Νικόλαος Κοντουδιός

Ένα γλυκόψαρο λικνίζεται στα γκρίζα   νερά του Σέτο  ξεγλιστράει από τα  αγνά νιάτα του στην γόνιμη  λίμνη την γεννημένη από θάλασσα στα πτερύγια της φωλιάς των αηδονιών μια φτερωμένη   άνοιξη αντιστέκεται  στον φουρτουνιασμένο  χιονιά Ένα χλομό φως  απλώνεται στα ερυθρά σινιάλα    του Σέτο Ίχνος  ατέρμονο στον βυθό τoυ ύπνου καρφωμένου στον αφεγγές  ξυλόγλυπτο   Σε αδαμάντινα […]

Κατάχαμα στα πολυκαιρισμένα πεζοδρόμια  ξεγλιστρούν οι ατελείωτες νύμφες  της βάρδιας  – σκυμμένο κεφάλι και δαπανημένος χρόνος στην ναυλωμένη πτώση  των αρχαίων σημύδων  στο οδοιπορικό  θυσάνων, στο νηολόγιο που  σβήνονται τα  νέφη στις λοιπές οριζόντιες γραμμές των καθοδικών ρευμάτων στρόβιλος γύρω από το απλωμένο μετάξι μια πεζοδρομία πλέγματος αφηγείται το λίκνο των λυμάτων      Φανάρι του λιμανιού […]

Μια νύχτα σαν κι αυτή ένα έμβρυο αποκοιμιέται Σαλεύει στο  υπογάστριο της λύπης Η Πέμπτη ουσία της ζωής Το κλειδί πολυδιάστατο Καρφωμένο στην αρχή της γέννησης στου πενταγράμμου το αλισβερίσι κυκλώνει την σπείρα ενός σολ Έμεινε παντέρημη η φωνή Ο κλειδοκυμβαλιστής μένει  σκυφτός τέμνει τα χέρια σε δυο ανθισμένους περιπάτους αγροικά την απελέκητη σιωπή του […]

Μόλις διέγραψες  ένα χθες, (ένα ποίημα του  στέκεται στου κόσμου  την γωνία) Μόλις έσβησες με γόμα  το νόημα του σημάδεψες τις μπλε  γραμμές του τετραδίου και ότι προσκύνησες τώρα μέσα σου το  καις μόλις χάραξες  δρόμο για μια νέα ζωή (κεραυνός σε ένα τίτλο που άστραψε στην καταιγίδα) ένα ρήγμα γεννήθηκε  κάτω από το  βάδισμα […]

Ο παγερός  όγκος του παλατιού απόγονων πολεμιστών πέφτει ικέτης. Σύγκορμος γονατίζει  στην αμάραντη ομορφιά  της Κατάη που κείτεται στο ήρεμο  χώμα. Ριγμένο άσπρο πέταλο  του  τριαντάφυλλου που πενθεί τον αποχωρισμό από το αγκάθι. Προσκυνά τα  πάθη των μαχών , έρπει την ομορφιά σφυρίζοντας τις επιθυμίες του απόβραδου. Στεφανωμένος ο ήλιος λοξεύει με το σπαθί τις […]

Στάζει η θάλασσα χύνεται ως τα έρημα ρείθρα της κόκκινης πόλης      Λάσπη στον χρόνο που συγκρατεί τον ψημένο πηλό της χτίζει και τον γκρεμίζει με βερβέρικες  λέξεις στα θρύμματα   βάφει η ώχρα το αναπάντεχο γιατί του ουρανού στο κατάξερο νήμα  λιποψυχεί καταμεσής η ορθωμένη αυγή της Εσαουίρα που στέκεται μόνη  στην πλατεία της […]

Στάζει η στιγμή σαν να είναι  η απέραντη κρυφή θλίψη  στις σταγόνες που μεγαλώνουν  πάνω στην  πέτρινη βρύση της Τζεμάα ελ Φνα. Το παιδί σκύβει να πιει λίγο νερό να δραπετεύσει την δίψα του.  Στην ανοιγμένη θύρα της εκβάλει  το  σαλεμένο  μελάνι. Ξεγλιστρά ως ένα ενσαρκωμένο φίδι  στον μαύρο καπνό και ανεβαίνει αργά από  το […]

Αν ο δείκτης του ρολογιού σκοντάψει  κατά τύχη  στο αλαργινό σκαλοπάτι του χαράματος δεν θα γονατίσει  ικέτης στην πτώση αυτή. Δεν θα στάξει  καμιά σταλαγματιά  ζοφερό αίμα ζώου  στον βωμό ετούτο της δόξας δεν θα το νίψει με  καμία προσφορά. Στην αφωνία της πέτρας και του μαρμάρου η μόνη θυσία θα είναι η σιωπή και […]

Εκεί κάτω προς το θολό ποτάμι προάγγελοι της πρώτης άνοιξης φτερούγισαν την βοή των άστρων.  Φλόγες των κάμπων τρεμοπαίζαν στις   κέρινες ρίζες. Νεροχελίδονα κίνησαν τις σταγόνες τις σιωπής. Το ματωμένο χάδι της φύσης έσερνε  το διαυγές  δάκρυ που επέστρεφε  από  του κάθε Μάη της Ίριδας το λίκνο  χάραμα. Ακάνθινοι χιτώνες σκεπάζουν  τις φλέβες στο  ωκεάνιο […]

Έγειρε το δειλινό στης αρχαίας λύπης το ποίημα. Ξερό  ριγμένο φύλλο   στο πέλαγος που  αγναντεύει o βρεγμένος   ναυτικός τους αφρισμένους  στίχους. Άνοιξε  το ροζαλί  κοχύλι η μεγάλη  βεντάλια του ουρανού. Ξόδεψε την αστείρευτη πηγή στην κάμινο της ξανθιάς ερήμου. Στην γδαρμένη  πλάτης της γδυτής Αφροδίτης υφαίνονται ακόμη τα σημάδια των πρώτων στιγμών. Πληθαίνουν μέσα στις […]