Το κομμένο μου πόδι πετάει Τρυπώνει σε μακρινές αίθουσες χορού Στην πλατεία Αργεντινής Για να χορέψει τάνγκο Συναντά τα χαμένα μέλη ενός όμορφου άνδρα Όμορφη γυναίκα κι εγώ Μια ερωτική συνεύρεση Να μη μας παρεξηγήσουν Αλλά δε φταίω εγώ Το κομμένο μου πόδι φταίει Που έχει μια εξαιρετική αυτονομία Μετά από μια λυτρωτική νάρκη Που […]
Ποίηση
Pierre Jean Jouve | Μαγεία
Είσαι ο πόνος μου ο τρόμος μου η αγάπη μου ώ φαντασία είσαι ο δήμιός μου ώ βιβλίο όπου μετέφρασα το βουνό το ποτάμι και το πουλί είσαι η δυστυχία μου ώ εξομολόγηση έτσι μιλούσε ο έκπτωτος ποιητής και ξέσκιζε το βιβλίο του τυπωμένο μες των ανθρώπων τις πόλεις Αλλά η άλλη φωνή του ολόγιομη […]
Άννα Αφεντουλίδου | Α-λογον
Δέχτηκα το χαλινάρι για ν’ απολαύσω τον ιππέα για να καλπάσω εγώ μαζί του ξεγελώντας ότι αυτός έχει το πρόσταγμα Μέχρι στιγμής καλά τα πήγα Αλλά όσο ανόητο να είσαι αφέντης Τόσο πληκτικό να είσαι δούλος
Νίκος Καββαδίας | Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ
«Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δεν μας σώζει…» ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει. Κάτι που πάντα βρίσκεται σ’ αιώνια εναλλαγή, κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων, και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη. Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι, που του γραφείου σας πάντοτε […]
Dylan Thomas | Δύο ποιήματα
[Σε μια γαμήλια επέτειο] Το στερέωμα έγινε κομμάτια Αυτή η κουρελιασμένη επέτειος Δύο ανθρώπων Οι οποίοι αρμονικά πορεύτηκαν για τρία χρόνια Στων αμοιβαίων υποσχέσεών τους Τους μακρινούς περιπάτους Τώρα ο έρωτάς τους κείτεται χαμένος Κι ο Έρωτας κι οι υποτακτικοί του Βρυχώνται αλυσοδεμένοι Από κάθε σύννεφο φορτωμένο με αλήθεια Ή παγίδες Ο θάνατος ξεσπάει […]
Κώστας Ουράνης | Θα πεθάνω ένα πένθιμο
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι μεσ’ στην κρύα μου κάμαρα, όπως έζησα μόνος’ στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω και τον κούφιο τον θόρυβο που ανεβάζει ο δρόμος Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι μέσα σ’ επιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία, θα με βρουν στο κρεβάτι μου. Θε […]
Γιάννης Ρίτσος | Γεια σου Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκη
Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκη, αλήθεια, είναι μεγάλες οι δρασκελιές του χρόνου μα οι δρασκελιές του τραγουδιού σου πιο μεγάλες — πάντα δυο-τρία μίλια αφήνουν πίσω τους το χρόνο. Βλαδίμηρε, δεν έπρεπε να φύγεις. Σε χρειαζόμασταν ακόμα και με κείνη την παράξενη κίτρινη πουκαμίσα σου κομμένην απ’ το τσίτι της πρώτης σοβιετικής λιακάδας. Σε χρειαζόμασταν. Χρειαζόμασταν τα […]
Λευτέρης Πούλιος | Ένας ποιητής
Είναι ένας ποιητής περισσότερο κι από ένα φονιά φυτεύει ένα ζουμπούλι στο μυαλό του πολλές φορές μεταμορφώνεται σ’ ένα ευχαριστώ. Σήμερα γιορτάζει τα χίλια εννιακόσια εβδομήντα έξι καρφιά πάνω στο σταυρό του. Κατουράει τον ορίζοντα καλεί ένα αστέρι να κοιμηθεί κάτω απ’ την προστασία του Δεν έχει παρελθόν και μέλλον Δεν έχει πια ούτε Κυριακές […]
Αργύρης Χιόνης | Όταν πεθαίνει ο νεκροθάφτης
Όταν πεθαίνει ο νεκροθάφτης, άλλοι νεκροθάφτες τον κηδεύουνε. Εμένα ωστόσο μου αρέσει να φαντάζομαι ότι στην τελευταία του κατοικία τον οδηγούνε οι νεκροί που ο ίδιος έθαψε όσο ζούσε, εις ένδεξιν ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες που πρόσφερε, ή ακόμα ότι μόνος του με το αργό, επίσημο βήμα, μεταφέρει τον εαυτό του ως το μνήμα όπου […]
Αλέξανδρος Ίσαρης | Τη νύχτα που δηλητηρίασαν τον Μότσαρτ
Πρέπει να μην ξεχάσουμε τη νύχτα Που πότισαν τον Μότσαρτ με δηλητήριο Που έβαψαν τα μαλλιά του κορακιά Που χάραξαν το στήθος, τις φτέρνες του Που τον έκλεισαν σ’ ένα νάιλον κουτί Κάνοντας πως τον πυροβολούν Κι ύστερα τον διέταξαν να τραγουδήσει Όσο γινόταν πιο μελωδικά. Αλέξανδρος Ίσαρης