Ποίηση

[Τhe game is (not) over]   Παίξε στην τύχη τα χαρτιά σου Σ’ εκείνη τη ρώσικη ρουλέτα Που περιστρέφεται μες στο μυαλό τις νύχτες Όλη την τέχνη σου Ό,τι απέμεινε από τη χασούρα μιας ζωής Σκαρώνοντας στίχους και τραγούδια Σε στροφές απότομες Δρόμων κλειστών και σκοτεινών Δρόμων τού μέλλοντος Όπου μνήμες ανακατώνεις και καημούς• Έτσι […]

[Λογοκρισία] Οι λέξεις το αλάθητο του ενστίκτου προηγούνται κάθε αναστεναγμού και σιωπούν μετά από το έγκλημα κι όταν τα βράδια αγριεύει ο αέρας λικνίζονται στα πόδια του χάους   Δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία πως γνωριστήκαμε σε λάθος χρόνο δεν είναι αλήθεια ότι τις συνήθισα αγνοώ επιδεικτικά τη σημασία τους   Και πώς γίνεται να […]

Ο ένας καίει λυχναρόλαδο Ο άλλος καίει κηροζίνη   Οι σκύλοι αλυχτώντας ασχημονούν Οι άνθρωποι σωπαίνουν. Κάθε λογής μηχανές μεταφέρουν τώρα τις κραυγές τους Μετασχηματίζουν την ανημπόρια τους Την προσμονή τους Τα υψωμένα χέρια τους προς τον ουρανό, Σε λειτουργικότητα Σε αποτελεσματικότητα Σε στρες παραγωγικότητας. Άσκοπη ενέργεια για θορύβους γενικώς. Με κηροζίνη τα μάτια ανοιχτά […]

Ξεβόλευσέ τους με τους στίχους, ποιητή! Βάλε τους φωτιά! [Σελ.15]   Ποίηση γράφεις για να ξορκίσεις –ίσως- την μοναξιά σου. [Σελ.27] Θέατρο ήπιες Βογιατζή! Και ξέρασες (ω) ομορφιά! [Σελ.45]   Έρωτας θα πει: «Το βλέμμα σου τα φταίει» Κι αυτό αρκεί. [Σελ.55] Δεν σε αγαπώ Οπότε δεν υπάρχεις στον κόσμο αυτό. [Σελ.61] Ασημίνα Ξηρογιάννη – […]

Άκου! σου έλεγα τότε την αλήθεια την ήξερα τότε την αλήθεια —Όχι, μου έλεγες τα πουλιά φυτρώνουν τα γουρούνια πετάνε τα λουλούδια περπατάνε οι άνθρωποι, λένε πάντα ψέματα σου έδειχνα ένα πουλί έλεγες —Είναι λουλούδι σου έδειχνα ένα λουλούδι όχι, έλεγες —Είναι πουλί κι οι άνθρωποι λένε πάντα ψέματα τώρα εγώ βλέπω το φεγγάρι αυτό […]

Αγιάζι   στα σώματα των ταχυδρόμων που μεταφέρουν αγιασμό από τον ουρανίσκο των ασβεστωμένων θόλων πορφυρής προσευχής,   πάνω στα βουνά των πόλεων.   Τα χέρια σου να σπάσουνε τους υπονόμους των δέντρων λεφτερώνοντας τους παράνομους στη βαρύτητα του σκοταδιού, που απλώνεται σεντόνι στην ύπαιθρο,   των ματωμένων νεκρών   εκτός ιστορίας. Ο Παναγιώτης Δήμου […]

[φταίξιμο]                        πλέον περνώ συχνά τη θεωρία του χάους γι’ ατυχία – δε φταίει ο άλλος που εσύ έχεις κακό εαυτό είναι μια ωραία αντίδραση στο μου βγάζει τον κακό μου εαυτό και μια πεταλούδα φέρνει βροχή στην πόλη βέβαια για χάρη ενός ποιήματος βρέχει […]

(17 Νοεμβρίου 1973) Δίχως τουφέκι και σπαθί, με τον ήλιο στο μέτωπο, υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα. … Απλώνοντας το χέρι μου δε φτάνει ως εκεί που ωραία λουλούδια σε υψηλό λειμώνα τις μορφές σας λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου, μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.

Σήκωσα το σεντόνι και ήταν πάλι γυμνή πλάι μου και πριν χαθεί γύρισα να την κοιτάξω και μη με κοιτάζεις μου είπε δεν είμαι το σώμα που αγάπησες αλλά εκείνο που θέλεις να θυμάσαι κι εκείνο που δεν μπορείς να θυμηθείς κι εκείνο που νομίζεις πως θυμάσαι. Γιώργης Παυλόπουλος – Λίγος άμμος – Νεφέλη, 1997