Ποίηση

[Το ημερολόγιο] μια γυναίκα ξεπλένει τα πιάτα μπρος στο παράθυρο της κουζίνας, ο άντρας βγάζει τα σκουπίδια, ένας ξένος με μια σακούλα του σούπερ μάρκετ και μια κουρελιασμένη πετσέτα στο λαιμό για κασκόλ οι στιγμές τους δεν συναντιούνται μα είναι η ώρα που επιστρέφει η αλήθεια και το ημερολόγιο του χρόνου γυρνάει ανάποδα για να […]

Στα κύματα των παθών οι συστολές γκρεμίζονται. Είμαι τρωτός στις ψυχομαχίες . Πεθύμησα να περπατώ στη βροχή, ν ‘ανατριχιάσω καθώς θα βαδίζω στο βωμό των αισθημάτων. Τα χείλη σκύβουν μετά την καταδίκη απομένει  μια γεύση πικρή , κάνει τις στιγμές να σωρεύονται στα σφιγμένα  χέρια. Το συρματόπλεγμα απλώνεται, καθώς το κορμί πορεύεται στο αδιέξοδο, στο […]

[Τα θηρία] Τα θηρία που κρατάς ποτέ δε σε γνώρισαν Ζωολογικός κήπος με λιοντάρια νηστικά τι θα γίνει λοιπόν όταν αγκαλιαστείτε; Δεν έχω αισθήματα ξαναμπές στο κλουβί εδώ έξω κινδυνεύεις από αληθινά θηρία   [Μέσα από μαύρα γυαλιά] Το σώμα θα πέφτει λιπόθυμο κάθε χαράματα στον σταθμό θα σέρνεται γυμνό στις ράγες μετά θα σου […]

[Ονειροπόλος] Γρήγορα κάνοντας ν’ ανέβει στο πλοίο, λύθηκε η βαλίτσα του κι ένα του όνειρο βούτηξε στον βυθό. Με το όνειρο αυτό η θάλασσα, από τότε, έχει μείνει γαλήνια. [Νομίζεις πως πετάς!] Πέφτεις από ψηλά. Αργείς να φτάσεις στο έδαφος, νομίζεις πως πετάς! Είναι που, απλώς, καθυστερεί η συντριβή σου. Από τις ποιητικές συλλογές:  «Μετά […]

Ι Από τη μέρα περιμένει η νύχτα τη γαλήνη της ΙΙ Ακούς; Τραγουδά. Δεν είναι από χαρά. Σούρωσε πάλι. ΙΙΙ Τη μοναξιά μου μεγαλώνουν τη νύχτα χτύποι ρολογιού. ΙV Είπε στον άντρα: Λοιπόν, μένουμε φίλοι κι αυτός έκλαψε. V Μ’ άμφια χρυσά δείχνουν ταπεινόφρονες οι δεσποτάδες.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του […]

Αινιγματικές φυσιογνωμίες που σε γεμίζουν ψέμματα και πρόσκαιρη ευτυχία αινιγματικές φυσιογνωμίες που σου προσφέρουν απλόχερα τα λάθη και τη δυστυχία άκαιρες απρόβλεπτες οι σκέψεις τους… σου δίνουν τον ψεύτικο τον ήλιο που σε καίει. Ανίκανες να δώσουν λύση χωρίς να έχουν την σωστή την κρίση για τον κόσμο που κρέμεται απ’ τα χείλη τους…! Ανεύθυνος […]

Σε φαντάζομαι σε φωτογραφία γλυκιά   νοσταλγική, σαν απ’ τα παιδικά μας χρόνια με πλαίσια λευκά, σαν Polaroid, που ‘πιασε καλά το κρυφά εξασθενημένο κίτρινο. Άνοιξη, μέσα Μαΐου,  ο μίσχος και το στήθος σου να ανοίγουν και τον τόπο και τους ανθρώπους γύρω σου   ν’ ανθίζουν.    {Να σε μυρίζω θέλω!} Σε φαντάζομαι σε μια φωτογραφία να […]

Μεσημβρινές κλωστές καλοκαιριού απ’ τις γιαγιάς μου τα στρωσίδια ξεφτισμένες με κόκκινες γραμμές στις γάμπες από βίτσα απ’ την εμμονική επιβολή της μεσημεριανής σιέστας γι’ αυτό μισώ τα καλοκαίρια για την ξερή και περήφανη σκόνη της βλάστησης που κολλά ανεξέλεγκτα στο σώμα για τα μεσημεριανά ισοκρατήματα των θρασυτάτων μυγών που εισβάλουν καταληψίες κάθε χώρου και […]

Να σφίγγεις το χέρι του άλλου μια Κυριακή απόγευμα, να ανασαίνεις της έξαψης την τρικυμία. Ότι αγγίζω ματώνει ρουφάω το αίμα απ’ τις χαρακιές, έτσι ποτίζω τα στεγνά μου χείλια. Τι κι αν  παραμονεύει ο θάνατος εμείς ανταλλάσσουμε ματιές, μεθάμε με της θάλασσας το κύμα. Με χιλιόμετρα φαντασίας προσπαθώ να συρθώ, να κρατηθώ, μέσα στο […]

[Νυχτερινό] για μια νύχτα μαζί σου θα έφτανα μέχρι τα περίχωρα του ύπνου σου θα έμπαινα σε τροχιά γύρω απ’ την αγρύπνια σου θα γινόμουν θηλιά στου κρεβατιού σου το πόδι θα σκότωνα τα κουνούπια για να ρουφώ μόνο εγώ τα μάτια σου ως το μεδούλι του ονείρου θα μπορούσα ακόμη και να περπατήσω ως […]