Ποίηση

Το πρωινό ανοίγει πάλι τους λάκκους των έργων του από πάνω κρέμεται το κάθε τέλος λουρίδες με κολλημένες τις μύγες της ευαισθησίας μας τα λεπτότατα αυτά έντομα της εσωτερικής φθοράς μας. Αλλά ο έρωτας είναι η πιο σκληρή απελπισία δεν περιέχει το τέλος του σαν όλα τα παρήγορα πράγματα της φύσης διαβιώνει πριν από τη […]

Κάνουμε προσπάθειες δίνουμε καθημερινό αγώνα για τη ζωή για τα προβλήματα μας που μας ταλανίζουν είναι στιγμές που μας φαίνονται απάτητες βουνοκορφές μα δεν είναι όταν τα λύνουμε βλέπουμε την πραγματική διάσταση τους μα ύστερα πάλι καινούργια εμφανίζονται εμπρός μας και απαιτούν λύση αναστεναγμοί, βογγητά γεμίζουν τις μέρες μας η ζωή γίνεται γκρίζα μα δεν […]

Κάθε που ο Μηδενιστής ελπίζει πολύ ψηλά από πάνω του, ξεκαρδίζεται ο Θεός χαμογελώ ερεθισμένα κι εγώ η ταπεινή σαν ψυχανεμίζομαι μέσω απόμακρων πομπών του τη θλίψη αυτήν την τόσο Γοτθική γοητευτική μελαγχολία και συντρέχω παρέχοντας σκύφο εναπόθεσης δακρύων, στεναγμών κι όλων των λυπημένων αυνανισμών… Δυτικού τύπου.   Κάθε που ο εναγκαλισμός του με το […]

[Στίχοι υπό κατασκευή] Οι στίχοι είναι καλώδια τηλεφώνων που μπερδεύονται οι γραμμές τους ακούς συνεχώς παράσιτα κι ακροάσεις και στο τέλος μια παρατεταμένη παύση Σε ένα άλλο ποίημα είχα επισημάνει: οι στίχοι είναι υπολείμματα σκουπιδιών μοιάζουν περισσότερο με αποφάγια απ’ το τραπέζι της Καθαρής Δευτέρας νηστίσιμοι και με ελάχιστα λιπαρά Τώρα πια έχω κατασταλάξει οριστικά: […]

“Ωδή των Νυμφών” [σπαράγματα] Καπνογένειου τού Μαΐστορος (Θυμίαμα : μάννα)   Άκου τα λόγια μου Διαβ[άτ]η των στίχων που περ[νάς] Εμένα που οι [Μ]οίρες Με κερ[νούν] Ολοένα τής πίκρας το μέ[λι] […] Ρόδινα δάχτυλα Πλ[έκουν] χαίτ[ες αλ]όγων Λες και γυρεύουν […] να καλ[πάσουν] στην ευδαιμονία [Και] τότε γέλια παρά[φορα] Τρανταχτά στα ρέ[ματα] αντηχούν Οξύνοντας αισθήσεις […]

ΣΚΗΝΕΣ ΤΥΠΙΚΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ [Μικρά καθημερινά δαγκώματα] Στο κρεβάτι μου φιλοξενώ έναν σκορπιό Κάθε βράδυ ροκανίζει τα πόδια μου (αυτός λέει πως φιλάει τα χέρια μου) Το πρωί βρίσκω σημάδια από πολλά μικρά δοντάκια Ακολουθεί ένα σύστημα δαγκώματος μια παραλλαγή της «γλώσσας» Μπράιγ Με τον καιρό συνήθισα δε δίνω πλέον σημασία Με απορρόφησαν νέα δαγκώματα Τώρα […]

Άηχα καμπαναριά χτυπάνε δαιμονισμένα και κάνουν θρύψαλα τη νύχτα και το μοβ πρωινό. Κάπου στο ανάμεσο πέθανε χθες η φίλη της μητέρας μου η Ελεονόρα (δεν ήξερε τίποτα για τον Πόε) μέσα στις τριανταφυλλιές. Η βλάστηση φουντώνει χωρίς την Ελεονόρα* και καίγεται στα μάτια σου. Τα βυζαντινά σου κεραμίδια, τα μουσικά σου κεραμίδια, πως με […]

Αγαπώ άρα κινδυνεύω γιατί βαδίζω μέσα στην καρδιά μου και να το μεσημέρι βόδι κουρασμένο αμίλητο νερό μορφή του κόσμου μαλαματένια στο δέντρο απάνω το πουλί τσιουρ-τσιουρ απομεσήμερο και να το μυστικό της ροδιάς άνεμος περαστικός παπαρούνα μαύρη παίζει λατέρνα γιατί ποτέ δεν φαντάστηκε τα γηρατειά φύτρο λευκό του ύψους άλογο φορά πράσινη και λύγισμα […]

“Love is a crushed cat” (αυτοσχέδια σε διάζευξη) [Kiss my ass ή Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι μονολογεί πιωμένος σ’ ένα αλλόφημο μπαρ] [Αυστηρώς ακατάλληλο – σύμφωνα με τις διατάξεις τού Νόμου τάδε και των μικροαστικών κανόνων «περί τρέχουσας ηθικής, πορνογραφίας και ασελγών πράξεων» – για σεμνότυφους άνω των 18]. << – Αυτό δεν είναι ποίημα Όποιος […]