30 Απριλίου
Μέρα Τριακοστή Έκτη
Το καλό με τον ενστικτορεαλισμό, είναι ότι δεν χρειάζεται καμία τελετή μύησης.
Και όχι.
Δεν βουλιάξαμε στα δωμάτια σαν γέρικα πουλιά.
Ούτε και θα γίνει αυτό.
Κουράστηκα να βλέπω αυτή την πόλη να μπαλώνει το δέρμα της συνέχεια.
Έσκαψε πολύ τις ψυχές μας αυτός ο μήνας.
Πρόσωπα σαν την βροχή.
Η Shirley Knight, μας είπε να έχουμε ανοιχτά τ’ αυτιά μας, όταν τελειώσει αυτή η βροχή.
Ο καιρός ζητάει πιο πολλά, περισσότερα, τα οποία δεν ξέρει να τα ονομάσει.
Οι γυναίκες ονειρεύονται φωτιές στους δρόμους, με τα λευκά ραβδιά τους, στις τυφλές εξόδους τους.
Αν έβλεπες.
Πώς κοιτούσα.
Με τα μάτια του Φαραώ.
Έψαχνα.
Ψάχνω.
Για το άστρο.
Για δύο κεφάλια νάνων.
Για τρεις μάγους.
Και ο άνεμος γεμίζει σκουπίδια – φύκια στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Εγώ, χαιρετάω το Νείλο και σκέφτομαι πως η έρημος έχει κρύψει το χαμόγελο της σε μια όαση.
Μάλλον εφευρίσκω τρόπους να συγχωρώ τον εαυτό μου.
Το μάτι και το αυτί.
Το αυτί κρυφοκοιτά.
Το μάτι κρυφακούει.
Ελπίζω σ’ αυτό το τέλος της εποχής.
Δεν ξέρω αν αυτό που θ’ αρχίσει θα ονομαστεί νέα περίοδος.
Είναι μέρες τώρα που σκέφτομαι το Κάιρο.
Είναι αυτές οι λεηλασίες που έγιναν το 1952 έντονα χαραγμένες στο πίσω μέρος του μυαλού μου, σαν κοσμικός ταξιδιώτης, βλέπω τον όχλο των Ιθαγενών να καίνε κάθε τί που ο πολιτισμός διατήρησε και φύλαξε.
Μέχρι και λεφτά.
Φωτιά στα μάτια μου.
Τα λεφτά.
Όλα αυτά τα πράγματα που συνέβησαν είχαν μια απίστευτη ομορφιά, αλλά και μια τρομαχτικότητα, γιατί δολοφονήθηκαν άνθρωποι.
Εδώ, τώρα, δεν ξέρω τί θα συμβεί.
Ίσως ένας πόλεμος μεταξύ των γενεών.
Πρέπει να μπούμε όλοι μέσα στο τραίνο.
Σαν το κοπάδι, όλο το έθνος, και θα μας μεταφέρει αυτό το τραίνο, που θα έχει μπει πια στις ράγες της ιστορίας και θα έχει φορτωθεί τα βαγόνια της εξέλιξης.
Όπως και να έχει, τα λόγια του Barthes, δεν βγαίνουν από το μυαλό μου
‘η γλοιώδης αδυναμία του να πεθάνεις, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την γλοιώδη αδυναμία του να ζήσεις’.
Όλη αυτή η τρομοκρατία που ζούμε, είναι ένα τεράστιο δώρο εξ ουρανού για τον καπιταλισμό.
Και αυτή η τρομοκρατία είναι αστική, και το αστικό σύστημα δεν είναι διαλεκτικό, όπως και το χριστιανικό σύστημα δεν είναι διαλεκτικό.
Ας μπούμε σ’ αυτό το τραίνο.
Εξάλλου αυτό το τραίνο, εμένα, χρόνια με ταξιδεύει.
Με πάει.
Μπροστά.
Ποτέ πίσω.
Οι επιβάτες του πολλοί και σπουδαίοι.
Από τον Hegel και τον Ducasse μέχρι τον Bataille, τον Barthes και τον Sartre.
Όλοι αυτοί οι συνεπιβάτες, το μόνο που θα κάνουν είναι να ανακόψουν την πορεία του τραίνου, σε ένα πιο ανθρώπινο μέλλον.
Να τους ακούσουμε.
Και όπως λέει και ο φίλος μου ο Βασίλης : Τις ωραιότερες κουβέντες τις έχω κάνει, μόνος, σ’ ένα βαγόνι τραίνου’.
Ποτέ δεν ξέρουμε ποιον θα συναντήσουμε και σε ποιο βαγόνι θα καταλήξουμε.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
