Δημήτρης Καρπέτης | Υπόλειμμα ονείρου

Διαβάζω τις πατημασιές στο χώμα, τα λόγια μια ρυτίδα βαθιά στον αγριεμένο άνεμο. Μια σταγόνα αίμα μεταπλάθει την αλήθεια. Ένα φτερούγισμα ταραγμένο μέσα στο ποδοβολητό του χρόνου η ανάσα μας. Τα πλοκάμια της νοσταλγίας απλώθηκαν, μια ψεύτικη άνοιξη κατεδάφισε τα όμορφα. Θρήνος που σταλάζει στην ψυχή ο ιδρώτας τ’ ουρανού. Οι ώρες κυλούν, οι έγνοιες […]

Δημήτρης Καρπέτης | Ενσάρκωση

Οι σπασμοί ανοίγουν και πάλι τις πληγές. Ο ίλιγγος ενός παράταιρου κόσμου με οδηγεί στο βάραθρο. Γέρνω με αναφιλητά, τα συναισθήματα ξενιτεύτηκαν σε τόπους αλαργινούς. Κάθε τόσο προσποιούμαστε τα φτερουγίσματα. Οι πνοές εμπνέουν τη ζωή. Τα όμορφα απογεύματα απορροφώ το άρωμά σου, φωτοσυνθέτω τις νέες στιγμές της έκστασης. Ο ήχος του πόθου κατακρημνίζεται στο ανάγλυφο […]

Δημήτρης Καρπέτης | Η γιορτινή μας πόλη

Η πόλη φόρεσε τα “γιορτινά” της φωτίστηκε με τα λαμπιόνια της ανέχειας, της μιζέριας και του φόβου πολύχρωμα, όπως και οι άνθρωποι που περπατούν στους δρόμους της φορτωμένοι με τα βάσανα που τους πρόσφεραν οι μέρες των θεών τους. Μέρες “γιορτής” να λάμπουν απ’ τις ψυχές που πυρπολήθηκαν, το λάδι τους άρχισε να στάζει πάνω […]

Δημήτρης Καρπέτης | Άλωση

Ξημέρωσα ιδρωμένος απ’ το όνειρο του ψες. Ξόδεψα τη δύναμη της ψυχής σε ταξίδια άγνωστα. Βυθίζω τα τετριμένα στα κατάβαθα. Ιχνηλατώ τα όνειρα , έτσι θεραπεύω τα πληγωμένα σωθικά. Σιωπηλά δραπευτεύω, δυο πελώρια μάτια φωτίζουν το δρόμο μου. Τρυπώνω στις χαραμάδες για να νοιώσω το άφθονο φώς σου. Υποκλίνομαι μπροστά στο μυστήριο που με κατέκτησε. […]

Δημήτρης Καρπέτης | Οφθαλμαπάτη

Τα χέρια γέμισαν χρόνια χαμένα. Οι αυταπάτες αποτελούν μια διαδρομή καθημερινή. Συνειδητοποιώ τον εγκλωβισμό σε σκέψεις αδιέξοδες. Παραμένω απόκοσμος θεατής μιας μορφής που παρακινεί τις αισθήσεις. Κουβαλώ τις θύμισες. Ένα ερέθισμα επίλεκτο, μια ανάσα προσκολλήθηκε πάνω μου. Άργησες να φανείς, η οφθαλμαπάτη σου κάλυψε τα κενά τοπία. Ο χρόνος τιμωρεί. Τα ουρλιαχτά της ψυχής, έγιναν […]

Δημήτρης Καρπέτης | Ρίγος

Το βεβαρημένο παρελθόν συμμερίζεται το παρόν. Επιμένω να κωπηλατώ στα αζήτητα των συναισθημάτων, εύθραυστος να κρέμομαι απ’ τα χείλια σου. Με ριγμένο στους ώμους το πανωφόρι των αναμνήσεων αγναντεύω τους χειμώνες. Τις ατέλειωτες νύχτες ντύνω το σώμα με το ρίγος σου. Οι αχόρταγες σάρκες κούμπωσαν, η ολοκλήρωση χαράσσεται στα βλέμματα, δεν χρειάζονται δυσνόητες λέξεις. Απόψε […]

Δημήτρης Καρπέτης | Λάμψεις

Ζούμε σε κόσμους παράλληλους, σε μια αδιαφορία προσποιητή που καίει με το πρώτο άγγιγμα. Στις σχισμές της καρδιάς ξεπροβάλλει διστακτικά η αλήθεια. Στον κάθε χτύπο της αποτυπώνεται η ένταση. Αφήνω στα χέρια σου την ανάσα μου, τη μυρουδιά των όσων ζήσαμε. Στα τοπία των αισθήσεων ο χρόνος μηδενίζεται, μια αίσθηση ελευθερίας μαλακώνει το σκληρό υπέδαφος. […]

Δημήτρης Καρπέτης | Ηχώ

Στην τάξη του άπειρου μένω θεατής ενός κόσμου ματαιόδοξου. Στο χειμωνιάτικο φεγγάρι ξεπαγιάζουν τα βλέμματα, ο χώρος μέσα μου σώνεται. Κρύβω τα μυστικά τις αγκαλιές που χάθηκαν, τις στενάχωρες νύχτες. Με διέλυσε η μεγάλη ηρεμία. Οι στάλες της βροχής μια χούφτα όνειρα, κυοφορούν το άφθαρτο. Η ηχώ σου κατακλύζει τους άνυδρους πόρους του δέρματος ξεσηκώνει […]

Δημήτρης Καρπέτης | Αμήχανο άγγιγμα

Στα σκαλιά του ανέμου πεσμένος, υποφέρω τις δύσκολες νύχτες. Μια θέληση αδύναμη στροβιλίζεται, ένα πέπλο καλύπτει την ανήσυχη ψυχή. Το φως της αυγής φωτίζει τη θολότητα των ονείρων. Προκαλεί ίλιγγο η πλάνη στην εσωτερική μου έρημο. Φορτωμένος με πόθους, αναμένω ένα νεύμα να χορέψω μαζί σου. Το αμήχανο άγγιγμα στην τρεμάμενη θάλασσα του κορμιού προκαλεί […]

Δημήτρης Καρπέτης | Αναγκαιότητα

Η ψυχή πολιορκείται από ένα φως αχνό. Επιλέγουμε όνειρα, μια αναγκαιότητα απαραίτητη να αφανίσουμε τα δύσκολα. Μέσα στη νωθρότητα των καιρών με σημάδεψαν τα αφρόντιστα μαλλιά σου. Οι στάλες του πάθους στόχευσαν στην καρδιά. Η πολύωρη αναμονή για ένα χαμόγελο, μέρος του ονείρου που επέλεξα. Ίσως ήρθε η ώρα να διεγείρω της σάρκας το ανάγλυφο. […]