Ποίηση

Στον Δημήτρη Βουρλιωτάκη   Ως είθισται σ’ αντάμωσα, θυμάμαι. Αργότερα. Πολύ. Στην τραγική της απουσίας εγγύτητα. Στο ράγισμα της διαστατής πνοής, σ’ αντάμωσα, πνοή απ’ την Πνοή σου Καθώς με οίστρο σπούδαζες το γράπωμα της τόσο δα δροσο- σταλιάς σε μια πευκοβελόνα. Καθώς απάλιωτο… Καθώς απάλιωτο έσκαγε στο βλέμμα σου της άγουρης αυγής το             […]

Μίκη, την ημέρα που πέθανες είδα δυο αγνώστους να  κοιτάζουν το σπίτι ενός καλλιτέχνη Θυμήθηκα όταν φύλαγες σπίτια όπου οι Εβραίοι προσπαθούσαν να κρυφτούν από τους Ναζί Μια επιγραφή για την ενημέρωση των περαστικών ότι ένας καλλιτέχνης ζούσε σε εκείνο το σπίτι Μίκη, ανέφερες ότι θα προτιμούσες να βρίσκεσαι γύρω από το τραπέζι του οικογενειακού […]

Η βροχή ο αέρας ο καπνός του τσιγάρου μου μην έρχεσαι θέλω να κερδίσω χρόνο στις λαμαρίνες ρυθμικά πέφτει ένα αχ οι σελίδες μου τσαλακώνονται κάτι θέλει κι ο αέρας δεν προσέχω έχω αφοσιωθεί στον καπνό μου κάνει μια υπέρβαση προς τα πάνω κι εξαφανίζεται έχει το γούστο της η μπόρα σήμερα είναι τρυφερή περίμενε […]

Στον ουρανό νύχτα το γαλάζιο αόρατο  άγνωστα σύνορα βάρδιες οι άγγελοι στέλνουν μηνύματα της γης ενύπνια το φως της μέρας να ξεδιαλύνει   Ο  Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε στη Χίο το 1950. Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές: Κινάθισμα (1982) Της Καρδιώτισσας (1988), Το σκοτάδι πίσω (2017)  Στίχος με στίχο (2019).    

Η πόλη κοιμάται, μικραίνει και χάνεται στο φεγγαρόφωτο. Γύρισα το βλέμμα μου να δω το ανοιχτό παράθυρο… εκεί καθόσουν. Μια σκιά με νυχτικό μισάνοιχτο περιπλανιόταν στο δωμάτιο. Αποπλανημένος απ’ το σχήμα της μορφής σου ξεθάβω τα ένστικτα της ζωής. Χώρα αχαρτογράφητη η όψη σου. Σ’ έναν κόσμο ερωτόληπτο τα κύτταρα μου αναζητούν τα αδιάκριτα πάθη. […]

Με ένα χάδι αν μπορώ Θάλασσα ματωμένη Αν σε φιλήσω θα γευτώ Όλα σου τα ταξίδια αν σ’ ακουμπήσω με κλειστά τα μάτια θα ξεχάσω τον χρόνο που περίμενα μέχρι να σ’ αγκαλιάσω Στα κύματα τα λόγια σου μίλησαν στ’ όνομά μου Γλάροι που πέταξαν ψηλά Πήραν τα όνειρά μου Πώς να πιαστώ στα χείλη […]

Φθορά Δεν βρίσκεται χώρος να τεντωθούμε και ν’ απλωθούμε. Κολλητά το ‘να στ’ άλλο τα τσιμεντένια πόδια μας. Τι κι αν ψηλώναμε ως τον ουρανό; Τι κι αν φτερά φυτρώναν ως τα χθες στους ώμους μας; Των απείρων στιγμών την απειροελάχιστη σκόνη, που ανεπαίσθητα πάνω σ’ όλα επικάθεται, το μακρύ κορδόνι των βροχών και των […]

Αχ κύριε Προυστ που το άνθος σας κοσμεί την μπουτονιέρα στις ιστορίες ξέρετε να δίνετε φωνές χρωμάτων ……………………….. Μην κοιτάς, είπε η Έμιλυ Ντίκινσον τον λαιμοδέτη χρόνια αφαιρούν οι ψηλοί μου γιακάδες από την τόλμη ………………………… Η κατσαρίδα- αν γινόταν άνθρωπος κύριε Κάφκα- θα ορκιζόμουν ότι οι ιστορίες μεταποιούνται. ………………………… Φέρε Άννα Φρανκ το ημερολόγιο […]

Τώρα έχει πια νυχτώσει· απ’ το παράθυρο μία βαθιά σιωπή και μία ησυχία σχεδόν νηνεμία σαν έναν καινούργιο θάνατο ξέρεις απ’ αυτούς που δεν ακούς ποτέ στο ραδιόφωνο και στις ειδήσεις μα περιμένοντας να αναγγελθεί η ώρα  της κηδείας στην ολονύχτια αγρυπνία σε πιάνουν τα κλάματα κι ο θρήνος – τόσο άδοξα πέφτει το βράδυ· […]

Φεύγουν τα νιάτα και σκορπάνε στην ξέρα και στη λησμονιά κι αυτοί, τον πόνο τους μετράνε, δεμένοι στο άρμα του φονιά… Λαύρα που στέγνωσε τα χείλη, δίψα που στοίχειωσε το στόμα, κει που ξυπνούν ξανά οι θρύλοι, στου παιδεμού το άγιο χώμα. Ηλιοκαμένοι και λιτοί με αίμα γράφουν ιστορία, σαν να ‘ναι άλλοι κι όχι […]