Ἀπ᾿ τὸ πρωὶ κοιτάζω πρὸς τ᾿ ἀπάνω ἕνα πουλὶ καλύτερο ἀπ᾿ τὸ πρωὶ χαίρομαι ἕνα φίδι τυλιγμένο στὸ λαιμό μου Σπασμένα φλυτζάνια στὰ χαλιὰ πορφυρὰ λουλούδια τὰ μάγουλα τῆς μάντισσας ὅταν ἀνασηκώνει τῆς μοίρας τὸ φουστάνι κάτι θὰ φυτρώσει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ χαρά ἕνα νέο δέντρο χωρὶς ἀνθοὺς ἢ ἕνα ἁγνὸ νέο βλέφαρο ἢ ἕνας […]
Ποίηση
Μαρίκα Συμεωνίδου | Παράξενη εξήγηση 22
[Εκείνος κι εκείνη] Εκείνος την πολιορκούσε Εκείνη χαμογελούσε Εκείνος την επιθυμούσε Εκείνη χαμογελούσε Εκείνος την απατούσε Εκείνη χαμογελούσε Εκείνη ξέχασε τη φωνή του Εκείνος τα γενέθλιά της Εκείνη ξέχασε τη γιορτή του Εκείνος την ευγένειά του Εκείνη τον αρνήθηκε Εκείνος την εκδικήθηκε Εκείνη γέλαγε, γέλαγε Εκείνος έκλαιγε, έκλαιγε Κι έλεγε «Μην την πιστεύετε – Ποίημα […]
T.S. Eliot | Έρημη χώρα. Προύφροκ. Οι κούφιοι άνθρωποι
[Απόσπασμα από τον πρόλογο του Γιάννη Αντιόχου] Πιθανόν να είμαι από αυτούς τους λίγους που δεν προτίθενται να χαρακτηρίσουν τη μετάφραση των συγκεκριμένων ποιημάτων του Τ. Σ. Έλιοτ ως μια επίπονη εργασία ή να προσδώσουν σ’ αυτό το μεταφραστικό έργο τον χαρακτήρα μιας μεγάλης, συστηματικής και πολύπλοκης ενασχόλησης με τις χιλιάδες σελίδες των ακαδημαϊκών […]
Νίκος Καββαδίας | Στεριανή ζάλη
Ο λοστρόμος κρατά μια καραβέλα, μισή μποτίλια τζίν και δυο μιγάδες, τη νύχτα μετοικούν οι Συμπληγάδες στα μπαρ του λιμανιού και στα μπορντέλα. Πηχτό πούσι σκεπάζει τα καρνάγια. West End – Thame’s street και διπλός έρως. Ας φυσάνε στο Πλάτα τα Παμπέρος, ας ρολάρει το κύμα στη Μπισκάγια. Χαμηλός ουρανός γιομάτος άστρα, μα δε μοιάζει […]
Κική Δημουλά | Πάσχα, προς Σούνιον
Η θάλασσα ψύχραιμη και ασύσπαστη, λες κι απ’ τις άκρες της σφιχτά την έπιασ’ η στεριά και την τεντώνει. Στην άκρη του γκρεμού, που συγκρατεί το θέαμα, ευωδιάζει ο ίλιγγος κατρακυλούν αυτοκτονίες… Αριστερά, η εποχή, Σε μια ακατάσχετη επιφοίτηση χρωμάτων. Κι εκεί, προσκυνητάρι κατηφές, έναν Χριστό, μη αναστάντα προφανώς, εγκλείει. Γιατί στεφάνι εκ πλαστικού επάνω […]
Κώστας Βάρναλης | Οι πόνοι της Παναγιάς
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί; Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική; Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή, που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις. Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, […]
Σοφία Κουκουλά | θερινή ώρα
Και τότε η γυναίκα δέντρο είπε: Θέλω όταν κάποτε πεθάνω να γράψουν πάνω στον τάφο μου, «Η Οφηλία, το πνιγμένο κορίτσι, αμέλησε να πνιγεί γιατί είχε άλλες ασχολίες.» [Το κορίτσι της Δρέσδης] Στην μνήμη του Δημήτρη Δημητρόπουλου και στα παιδιά όλου του κόσμου που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν. Ένοικος απήχθη μυστηριωδώς. […]
Εσμεράλδα Γκέκα | Pulchritudo Bestiae
[Έρωτας και ψυχή] Τέρας: Αφού στα Τάρταρα μ’ αφήνεις στη σκέψη μου αφρός θε να γενείς άκου μονάχα πριν να φύγεις την ιστορία αγάπης του Έρωτα και της ψυχής. Έρωτας: Απόγονος ενός πτηνού του χρόνου που αποδημούσε σ’ άλλο υπαρκτό σ’ έναν δικό του νότο και χύθηκε σαν κρόκος κι έγινε πυρήνας το Τυχαίο αλώνοντας […]
Μίλτος Σαχτούρης | Ζωή
Νύχτα σ’ ένα φαρμακείο ένα άλογο γονατισμένο τρώει τα σανίδια ένα κορίτσι μ’ ένα έγκαυμα παράξενο πράσινο γιατρεύεται ενώ το φάντασμα απελπισμένο κλαίει στη γωνιά
Τσέζαρε Παβέζε | Είσαι σαν κάποια χώρα
Είσαι σαν κάποια χώρα που ποτέ κανένας δεν είπε. Τίποτα δεν περιμένεις παρά μονάχα τη λέξη που θ’ αναβλύσει απ’ τα βάθη σαν τον καρπό ανάμεσα στους κλώνους. Είν’ ένας άνεμος που σε προφταίνει. Πράγματα στεγνά, ξαναπεθαμένα σου φράζουν τον δρόμο, τα παίρνει ο άνεμος. Μέλη και λέξεις αρχαίες. Τρέμεις μέσα στο καλοκαίρι. 29 […]