Κική Δημουλά | Πάσχα, προς Σούνιον

Η θάλασσα ψύχραιμη και ασύσπαστη, λες κι απ’ τις άκρες της σφιχτά την έπιασ’ η στεριά και την τεντώνει. Στην άκρη του γκρεμού, που συγκρατεί το θέαμα, ευωδιάζει ο ίλιγγος κατρακυλούν αυτοκτονίες… Αριστερά, η εποχή, Σε μια ακατάσχετη επιφοίτηση χρωμάτων. Κι εκεί, προσκυνητάρι κατηφές, έναν Χριστό, μη αναστάντα προφανώς, εγκλείει. Γιατί στεφάνι εκ πλαστικού επάνω […]

Κική Δημουλά | Πένθος στην πλατεία Κυψέλης

Τέλη Μαΐου Πήρε φωτιά το μεσημέρι, θύμα του ήλιου Λαμπάδιασε η αδειανή πλατεία και η στοχαστική ερημία της, το καφενείο και το πάθος των θαμώνων του, τα σπίτια και οι στεγασμένες περιπτώσεις τους, το επιπλοποιείο και η τραπεζαρία του -τραπέζι κι έξι πολυθρόνες, να επιπλωθεί η ανία με «δόσεις», μεγάλες ή μικρές ανάλογα -, και, […]