Η χορεύτρια I
Πηλό φοράς, ιδρώτας τον λούζει μην ξεραθεί και σπάσει. Η μουσική τον τραβά και τον μαζεύει, του δίνει μορφή κι εναλλάσσει το σχήμα του ανάλογα με την πορεία της ιστορίας που αφηγείται. Το βράδυ μετά από κάθε παράσταση, γυρνάς ξέπνοη στην κρεβατοκάμαρα και τον απλώνεις σε μια κρεμάστρα μπροστά από την ντουλάπα. Εκεί, γυμνή από σώμα, μπορείς να παρατηρείς πόσο καλά έχεις σμιλεύσει τον εαυτό σου πάνω του και πόσο αυτός αντέχει ακόμα να σε κουβαλά. Το πρωί σαν ξυπνήσεις, τον φοράς ξανά ατσαλάκωτο και αναχωρείς για την πρόβα.
Η χορεύτρια II
Πηλό φοράς, υγρά μάτια τον λούζουν μη και στεγνός ραγίσει. Κάθε σου κίνηση -διάταση ποδιών, λύγισμα μέσης, τράβηγμα αυχένα- ζητά να ουρλιάξει. Μα εσύ γράφεις στον πηλό πόθους, χαρές και θλίψεις, όπως η μουσική αφηγείται. Το τελευταίο σου νεύμα το χαρίζεις στο χειροκρότημα. Και όταν, μετά την αυλαία, επιστρέφεις στα καμαρίνια, μπροστά στον καθρέφτη ο πηλός ξεφλουδίζει βγάζοντας κάθε σου κράμπα, σπασμό ή θλάση. Εκεί, τσαλακωμένη πια και δίχως μακιγιάζ, χαράσσεις πάνω σου ένα χαμόγελο.
