Ελένη Καραμαγκιώλη, Μονωτική ταινία, Εκδόσεις Ιωλκός, Αθήνα 2021
Ανάμεσα σ’ εκκωφαντικές λεπτομέρειες και εικόνες κινηματογραφικής ροής, στη μορφή και το πλαίσιο της κίνησης μιας ιδιαίτερης γραφής κυλούν οι ιστορίες της Ελένης Καραμαγκιώλη. Είναι η πρώτη της εμφάνιση στα Γράμματα.
Γραφή δυναμική και λεύτερη. Με ροή έμπειρου διηγηματογράφου τοποθετεί τον αναγνώστη στο κέντρο του κόσμου της. Μοιάζει ν’ αναπολεί τον έρωτα. Όχι! Να τον ζει ακόμα. Κι ας ήταν με μολύβι γραμμένος εύκολα για να σβήνει. Τον γράφει ξανά και ξανά. Στην αχιβάδα της Πορτογαλίδας γυναίκας, στο λαστιχάκι για τα μαλλιά, στο ολόσωμο κόκκινο μαγιό, στα γαλλικά γράμματα που κατρακυλούν στην πλάτη, στη φορναρίνα, στον γάμο της Κανά, στα μανταλάκια, στο γαλάζιο φόρεμα, στις μετακινήσεις στην πόλη, στον Τζάγκερ, στην πάθηση και τον έρωτα, στα γυμνά πόδια, στον θάνατο που περπατά περήφανα παντού, στα στόρια, στα όνειρα, στον θορυβώδη Νώντα, στους μετανάστες, στις παθιασμένες σχέσεις, στα τυφλά ραντεβού, στον εξωφρενικό εκδότη και τέλος στη «Μονωτική ταινία», χτίζονται δεκαέξι ιστορίες με φετίχ, σύμβολα και καθημερινές περσόνες.
Είναι η μόνωση. Η απομόνωση του καθενός μας. Η απέλπιδα προσπάθεια ν’ αγγίξουμε τον άλλον. Η κατανόηση που δεν έρχεται. Η επιθυμία που σπαράσσει τη μοναξιά. Το τέλος που κάποτε ήταν σκοπός. Κατάληξη. Προορισμός. Και που πάντοτε έρχεται να φανερωθεί σαν μια ανομολόγητη επιθυμία. Ξανά και ξανά. Το να αποτυγχάνει κανείς σαν ένας λανθάνων μετεωρισμός. Οι ιστορίες της Καραμαγκιώλη δονούν το καθημερινό σύμπαν μας. Γιατί είναι οι ιστορίες των ανθρώπων. Μικροπερίοδες. Σύντομες. Και τόσο ενδιαφέρουσες. Είναι οι ζωές των άλλων. Οι δικές μας ζωές. Με διαφορετική διανομή ρόλων. Διαφορετικά σκηνικά. Μα με την ίδια μπορντώ αυλαία ν’ ανοίγει και να κλείνει. Αδιάλειπτα. Και με διαφορετικό κοινό κάθε βράδυ. Ο ρυθμός στις επαφές των ανθρώπων ισχνός κάποτε και άλλοτε φρενήρης. Η ματιά που δε λαθεύει. Η εικόνα που παραπλανά. Ο ενθουσιασμός —πόθος. Το πάθος. Όλα σβήνουν. Για να γεννηθούν ξανά και ξανά. Μάταια και ανθρώπινα. Φροϊδικώς ανεξήγητα πάθη. Απλωμένα στην ποιητική ευαισθησία της αφήγησης της Ελένης Καραμαγκιώλη. Από τον ρεαλισμό έως τον λυρισμό. Ποτέ καμιά μονωτική ταινία δεν ήταν αρκετή. Πρόσκαιρη λύση; Οι διαρροές πολλές. Να ομορφαίνουν τα λάθη μας. Σε ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Ξανά και ξανά.
Γ. Δ. Αναγνώστου
https://iolcos.gr/eshop/titlos/monotiki-tainia/
