Ποίηση

Μη μου μιλάς για τον πόλεμο, για τα πεινασμένα παιδιά, για τα κορίτσια που τους έκλεψαν την ηδονή, για τα χωράφια που τους στέρησαν το σπόρο. Εγώ την ξέρω την παλιά ιστορία του Δευκαλίωνα –Θέλω να πω για τις πέτρες, που έριξε πάνω από τον ώμο του μετά τη μεγάλη καταστροφή. Αυτές οι πέτρες είμαστε […]

Αποκαθηλωμένος από την εκμετάλλευση κρύβομαι στην αποβάθρα της άνοιξης που έρχεται. Απλοί χειρώνακτες της ζωής απελευθερώνουμε τις ανάσες ένα ξέσπασμα αυθόρμητο στα άγχη που εισβάλλουν στα στήθη. Προάγγελος του πόνου η αποπλάνηση των αισθημάτων. Αφημένα σε ράφια σκονισμένα ξεψυχάνε αδύναμα. Το κατεστημένο σαβανώνει το νεκρό μου υπόστρωμα. Μυρωμένα εαρινά απογεύματα καταδύονται στα παγωμένα σώματα.   […]

Μετέωρη πια η τελευταία σαύρα θησαυρίζει το χρόνο γλείφει τη γη με την κοιλιά της εκλιπαρεί με τη γλώσσα να γίνει η γη κόκκος άμμου μαύρης τρύπας να τη χωρέσει στα σπλάχνα της. Καταναλώνει ύπνο για θάνατο προκαλεί τη συνοδεία αγγέλων και εκτελεί πυρά στο μέτωπο του μελλοντικού Θεού. Καμιά μετατόπιση του ανέμου δεν την […]

Οι παράφρονες του πλούτου δήλωναν πιστοί προστάτες του ποιητικού του βίου και της χλαίνης της αγάπης. Κι ήταν τέτοιος τους ο ζήλος που πισώπλατα μαχαίρι στα πολιτισμένα μέρη έβγαζαν για να γιορτάσουν. Ο Λαυρέντης των Μεδίκων του νεκρού Τζουλιάνο αδέρφι χάρισε μπογιές και τίτλους στον ζωγράφο Μποτιτσέλι, και παράγγειλε με πάθος τους ενόχους στην κρεμάλα […]

Πληγές που τρέχουνε στιγμές Μέσα στα δάχτυλα μου Ανοίγουνε στη σκέψη μου Κλείνουν στο άγγιγμα μου Πάνω σε ξύλινο οντά Ο έρωτας κρατάει Λύχνο σβηστό και με κοιτά Δίχως να μου μιλάει Μαντήλι Μαύρο με φιλά ρόδα στο μάγουλό μου Λυτά και κάτασπρα μαλλιά Πάνω στο πρόσωπό μου Καμπαναριό με δύο ψυχές Σε χρυσαφένιο ήλιο […]

Αλκιβιάδης Πελίρης ετών 24 κηδεία γονείς αδέρφια λοιποί συγγενείς   Άλκης Πελίρης ετών 24 αυτοκτονία συναισθημάτων μυαλού, σώματος 4ος όροφος, φλέβες υγεία, ψυχικός πόνος φίλοι, μοναξιά εαυτός, κανένας, κάποιος άλλος πρέπει και όχι άρνηση, μίμηση εξυπνάδα, ευαισθησία χιούμορ και απλότητα ασήκωτο βάρος έφυγε   Η Δήμητρα Πλουσίου γεννήθηκε το 1992. Σπούδασε στο τμήμα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής του […]

Βρέχει ξαφνικά, βρέχει δυνατά, βρέχει για πρώτη φορά. Ένας χορευτής περνάει από μπροστά μου. Ένα ποδήλατο φτάνει στον ουρανό και οι σταγόνες ενώνονται, σε ένα μικρό ρυάκι. Λοιπόν, αποφάσισα να περιμένω. Θα πίνω τον καφέ μου αργά, θα βλέπω υπομονετικά, τους δρόμους που λιώνουν, τα σύννεφα που λάμπουν και τις σκιές που γελούν στα χαρακώματα. […]

Στο  σπίτι που γεννήθηκα Στο σπίτι που γεννήθηκα υπήρχε μια αυλή όπου καθόταν ο παππούς από κάτω θάβαμε τις άχρηστες καρδιές Υπήρχε και το Χωλ, στάση για τη ζωή εκεί καθόταν ένα παιδί με ένα όχι μελαγχολικό μια  μάνα σιωπηλή με μάτια δανεικά Κουβάλησα πολύ το σπίτι που γεννήθηκα τους τοίχους, τα πατώματα τον ιδρώτα […]

Μέσα στη μεγάλη λεωφόρο ο πλούτος ξεχειλίζει επιδεικνύεται άνθρωποι καλοντυμένοι πάνε κι έρχονται με τσάντες ακριβές και χαρτοφύλακες ψηλά κτίρια δικηγορικά γραφεία και μεσιτικά παρασιτικά ιατρεία για τους κατέχοντες η μάζα βολεύεται όπως – όπως στα δημόσια νοσοκομεία άστεγοι στις γωνίες κοιτάζουν με μάτια απλανή κανείς δεν γυρίζει να τους κοιτάξει είναι ανύπαρκτοι κι όπως […]

Τα χρυσαφικά φορούν πάντα Κάτι απ’ τους νοικοκυραίους τους: Οξείδωση, λάμψη, φθορά και αξία                                     Για παράδειγμα Οι θορυβώδεις χάντρες λύπης Γειτονεύουν με διαβασμένες Αποχαιρετιστήριες βέρες                           Και ανοϊκές ταυτότητες. Τα καυχησιάρικα δόντια Μαρμαρωμένων γέλιων Δαγκώνουν τα επτασφράγιστα Αρχικά γράμματα των μενταγιόν. Τα παγωμένα  ρολόγια,  πολεμούν Να  καρφωθούν σε μεθυσμένα Μαρτυρικά, μπας και ξυπνήσει Εκ […]