Ποίηση

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει   Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη   Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη   Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου – Ο δύσκολος θάνατος- […]

κομμένα πόδια κομμένα χέρια κομμένες γλώσσες κεφάλια δίχως σώμα σώματα δίχως πατρίδα   μιαν έρημος πλημμυρισμένη στο αίμα μια θάλασσα άνυδρη από την σήψη * “για μια πατρίδα καμωμένη από θάνατο” φώναξε   κι έπειτα ύψωσε τα μάτια προς τον καπνισμένο ουρανό   “Αλ Μουίντ”, συνέχισε, “αυτό είναι το έργο Σου;”   κι ήπιε το […]

[Πάνω σου γαντζώνω την ψυχή μου] Έξαλλη νύχτα ανεξιχνίαστη στοιχειωμένη από αρματωμένα φαντάσματα κι αιματηρές κληρονομιές φορτωμένη ερωτευμένα ξωτικά ματωμένα φεγγάρια και σελώματα   ανικανοποίητη νύχτα η ανάσα μου δίχως αντοχή δίχως αιχμή λυγίζει ξεριζώνεται δεν υπάρχει πια φόβος ένας τρόμος μονάχα ορμά με πιάνει απ’ τα μαλλιά με σέρνει παιανίζει τα εμβατήριά του διατυμπανίζει […]

[Περί το τέλος της ημέρας] Στο τραπέζι είχε απομείνει ένα μαχαίρι. Πρωτύτερα είχε κόψει ή τραυματίσει. Τώρα η αχρηστία το πάγωνε Σαν πτώμα μικρού ζώου από ατσάλι. Στο χαλί είχε απομείνει ένα πάτημα Δεύτερο πόδι σαν να μην υπήρχε. Εκτός κι αν αβαρές κι ανεμπόδιστο Συμβάδισε χωρίς ν’ αφήσει ίχνη. Μια φωνή απ’ την κοιλιά […]

         Ich muß Sie malen! Ich muß!  Sie repräsentieren eine ganze Zeitepoche[1] Otto Dix     Otto μια Βαϊμάρη μάς ξέρασε σαν χαλασμένη μελάνη στους δρόμους μιας κάποιας εμμονής   Otto μην μου στείλεις άλλες κάρτες στο Βερολίνο έχω προ πολλού ξεραθεί σε δωμάτια ασφυκτικών συζητήσεων και ασπρόχρωμων ανθρώπων   κόκκινο δεν φοβήθηκα να πω πως […]

[51] Άλλοτε σε προστάτευε η σελήνη από την ίδια της μελαγχολία. Τώρα δε σε προσέχει διόλου, αδιάφορη μες στη διάρκειά της, περήφανη μες στη σιωπή της, ερημική. Γιάννης Ρίτσος – Αργά, πολύ αργά, μέσα στη νύχτα – Κέδρος, 1992

ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ Πως ξόδεψες τις στιγμές που δεν έζησες κι εγώ με τι οικονομία μάζευα τις απουσίες σου ανεκτίμητες παρουσίες σ’ έναν μικρό κουμπαρά που τις χώρεσε όλες. Την απόφαση πήρα κι έσπασα τον κουμπαρά ένα βράδυ, δεν χωρούσε άλλες απουσίες πια. Κι αυτές ξεχύθηκαν στο πάτωμα σύρθηκαν ως τα πόδια μου και με ικέτευαν […]

Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια                  στο περιθώριο κι ερωτηματικά, γυρίσαμε                                                   στην εποχή των ματιών που κοιτάζουν                           5 στον καθρέφτη μέσα στο ηλεχτρικό φως σφιγμένα χείλια κι οι άνθρωποι ξένοι στις κάμαρες […]

Η Σοφία κάθεται ψηλά σ’ ένα δέντρο με ξερά κλαδιά το χειμώνα πλάι της τα σύννεφα περνούν η Σοφία είναι μια συσκευή   που έσπασε πια δε λειτουργεί κι η Σοφία κάθεται ψηλά τώρα σ’ ένα δέντρο   *Όνομα γυναικείο   Τα φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο – Τυπογραφείο Στέφανου Ν. Ταρουσόπουλου, 1958