[Νέκυια] Ι. Είδα στον ύπνο μου την αποσύνθεσή μου. Διάλυση γρήγορη και βίαιη. Ήμουν σαν μια μάζα από περιττώματα. Τελικά, καμιάν αισθητική δεν χωράει στο θάνατο. Αλωμένος υποδέχεσαι την αφάνιση. Εκθέτοντας στην απόλυτη γύμνια ό, τι -ελάχιστο- σου έχει απομείνει. ΙV. Φθορά βασίλισσα του άσπρου και του γκρίζου. V. …ονειρώδης ετούτη η παρθένα απουσία… […]
Ποίηση
Θεοχάρης Παπαδόπουλος | Μονομαχία
Στον τοίχο δυο σπαθιά, το οικόσημο στη μέση. Κάθε νύχτα, παίρνεις ένα σπαθί, μονομαχείς με μια φιγούρα στον καθρέφτη, μονομαχείς κι ας ξέρεις από πριν, το αντίπαλο σπαθί θα σε νικήσει. ◊ Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκα στον Πειραιά το 1978. Γράφει ποιήματα και έχει εκδόσει 8 ποιητικές συλλογές: «Τα παράταιρα» το 1997, «Κραυγές» εκδ. Ιωλκός, […]
Νεκτάριος Μπέσης | Ένα μακρινό αντίο
Άραγε τι να κάνει; Ίσως να κοιμάται, ίσως να ξυπνήσει επειδή, πέφτουν κάτω τα δοχεία, σαν τρυφερά μαρμάρινα λουλούδια. Πόσες φορές θα χρειαστεί ακόμα; Σε ένα σπίτι με γκρίζους ευκάλυπτους και άσπρα βιαστικά χελιδόνια. Όλοι δακρύζουν και αγκαλιάζονται, σαν την πρωινή βροχή, σαν βραδινός κεραυνός, Σαν την χαρά ενός απογεύματος της Παρασκευής, σε ένα καρναβάλι […]
Γρηγόρης Σακαλής | Αριστοκρατία
Γύρω – γύρω μια τάφρος οχυρώνει την πόλη μέσα κατοικούνε οι εκλεκτοί ύπατοι και ανθύπατοι συγκλητικοί και πρίγκιπες και οι συν αυτοίς το υπηρετικό προσωπικό οι γελωτοποιοί κι οι καλλιτέχνες έξω απ’ την πόλη έξω απ’ την τάφρο κατοικεί η πλέμπα σε μικρά χωριά σε σπιτάκια λιλιπούτεια τρώνε το λιγοστό μαύρο ψωμί είναι ό,τι περίσσεψε […]
Κωνσταντίνος Μαρκογιάννης | Ωδή στη Μοναξιά
Ω Μοναξιά Μούσα της έμπνευσης Πηγή δημιουργίας Πιστή μου φίλη Μάνα, ερωμένη, αδερφή Ω Μοναξιά Πάμε μαζί να φύγουμε Μακριά απ’ τα πλήθη Τα ψεύτικα χαμόγελα Τους άσπονδους φίλους και εχθρούς Κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό Περίπατο εσπερινό θα πάμε Η Πούλια θα μας οδηγεί Το ολόγιομο φεγγάρι Πιασμένοι χέρι χέρι Σε αρχαίο τύμβο θα […]
Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος | Τρία ποιήματα
[Οι λέξεις] Πώς το κάνεις αυτό; Πυροβολείς με τα δάχτυλα Η σιγουριά στο πρόσωπό σου είναι μια τρίχα που γλίτωσε απ’ το ξυράφι σου Οι κλέφτες κι οι αστυνόμοι σου είναι θαμμένοι από καιρό στις γλάστρες της αυλής Σημαδεύεις Θα το μετανιώσω Όμως την επόμενη θα μπω μπροστά στο σμήνος των πουλιών και θα την […]
Ρογήρος Δέξτερ | Σχεδία
[Νέκυια(Δ’) ή Όνειρο με τον πατέρα] Δεν ξέρω πόσο σκατά θα ήταν Εκείνο το όνειρο Αλλά έλα που ήρθες και πάλι στον ύπνο Δήθεν να πιεις απ’ τό μοσχάτο Τρεκλίζοντας ήδη σα μεθυσμένος Όπως σε μια δασωμένη ράχη στο χορό τού γάμου Και θυμόσουν τί λένε για τους ζωντανούς Που δέχονται κάθε λίγο τους νεκρούς […]
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Το πηγάδι
Ζήσαμε σε μιαν άλλη εποχή ψιθυρίζοντας στίχους του ουρανού και της θάλασσας. Καθόμαστε στην πλατεία με τα χαμόσπιτα χαζεύοντας τις γελαστές πόρτες που ανοιγόκλειναν δειλά. Τώρα οι τοίχοι έχουν ψηλώσει. Η πλατεία βάθυνε σιγά – σιγά, λιγοστεύοντας πάνω μας τον ουρανό. Κάποιος θα μίλαγε για πηγάδι. Για ένα πηγάδι ξερό. Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος […]
Ανδρέας Δαβουρλής | Επίπονον
Είναι κάτι νύχτες που ακουμπούν με θλίψη οι στιγμές κοντά στο παράθυρο σιμά στην απόγνωση μια δρασκελιά απ’ το χαμό Θυμάμαι τότες όλες εκείνες τις άνυδρες στιγμές τα αρμυρά μου βράδια Όλες τις σκέψεις τις μαύρες σκέψεις της σιωπής -στα σκοτεινά υπερώα του νου πήγαν κρύφτηκαν- για μια απόδραση ηρωική έναν τίμιο κι αντάξιο μου […]
Ρογήρος Δέξτερ | Σχεδία
Pseudo-Blues of a damn fool ή Η αλήθεια δεν είναι ποτέ πραγματική (Prose song “written on a toilet roll”) Λέω πως αν πιω θα ξεχάσω Όσα συνέβησαν στο σώμα Ή μέσα στα τοιχώματα τού μυαλού Όπου οι σκέψεις Με σφυροκοπούν μέρα νύχτα ανελέητα Μιας και η μνήμη δε χωλαίνει σαν Το κουτσό σκυλί στη […]