[41]
Ὁ ποιητής ἔχει μιά κρυφή σχέση μέ ὁτιδήποτε ἔγραψε ποτέ κι αὐτό, συχνά, δέν ταιριάζει μέ ὅ,τι νομίζει ὁ ἀναγνώστης γιά τό ἕνα ἤ τό ἄλλο ποίημα.
Γιά παράδειγμα, ἀπό τό πρῶτο, μου βιβλίο, Ἑσπέρα (1912), στήν πραγματικότητα μ’ἀρέσουν μόνο οι στίχοι:
Ἔχω μεθύσει ἀπό τόν ἦχο μιᾶς φωνῆς
Πού μοιάζει μέ τή δική σου.
Ἐξακολουθῶ νά πιστεύω πώς πολλά στήν ποίησή μου ἔχουν βγεῖ ἀπ’αὐτούς τούς στίχους.
Ἀπὀ τήν ἄλλη, μ’ἀρέσει πολύ ἕνα κάπως σκοτεινό καί καθόλου τυπικό δικό μου ποίημα: «Ἦρθα νά πάρω τή θέση σου, ἀδερφή», πού ἔμεινε χωρίς συνέχεια. Μ’ἀρέσουν οἱ στίχοι:
Καί τό ντέφι σου δέν ἀκούγεται πιά,
Καί το ξέρω, ἡ σιωπή σέ τρομάζει.
Ὅ,τι ἀκόμη καί τώρα δηλώνουν οἱ κριτικοί μ’ἀφήνει ἐντελῶς ἀδιάφορη.
Γιά τό δημιουργό τά ποιήματα χωρίζονται ἐπίσης σ’ἐκεῖνα πού ὁ ποιητής θυμᾶται πῶς τά ἔγραψε καί σ’ἐκεῖνα πού μοιάζει νά γεννήθηκαν αὐτόματα, σάν ἀπό δική τους θέληση. Σέ κάποια ὁ δημιουργός εἶναι καταδικασμένος ν’ἀκούει τόν ἦχο ἑνός βιολιοῦ πού τόν βοήθησε κάποτε νά συνθέσει καί σέ ἄλλα τό θόρυβο ἑνος τράμ πού τόν ἐμπόδιζε νά γράψει. Τά ποιήματα μποροῦν νά συνδεθοῦν μέ τήν εὐωδιά ἀρωμάτων καί λουλουδιῶν. Τό ἄγριο τριαντάφυλλο στόν κύκλο «Ἀνθισμένο ἀγριοτριαντάφυλλο» πραγματικά ἀνέδιδε κάποια στιγμή τό μεθυστικό ἄρωμα πού συνδέεται μ’ἀυτό τόν κύκλο.
Αὐτό, πάντως, δέν ἰσχύει μόνο γιά τά δικά μου ποιήματα. Στόν Πούσκιν ἀκουω τούς καταρράκτες τοῦ Τσάρσκογιε Σελό (αὐτά τά ζωντανά νερά), πού ἐγώ ἡ ἴδια παρακολούθησα τό τέλος τους.
Σελίδες 75,76.
Άννα Αχμάτοβα - Το φως του προβολέα - Το Ροδακιό, 2017
Επιλογή – Μετάφραση: Ασπασία Λαμπρινίδου
