσταντίνος Γαλάνης | Η μάχη με τις σκιές

Η μάχη με την πίστη

Ο Δον Κιχώτης απίθωσε τη λόγχη του στο χώμα κι επέστρεψε στο δωμάτιό του. Κάθισε στον κόρφο του κρεβατιού εξοστρακίζοντας το βλέμμα του στα πρώτα ράφια της βιβλιοθήκης απέναντι. Οι αδερφοί Καραμάζοφ του Ντοστογιέφσκι στύλωσαν το βλέμμα τους στην ψυχή του. «Όταν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται». Σήκωσε τα πόδια του μερικά εκατοστά πάνω απ’ το δάπεδο προσπαθώντας να νεκρώσει το κενό διάστημα που σχηματίστηκε. Απ’ τον φεγγίτη της κάμαράς του πέταξε μία φευγαλέα ματιά στις σύγχρονες ανεμογεννήτριες που βίαζαν τον κόλπο των απέναντι οροσειρών. Γυμνός και περήφανος, αδιαφορώντας για τα ρυτιδιασμένα ίχνη του κορμιού του, αρπάζει τον τρίφτη απ’ την κουζίνα. Θα αυτοτιμωρούνταν για την τραγική εξέλιξη του κόσμου. Για την εξάλειψη και της ελάχιστης δόσης ιπποσύνης, του παραμικρού ίχνους ρομαντισμού. Η σάρκα του περιπλανώμενου ιδαλγού άρχισε ν’ αλληλεπιδρά με το μεταλλικό σκεύος σε όλα μήκη και πλάτη του σώματός του. Μόλις αντίκρισε τις πρώτες ρανίδες αίματός του να σφιχταγκαλιάζονται με το νερό του ξύλινου βαρελιού στο οποίο είχε καταδυθεί, έκλεισε τα μάτια του και όρθωσε το βλέμμα προς τα πάνω. Η φαντασία του πλέον διέσχιζε παρέα, με τον Ροσινάντε τις εκτάσεις της Μάντσας, ώσπου σκόνταψε στις παρυφές ενός θαμμένου ξύλινου σταυρού καταμεσής του λιβαδιού. Λίγες στιγμές αργότερα παρατηρούσε και πάλι τον κόσμο απ’ το ύψος που χάραζε η ψηλόλιγνη κορμοστασιά του. Κατόρθωσε ν’ αντικρίσει τις μορφές ενός ανεμόμυλου και μιας εκκλησίας στο βάθος του ορίζοντα. Ένα τραχύ σκοινί ορθωνόταν απ’ τ’ άκρα της φτερωτής του ανεμόμυλου. Αναμφίβολα, η ουρά του κατέληγε σε δάκρυα στεγνά μιας αγχόνης μόνης, που θηλιά περνούσε στο σταυρό. Η όρασή του δεν τον πρόδιδε. Αυτό έβλεπε πραγματικά.

[Σελ.11]   

 


Η κόρη του ιδαλγού

 

O Δον Κιχώτης σιγοψιθυρίζει στης κόρης του το προσκεφάλι…

«Κάθε μελωδία γεννά τον στίχο του ονόματός σου. Σπάνια είσαι σαν την πρώτη λιαχτίδα που σταθμίζει την απόσταση απ’ την τελευταία καληνύχτα».

 

Η κόρη του ιδαλγού

Το πρώτο της μπάνιο…

Χέρια στην άμμο.
Φύκια πλέκουν στεφάνια.
Χρόνος ναυαγός.

[Σελ.65]

Κωνσταντίνος Γαλάνης - Η μάχη με τις σκιές – Εκάτη, 2019