Ποίηση

[Τα ξέφτια] Κάθε που παίρνει να χειμωνιάζει ξηλώνει τις φθαρμένες του φανέλες. Περνάει μ’ αυτές τα βαριά έπιπλα, ξανά και ξανά τις επιφάνειες. Τρίβονται με τη σκόνη, σκορπίζουν οι κλωστές του κάποτε ρούχου. Δεν απομένει συνοχή.   [Ανονείρευτη] Γλυκά που σ’ αγκαλιάζει απόψε η τεμπελιά, σαν μπέρτα υπερήρωα που αποφάσισε ν’ αποσυρθεί, έχοντας μπουχτίσει την […]

[Σπουδή στη ματαιότητα ή Pseudo-Blues (Prose song «written on a toilet roll»)]   Θα μπορούσα (θα το ήθελα) Να έχω φύγει (να έχω μείνει) Με τους λίγους (με τους ελάχιστους) Που το πλήθος φτύνει στο πρόσωπο Αν μπορούσα (αν το ήθελα) Θα είχα φύγει (θα είχα ξεμείνει) Και τα τζιτζίκια (και τα πουλιά) Θα τραγουδούσαν […]

Σφαίρες στα γόνατα πλανόδιων πεζών, παίζουν τα παιδιά με αίματα. Επίδεσμοι στους σταθμούς και βάμμα ιωδίου. Κούκλες μακιγιαρισμένες σε σακούλες ψωνιστήρι στις γωνίες πουλάνε λουλούδια πλαστικά για τα ψυγεία των νοικοκυριών. Μπουκάλια θάλασσας στα σκουπίδια μυρίζουν σάρκα. Τελευταία προειδοποίηση : πεθαίνουμε από οξυγόνο.   Ο Παναγιώτης Δήμου γεννήθηκε το Σεπτέμβρη του 1981. Σπούδασε ψυχολογία σε […]

[Και μίτος ουδείς] Με τον καιρό σκουραίνουν τα πράγματα ασφυκτιούν βαραίνουν τα λόγια σωπαίνουν όσοι αγάπησαν. Κάθε πρωί ξεκλειδώνεις την πόρτα φεύγεις κι είναι ίδια η μέρα. Τώρα στεγνός τριγυρνώ σε νταμάρια πυροβολεία και χάσματα φύλλο που τρίβεται πριν έρθει ο καιρός του με πνιγμένη φωνή σαν φανάρι στην ομίχλη. Τώρα πια δεν μπορώ να […]

[Ο ήχος της πληγής] Ήθελε ν’ ακούσει τον ήχο που κάνει η πληγή όταν επουλώνεται. Έτσι επέζησε. [Σελ.27]   [Στο περβάζι του παραθύρου] Εκείνα τα λίγα λεπτά κάθε βράδυ όταν χαζεύουμε μπροστά στα ράφια τα βιβλία μας, και το διάβασμα ύστερα μέχρι να νυστάξουμε, αυτά είναι που δίνουν νόημα στο κρεβάτι, στα μαξιλάρια και στα […]

[Ο φύλακας των ανθισμένων δέντρων] Στην μέση μιας μέρας, είδα ανθρώπους να περπατούν, πάνω κάτω σε ένα δρόμο και ένα παιδί που γελούσε, σαν κέρινο ομοίωμα. Έσπαγε γυάλινα κρινάκια, που φύτρωναν στους τοίχους, των επιβλητικών κτιρίων. Ένας μαέστρος, του έδινε οδηγίες και από πάνω χόρευαν, κάτασπρα πουλιά. Οι σκιές τους ζωγράφιζαν τις πλατείες και ένα […]

Τα ύδατα ταράσσονται από αυτούς που έχουν κουράγιο να το κάνουν οι άλλοι έχουν μάθει καλά το ρόλο τους και παίζουν στη σκηνή αυτό που νομίζουν ότι τους συμφέρει άνθρωποι μικροί της μιας δραχμής άνθρωποι που τίποτα δεν ρισκάρουν παρά μόνο ψάχνουν τη σιγουριά του κελιού η Ιστορία τους περιφρονεί γράφεται από εκείνους που δεν […]

[Κλειδιά στο τραπέζι] έτσι μεγαλώσαμε μέρες βουτηγμένες προσμονές σε κουταλάκια του γλυκού βανίλια υποβρύχιο ραδιοφώνου παράσιτα αφιερώσεις σε όνειρα πειρατικά ρητορείες, ψευτοπολιτική δήθεν αριστεροί, δήθεν σωσίες δήθεν φιλοπάτριδες ή ορθολογιστές έτσι ζήσαμε μεροκάματα φθηνά ελπίδες σταυρωμένες μεγάλους έρωτες σε δωμάτια μικρά λόγια και πράξεις δανεικά πρόσκαιρη δόξα ντύθηκαν οι κισσοί της εξουσίας την ποδιά χαϊδεύοντας […]

VERSUS   2. Versus Ελάτε, Στίχοι μου, να κάνουμε εχθρούς. Δεν έχουμε ακόμη αυτούς που πρέπει˙ μονάχα κάτι μισερούς και χλιαρούς˙ έναν εσμό που σήπεται και έρπει. Ελάτε, Στίχοι μου. Και να ‘στε μισητοί. Στις αρετές του κόσμου σας ριχτείτε σαν και το μαύρο –κι όλο λύσσα– το σκυλί κι ώσμε τα δόντια, Στίχοι μου, […]

Είδε με λύπη το τασάκι να γεμίζει, τα χαρτιά να μένουν μπροστά του λευκά και τη νύχτα ασάλευτο φάντασμα στην κορνίζα του παράθυρου, σαν το παλιό πορτραίτο του παππού του. Μόλις που τον θυμόταν τον παππού του να του μιλά για τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα. Όμως, παππού, κατακαλόκαιρο κι αυτή η νύχτα να μη […]