ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Υπέρ Πίστεως
[Απόσπασμα από τις σελίδες, 51,52.]
Ο δρόμος προς Εκείνη δεν είναι βατός, ούτε απομένει λίγη απόσταση. Ο κόσμος που ακολουθεί το μονοπάτι είναι πάρα πολύς και ο τάπητας δεν είναι βελούδινος. Στα αυτιά μου φτάνουν λυγμοί, αγκομαχητά και γέλια σχεδόν νευρικά, κουβέντες που δεν ξεχωρίζω. Δεν είναι απλό. Τα τέσσερα αφτιά πλημμυρίζουν με βαριούς στεναγμούς, υστερικές προσευχές, σπασμωδικές διαφωνίες. Η πολυφωνία με ταράζει. Ακούω μια εκφορά λόγου που μοιάζει στον τρόπο ομιλίας του γίγαντα. Γυρίζω τα κεφάλια απότομα δεξιά κι αριστερά! Δεν βλέπω παρά σκυμμένα ανθρωπόμορφα ζώα που μυρίζουν θυμό, αγωνία, ελπίδα. Είχα ξεχάσει πόσος κόσμος γυρεύει το ίδιο με εμένα. Πιάνω τον εαυτό μου να απαριθμεί τα «δυνατά» μου σημεία, νιώθω ξαφνικά την ανάγκη να εξετάσω πού και εάν υπερτερώ.
«Μαμά θα ήταν καλύτερα αν αντί για έκτο δάχτυλο, είχα τελικά τρίτο πόδι;»
Δεν ξέρω…Εγώ θα ήμουν πιο ευέλικτη τώρα αν είχα ανταλλακτικά για τα λαβωμένα μου γόνατα; Αν διέθετα τρίτη ή τέταρτη παλάμη; Αν δεν είχα αναθρέψει μόνο ένα παιδί; Αν είχα παραγγείλει και όργανα από το σωλήνα; Αν δεν αφιέρωνα τόσο χρόνο στη μισθωτή εργασία; Αν δεν είχα να διαχειριστώ δύο κρανία; Κι αν το αριστερό – το άτακτο και σκανταλιάρικο μικρό μου κεφάλι δεν ψιθύριζε διαρκώς πως θαύματα δυστυχώς δεν υπάρχουν; Αν ήμουν πιο κοντά στο Θεό κι αν είχα γεμίσει τις μέρες με χαρά, προσφορά, προσευχές αντί για ευθύνες, δεσμεύσεις και στόχους, θα ήμουν πιο σωστά προετοιμασμένη για να έρθω εδώ;
Τζούλια Γκανάσου – Γονυπετείς – Εκδόσεις Γκοβόστη, 2017
