Έξω η νύχτα – μέσα ο αντίλαλός της.
Απ’ την ώρα που γεννηθήκαμε. Έτσι είναι
Όλα τα χρόνια κι όλο το χρόνο που σου απομένει ακόμα
Ν’ ανασαίνεις, να πεθαίνεις σ’ ελεύθερη πτώση…
Πυκνοκατοικημένη όλη η γη, μονάχος δεν ζει κανένας πια.
Το σώμα – μια πλάνη αιματωμένη. Σε προδίνει
Αυτός ο συνένοχος της νύχτας. Το μέλλον
Σαν άστρο αστραφτερό που δεν σε ξέρει.
Παντού το μη-εγώ, ένας κόσμος δίχως άκρη. Τόσα πολλά
Αυτά που περιφρόνησες, τόσα λίγα αυτά που συλλογίστηκες-
Πανάρχαιων λέξεων εσύ –εφήμερος- τόνος.
Ένας ανάμεσα σε πολλούς εδώ, συγγενεύοντας με κάποιους.
Μετάφραση: Θανάσης Λάμπρου
Ντουρς Γκρυνμπάιν - Ο αστρονόμος - Μικρή Άρκτος, 2012
