Ποίηση

Almost blue                          [Ch. Baker cover] Ο Chet λιώνει τη μελωδία μέσα στις σκέψεις μου Μετά από τόσο πετροπόλεμο τού πλήθους Που έχει βουλώσει τ’ αφτιά του με κερί Σειρήνες ακούγοντας στα σωληνάδικα• Αν ήξερα τέτοια σάλπιγγα Ίσως ξυπνούσα τους νεκρούς Ίσως ξεσήκωνα όλα τα τριζόνια Για να κυλήσουν όλα μέλι γάλα Για να σε […]

Δεν είχαμε ούτε τα προς το ζην. Χρήματα για ολόκληρο φεγγάρι δεν υπήρχαν. Μια φέτα μόνο, κι αυτή αλκοολική από το πρώτο γέμισμα. Στις τσέπες μας φούσκωναν μεταλλικά καπάκια μπίρας. Για στέγη ούτε λόγος. Μια χούφτα αστέρια φιλοδώρημα, αιώνια αφημένα στο ουράνιο στερέωμα. Οι ζωές μας έρμαιο μιας νύχτας ιδιοφυούς, που έπλαθε σώματα με κόκκινους […]

            [Επίλοιπα χρόνια]             Σ’ αυτή  την πόλη Τι κάνουμε Άφατοι Αλαφιασμένοι Για πάντα ηττημένοι Ανεβαίνοντας κατεβαίνοντας ατελείωτα σκαλοπάτια Πέφτοντας εμμονικά σε γνωστά και άγνωστα αδιέξοδα Στριφογυρίζοντας σε σταματημένα καρουζέλ Σ’ αυτή την πόλη Τι περιμένουμε Ο ένας τον άλλον Ο ένας πλάι στον άλλον Ο ένας απέναντι στον άλλον εγκιβωτισμένοι μόνοι Με τσαλακωμένα πουκάμισα […]

Στάζει η θάλασσα χύνεται ως τα έρημα ρείθρα της κόκκινης πόλης      Λάσπη στον χρόνο που συγκρατεί τον ψημένο πηλό της χτίζει και τον γκρεμίζει με βερβέρικες  λέξεις στα θρύμματα   βάφει η ώχρα το αναπάντεχο γιατί του ουρανού στο κατάξερο νήμα  λιποψυχεί καταμεσής η ορθωμένη αυγή της Εσαουίρα που στέκεται μόνη  στην πλατεία της […]

Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας δὲν εἶναι ἡ χαμέρπεια. Ὑπάρχουν ἀπειράκις ὡραιότερα πράγματα καὶ ἀπ’ αὐτὴν τὴν ἀγαλματώδη παρουσία τοῦ περασμένου ἔπους. Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ ἀγάπη. Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ ἀτελεύτητη μᾶζα μας. Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ λυσιτελὴς παραδοχὴ τῆς ζωῆς μας καὶ τῆς κάθε μας εὐχῆς ἐν παντὶ […]

Στα μονοπάτια της αβύσσου περπάτησα ξυπόλητος βοήθεια δεν είχα από κανένα κάηκα, ζεματίστηκα έπεσα κάτω μάταια περίμενα ένα χέρι να μου απλωθεί να με σηκώσει πάνω μα εκεί όπου βίωνα το θάνατο μου καθημερινά βρήκα τη δύναμη έβαλα τα χέρια μου μπροστά σηκώθηκα περπάτησα τους δύσκολους δρόμους ώσπου βγήκα στην πρώτη όαση ήπια νερό ξεκουράστηκα […]

Η μάχη με την πίστη Ο Δον Κιχώτης απίθωσε τη λόγχη του στο χώμα κι επέστρεψε στο δωμάτιό του. Κάθισε στον κόρφο του κρεβατιού εξοστρακίζοντας το βλέμμα του στα πρώτα ράφια της βιβλιοθήκης απέναντι. Οι αδερφοί Καραμάζοφ του Ντοστογιέφσκι στύλωσαν το βλέμμα τους στην ψυχή του. «Όταν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται». Σήκωσε τα πόδια […]

2 Βαθιά κρυμμένη στην οικονομία της θάλασσας αναδύεται η νήσος, μύθο στάζοντας κι εγώ αθώος ιχθύς στην άκρη του ροδώνα κι αργότερα στα ύδατα της Παλλιανής. Από λειμώνες ορεινούς όμοιος φτάνοντας τα παιδικά μας χρόνια συναντιούνται. Φως ταπεινό μας καθηλώνει τρυφερούς – θαμπώνεται ο καθρέφτης. Δικός μας άνεμος ξυπνά το περιβόλι πλέουν ανθοί στης στέρνας […]

[Το Σύνδρομο τού Σκαντζόχοιρου]                                   17. Μια κραυγή δυνατή Τρεις φορές μέσα στη νύχτα Να με φωνάζει Και νόμιζα πως ήταν ο πατέρας μου Νεκρός εδώ και τρεις στιγμές αιώνων Θα μπορούσε να γίνει ο λόγος Που δε σβήνω […]

Εύκολο είναι να το πει. Τους αγαπάει κι ας μην τους γνώρισε καλά. Του αρέσει να τους βλέπει να πίνουν αμέριμνοι καφέ, να γελάνε εύκολα κλείνοντας πονηρά το μάτι και να ερωτεύονται. Κάποτε πάλι τον θυμώνουν για λίγο, όμως, κι ας ξέρει πως τούτοι ονειρεύονται μόνο τη νύχτα στο κρεβάτι, όταν αυτός, χωρίς να κοιμηθεί, […]