32 Θά ‘ρθει καιρός πού θ’ ἀλλάξουν τά πράγματα. Νά τό θυμᾶσαι Μαρία. Θυμᾶσαι Μαρία στά διαλείμματα ἐκεῖνο τό παιχνίδι πού τρέχαμε κρατώντας τή σκυτάλη -μή βλέπεις ἐμένα- μήν κλαῖς. Ἐσύ εἶσ’ ἡ ἐλπίδα ἄκου, θά ‘ρθει καιρός πού τά παιδιά θά διαλέγουν γονιούς δέ θά βγαίνουν στήν τύχη Δε θά ὑπάρχουνε πόρτες κλειστές μέ […]
Ποίηση
Γιώργος Κοζίας | Θηβαϊκός κύκλος
Καλαθά, καλαθά, γδάρε μας για το καλάθι. ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΓΚΡΙΝ Έρχεται κανείς, βρίσκει μια ζωή έτοιμη δεν έχει παρά να την προβάρει Στην ούγια γράφει: Δέρμα εκτροφείου Και στο χαλινάρι το Ολόγραμμα του -κομμένο, ραμμένο, φορεμένο- Μια ζωοπανήγυρης ο βίος κι ο άνθρωπος κρεμασμένος στο τσιγκέλι ένα κομμάτι φρέσκο κρέας με τον κουβά και τον […]
Ντέμης Κωνσταντινίδης | Τρία ποιήματα
[Τα δαφνόφυλλα] Βλέπει τον δρόμο, εκείνον που δεν πήρε, να του γελάει τώρα απάτητος, με τις ολάνθιστες δάφνες και τα συγκλίνοντα καλώδια. Το μονοπάτι του αυτός ακολουθεί μ’ ένα κερί. Κι ύστερα, ξέρει: τα δαφνόφυλλα πόσο συγκεντρωμένο δηλητήριο. [Ζαβολιά] Θα έγινε καθώς σ’ αγκάλιαζα. Είχες ένα κολιέ ψεύτικα μαργαριτάρια. Θυμάμαι που σκόρπισαν και τα […]
Ερμοφίλη Τσότσου | Ώρες ανησυχίας
[Καθρεφτίζοντας την άσεμνη επιδερμίδα σου] Χιαστί εδώθεις Γραμμικοί συνειρμοί Νήστεψες. Παρέτεινες τις μαύρες σου αμφορίες Ελαχτάρισες τον διάκοσμό σου, ψεύτρα. Πέτρωσες τις βελανιδιές Το άσωτο εχύθηκε Εβύζαξες τις αναπαλαιώσεις εγύρθεις στα αχαμνά μου. Διέσυρες τα μαύρα σου ρουμπίνια. Καθρέφτης της άσεμνης εντροπίας σου, καθρέφτισες το δισκοπότηρο των λάκκων που εξέδωσες Καθρέφτης της […]
Ηλίας Λάγιος | Φεβρουάριος 2001
[Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ] X Καί πάντα νά ψυχοῤῥαγῆς τέσσερις τό πρωί, σκληρά χαράματα κοντά, σέ μιάν ὁλάδεια σάλα ψυχιατρείου˙ μ’ἕναν φραπέ σέ πλαστικὀ ποτῆρι σύντροφο σου καί παρηγοριά, μέ φῶτα πετρωμένα ἠλεκτρικά νά σέ ῥυθμίζουν˙ μέ τήν ῥωγμή στό πρόσωπο καί βουρκωμένα μάτια˙ καί μήτε κάποιας τό κορμί, καί μήτε κάποιας τ’ ὄνομα˙ μόνον […]
Μάνος Ἐλευθερίου | Καθόταν ἡ Φραγκογιαννοῦ
Καθόταν ἡ Φραγκογιαννοῦ στὸ πεζουλάκι τῆς αὐλῆς καὶ μπάλωνε τὰ ροῦχα τῆς φαμίλιας της κι ἀπ᾿ τὴν κληματαριά της χοντρὲς σταγόνες τὸ σκοτάδι σὰν χαλάζι ἔριχνε ὁ ἥλιος τοῦ μεσημεριοῦ στὴν ποδιά της ἀλλὰ ἐκεῖνος περιδιάβαζε στὶς ἄλλες ἀμμουδιὲς κι ἔτρεχε κι ἔτρεχε λὲς νὰ προλάβει τὸν ἑαυτό του ἐκεῖ ποὺ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου […]
Δύο ποιήματα του Αρθούρου Ρεμπώ σε Μετάφραση: Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου
[Αίσθησις] Στο μπλε των δειλινών του καλοκαιριού, θα γυρίσω τα μονοπάτια, τσιμπημένος απ’ τ’ αυτιά του σιταριού, πατώντας στο χορτάρι: Ονειροπόλος, θ’ ατενίζω, καθώς θα νιώθω την δροσιά στα πόδια μου. Θ’ αφήσω τον άνεμο να λούσει το γυμνό μου κεφάλι. Δεν θα μιλώ, δεν θα σκέφτομαι τίποτα: αλλά ο απέραντος έρωτας θα ξεσηκώσει την […]
Charles Baudelaire | Επιγραφή για ένα βιβλίο καταδικασμένο
Αναγνώστη ειρηνικέ και βουκολικέ, Συγκρατημένε κι αφελή άνθρωπε του καλού, Πέταξε αυτό το κρόνιο βιβλίο, Τ’ οργιακό και μελαγχολικό. Αν δεν έκανες τη ρητορική σου Στο Σατανά, το δόλιο πρύτανη, Πέταξέ το! δε θα καταλάβεις τίποτε Ή, θα με νομίσεις υστερικό. Αλλά αν, χωρίς ν’ αφεθείς στη γοητεία, Το βλέμμα σου ξέρει να βυθίζεται στα […]
Εριέττη Μπορνάν | Ποιήματα στην αρένα
[Παράπονο] Μιλάμε ώμο με ώμο σα διακινητές σκόνης σε παγκάκι. Μιλάμε φωναχτά για να ακούν όλοι σα να μην έχουμε τίποτα να κρύψουμε. Βρισκόμαστε στον ασφαλή χώρο ενός γραφείου κι αναπνέουμε τον κενόλογο αέρα ενός καπνιστηρίου. Μη με αγκαλιάζεις Μη με φιλάς. Κάθισε απέναντί μου Βάλε κι ένα τραπέζι ανάμεσά μας αν θέλεις. Κοίταζέ με […]
Γιάννης Βαρβέρης | Ἐμπειρῖκος, ὁ τιμωρός τῆς ἀσφάλτου
Τό καλοκαίρι ἡ νύχτα πέφτει ἀπάνω σου γυναίκα ἱδρωμένη κι ἀπρόσεχτη. Νύχτα ὅπως νύστα. Νύστα καί νικοτίνη. Νύχτα λοιπόν θά πεῖ ἕνα τάλιρο πού σοῦ ‘πεσε στήν Γ΄ Σεπτεμβρίου κι εὐθύς καί μ’ ἑκατόν σαράντα τό κάναν τ’ αὐτοκίνητα ἕνα μέ τήν ἄσφαλτο. Στή Χέυδεν στή Φερρῶν οἱ νάιλον ἐπιβάτες περιμένουν νά ἐπιβιβαστοῦν στά σκουπιδιάρικα. […]