Βάθη
Μέρες ολόκληρες σκεφτόταν
πώς να τρυπήσει τη γη
για να βγει στην άλλη της άκρη.
Ούτε στιγμή δεν του πέρασε από το νου
πως μπορεί κανείς να ταξιδέψει και στην επιφάνειά της.
Πως τα βάθη
δεν είναι ο μόνος δρόμος.
Σημάδια
Βαρέθηκα πια να κοιτώ τα σημάδια.
Τάχα πως αν τα πουλιά πετούν χαμηλά
θα ‘ρθει βροχή.
Τα πουλιά δεν πετούν πια χαμηλά·
θα τσακίζονταν πάνω στα ύψη του μπετόν.
Δε μου μιλούν πια τα σημάδια.
Δεν τους μιλώ κι εγώ.
Τα παιδιά του Κρόνου
Είμαστε τα παιδιά του Κρόνου.
Βουβές ψηφίδες σ’ έναν κόσμο από στάχτη,
τυφλά σκυλιά που τα ‘ριξαν στη μάχη.
Αγκομαχώντας σπρώχνουμε τις μέρες.
Είμαστε τα παιδιά του Κρόνου.
Γενιά που ανδρώθηκε με τον αφανισμό.
Στις τσέπες μας αίμα αχνιστό,
στα μάτια μας το χάος.
Είμαστε τα παιδιά του Κρόνου.
Βαθιά σπρωγμένα στου κτήνους την κοιλιά,
μην τύχει και ξεφύγουν κάποια μέρα
και πάρουν το κεφάλι του βασιλιά.
Η Ηρώ Κάπα γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα. Σπούδασε Γερμανική Γλώσσα και Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Μετάφραση-Μεταφρασεολογία. Όλα ξεκίνησαν το 2011 με το διήγημα Η μαύρη τρύπα, που απέσπασε το δεύτερο βραβείο στον διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού τέχνης και λόγου Νησίδες (τεύχος 7, σελ. 29-32 / http://nesides.blogspot.com/2011/10/2011-7.html). Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Χάρτης (https://www.hartismag.gr/hrw-kapa), στην Bookpress (https://bookpress.gr/prodimosieuseis/diigimata/11927-to-empodio-iro-koza) και στο 6ο τεύχος του Βόρεια Βορειοανατολικά.
