Ποίηση

Κοίτα, μαμά. Έχω ωραία, μακρυά μαλλιά. Κι έναν ήρωα ν΄αγαπώ. Μαζί του σκαρώνω κάτι πονηρό. Θα σού πω κάτι να χαρείς. Κοίτα, μαμά. Έγινα κάτι σημαντικό. Έσπασα το Εγώ. Έχω έναν ήρωα ν΄αγαπώ. Τον λένε Εαυτό. Δεν θα ξοδέψω όσα χαράμισες. Τα κρατάω σαν φυλαχτό. Τη νιότη σου κι εκείνον τον χρυσό σταυρό. Όσα μου […]

[…] Ο κύκλος δεν έκλεισε. Τόσα χρόνια δεν λέει να κλείσει. Έγινε απλώς φαύλος κύκλος, φαυλότατος. Που ανακυκλώνεται, διαρκώς· θλιβερά, φαιδρά, προκλητικά. Φυσικά και δεν πρόκειται να κλείσει. Δεν πρόκειται να κλείσει αν δεν ολοκληρώσουν την πορεία τους αυτοί που τον άνοιξαν. Όσο να διαλυθεί ολότελα η χώρα -αυτό που τέλος πάντων ξέρουμε σαν χώρα· […]

Φωνές Μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη οι φωνές που ακούς, να είναι ό, τι κουβαλάς μέσα σου. Λένε πάντοτε: Γύρνα, μέσα στη σιγή που πλημμυρίζει την πλατεία, γύρνα ίσια μέσα στο πλήθος που σμίγει πίσω σου. Γύρνα, εκεί που θα σπάσει το ατσάλι για να δεις το ποτάμι του χρόνου πως στερεύει, πριν […]

O δρόµος Μπαµπάα, πες µου, πού τελειώνει ο δρόµος; Ερώτηση κι αυτή! στα πέντε της! τι µε ρωτά; είναι προσπάθεια τον χώρο να ορίσει; ή, µήπως, πρόβα διαχείρισης αρχέγονου άγχους; η ερώτηση ερχότανε ξανά κάθε φορά που ταξιδεύαµε Μπαµπάα, γιατί δεν λες, ο δρόµος πού τελειώνει; Αντιγονάκι µου, ο δρόµος δεν τελειώνει πουθενά. Ο δρόµος […]

Ματιά μου σ’ ακολούθησε χάθηκες μες στο πλήθος Συγκράτησα τα χρώματα που ‘βαψε η ματιά σου  Θα με μεθύσει ο άνεμος που με φιλά στο στόμα  Σταγόνες μες στα μάτια μου στέλνει το σύννεφό σου  Στη σκέψη σου φωτίζομαι απ’ έξω σουρουπώνει  Κι ο πιο μεγάλος έρωτας ποτάμι και Αχέροντας   Ο Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε […]

Μέσα σου ανατέλλει η ζωή. Τη φύση σου περιτριγυρίζει ένας συρφετός άνομων πράξεων . Η ομορφιά δεν είναι ένοχη ακόμα κι όταν στέκεται γυμνή. Ένοχη τη θέλησαν οι χυδαίοι καθωσπρέπει καταπατητές της. Ασελγώντας, μπήγοντας τα νύχια βαθιά στο κορμί και στην ψυχή τα πελώρια μάτια δακρύζουν ένα τομάρι γλιστρά πάνω στα κύτταρα που νέκρωσαν. Η […]

Κοιμάται ο κόσμος σε παγωμένο στρώμα κι εγώ ξεχάστηκα επάνω στην κόψη του χεριού σου ανατρέχω στον έρωτα -όπως όλοι σε καιρούς πολέμου- επιδίδομαι σε ασκήσεις ονειροπόλησης τα καταφέρνω ακόμα νιώθω στα πέλματα την άμμο ό,τι με αγνοεί δεν το ενοχλώ διώχνω την ψυχή μου από αίθουσες αναμονής την πετάω στον αέρα ελπίζω φοβάμαι αγωνιώ […]

Είδα σ’ αυτό το αθάνατο Φτερούγισμα της νιότης Φιλιά σε χρώμα κόκκινο Να σταματούν το χρόνο Χέρια να δίνουνε ζωή Σε παγωμένα στήθη Λουλούδια ν’ ανεμίζουνε Σε έρημα τοπία Είδα ψυχές να χάνονται Και πίσω να γυρνάνε Να αγκαλιάζουν τη στιγμή Στον Άδη πριν να πάνε   Ο Νίκος Κουβίδης ζει και εργάζεται στο ηράκλειο […]

Μόλις νυχτώσει βγαίνω απ΄το σπίτι κι αρχίζω να ζω τη μίζερη ζωή του μοναχικού γυρνάω στα μπαρ κανέναν δεν ξέρω κανείς δεν με ξέρει μόνο κάποιος μπάρμαν ή κάποια σερβιτόρα. Στον πάγκο του μπαρ κάνω γνωριμίες του πιοτού που το πρωί εξατμίζονται σαν σαπουνόφουσκες σκέφτομαι πόσοι άλλοι είναι σαν κι εμένα μα αυτό δεν με […]

Σάρκα παραδομένη στην αδρεναλίνη, μια ζωή καταδικασμένη σε αναβρασμό. Τρέμουμε ακολουθώντας το ηδονικό ταξίδι στις πτυχές των σωμάτων μας. Στα κορμιά απλώνεται η ένταση, οι ανταύγειες του έρωτα χαϊδεύουν τα στήθη. Στα χάσματα των δακτύλων αποδεκατίζονται τα φιλιά των καταιγίδων. Το σάλιο ανακατεύεται με τις πνιχτές φωνές, μυστικά αναβλύζουν απ΄ τις ρωγμές της νύχτας. Στα […]