[Από παιδί] Από παιδί παιδεύω έναν φόνο. να σκοτώσω παλεύω εσένα. Σκέψη μου σε είπα αλλά το παν κτητικό φυλακή. Μάνα μου σε φώναξα, μα απ’ όλες εσύ ήσουν η Μήδεια. Από παιδί παιδεύομαι από έναν φόνο. Παλεύω να σκοτώσω εμένα. [Σελ.42] [Τα τρία δάχτυλα] Τι κι αν κατάφερα να ταξινομήσω τα πλευρά σου […]
Ποίηση
Antonin Artaud | Post-Scriptum
Ποιος είμαι; Από πού έρχομαι; Είμαι ο Αντονέν Αρτώ και για να το πω όπως ξέρω να το λέω μονομιάς θα δείτε το τωρινό το σώμα μου να τινάζεται σε θραύσματα και να επανασυσπειρώνεται σε δέκα χιλιάδες περιβόητες όψεις ένα σώμα καινούργιο όπου δε θα μπορείτε πλέον ποτέ να με λησμονήσετε. Μετάφραση: Ελένη Κόλλια
Κατερίνα Γώγου | Νανούρισμα
Τώρα εἶναι ἥσυχα … Ἡ θάλασσα λείπει μακρυά καί τά κοράκια δέν τρῶνε σάπια συκώτια ἀπ’ το οὐίσκυ. Μποροῦμε νά κοιμόμαστε ἥσυχοι. Τό κόμμα διασπάστηκε στά χίλια κι ὁ Μπερλίγκουερ ἔπλεξε μέ τό βελονάκι κουβέρτα νά κουκουλώσουμε τίς ταξικές ἀνησυχίες μας. Ἡσύχασε. Μέ λίγη ρέγουλα θά τή σκαπουλάρουμε. Ἡ τάξη πού θἄφερνε τήν ἀλλαγή ἀποκοιμήθηκε. […]
Οράσιο Καστίγιο | Οι γάτοι της Ακρόπολης και άλλα ποιήματα
[Επάνω και κάτω] Στον Χέλντερλιν Επάνω τίποτα δεν έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια: η Σελήνη πάνω από τη λεύκα, οι κορυφές των σκεπών, το δώμα όπου ο κύριος Σκαρντανέλι ευλαβείται καθημερινώς τους νοικάρηδές του. Κάτω μεγάλωσαν κι απέκτησαν παιδιά, πάνε κι έρχονται για τα κουμάντα τα νέα ή επιστρέφουν όπως τώρα από μια […]
Γιάννης Βαρβέρης | Τις Κυριακές με Τζέιμς Μποντ
Εδώ τις Κυριακές ίδια ταινία «Ο Τζέιμς Μποντ εργάζεται στα ξένα». Στο πρώτο μέρος ο ήρωας κοιτάζει πεταλούδες κι αερόπλανα θυμάται φοράει πολύχρωμα φουστάνια δεν του πολυπάνε μ’ αυτά πετάει ψηλά και μας πυροβολεί γυναίκες κλαίνε από χαρά εκείνος τους φωνάζει τ’ όνομά του «Είμαι ο Μποντ» όταν ανάψει διάλειμμα μοιράζει σοκολάτες στους διαβητικούς μετά […]
Κυριάκος Μουτίδης | Ισαμε…
[Ισαμε… ή Iσταμαι] 16 Eρχονται στιγμες που οι νεκροι σου Ειναι οι πιο ζωντανοι σου Φτωχοι σαταναδες που δωσαν στην αξιοπρεπεια νοημα Που οσοι εχουμε θαψει κινουνται σε απαστραπτοντα Τραμ χωρις την αναγκη μεταλλικων ραγων Ανεβαινουν στα επιπεδα της συνειδησης Περνανε πανω στον ουρανό της πιο γκριζας πολης Και δινουν την ελπιδα, στο δρομο της […]
Αριστοτέλης Καπερώνης | Σα να λιποθυμάς
Για ό,τι μαζεύουνε τα μάτια, τα ξεχωρίζει ο χρόνος ∙ οι φωνές μακρύτερα αφήνονται και τα πρόσωπα λίγο μπροστά απ’ το σώμα. Οι επιθυμίες σπασμένες και ιδανικές, άλλη δύναμη είχαν πάνω στο βλέμμα. Αισθήματα αναγνωρίζονται μόνον, τα πολύ αρωματισμένα και σώματα αντιστοιχούν σε αποστάσεις = είπαμε, τα πρόσωπα στέκονται κοντύτερα =. Κι […]
Αλκιβιάδης Μαλλίδης | Μυστικός Άτλας
[Στεφάνι] Πήρα τα φύκια κι έφτιαξα ένα στεφάνι Σε στόλισα σαν βασίλισσα Πήρα τα φύκια από το βυθό μου Έχω ένα βυθό μέσα μου [Χελιδόνι] Είναι ένα αφηρημένο χελιδόνι που δεν φεύγει με τα άλλα πουλιά Κουρνιάζει μέσα στη χούφτα μου όλο το χειμώνα Είμαι η φωλιά του [Εντροπία] Τα χελιδόνια, οι παιωνίες, […]
Βιτσέντζος Κορνάρος | Ερωτόκριτος [Απόσπασμα]
ΠOIHTHΣ Mοιάζει η Aρετούσα του άρρωστου, οπού πολλά τον κρίνει κάηλα βαρά, κι όλο διψά, πάντα ζητά να πίνει, κι όσον του δίδουν το νερό, πλιά καίγεται και βράζει, και πλιά πληθαίνει η δίψα του, και πλιά τον-ε πειράζει, και πλιά ο καημός στα σωθικά τον-ε κεντά και ξάφτει, 5 και τό ζητά για γιατρικόν, […]
Paul Celan | Βόρεια του μέλλοντος
Ανάμεσα στο βράχο της Σικίνου και στο μονόλιθο της Ανάφης η ποίηση του Τσέλαν ανακαλύπτει μια λυτρωτική δίοδο από το σκοτάδι προς το διάφανο πεδίο που ανοίγεται, πίσω από το μαύρο, στον ανοιχτό, ελεύθερο χώρο. Εδώ η ποίησή του λειτουργεί όπως σχεδόν θα λειτουργούσε και σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, καθώς σε τέτοια οριακά επίπεδα […]