Διάλειμμα για Διαφημίσεις
Αν και διάβασα πολύ, ήπια ακόμα περισσότερο. Έγραψα πολύ λιγότερο απ’ τους περισσότερους ανθρώπους που γράφουν, αλλά ήπια πολύ περισσότερο απ’ τους περισσότερους ανθρώπους που πίνουν. Μπορώ να λογαριάζω τον εαυτό μου μεταξύ εκείνων για τους οποίους ο Μπαλτάσαρ Γκραθιάν, αναφερόμενος σε μια ελίτ ευδιάκριτη μόνον ανάμεσα στους Γερμανούς –αλλά εν προκειμένω αδικώντας υπερβολικά τους Γάλλους, όπως νομίζω ότι έχω ήδη δείξει– θα έλεγε: «Υπάρχουν κάποιοι που μέθυσαν μόνο μια φορά, αλλά αυτό κράτησε για όλη τους τη ζωή».
Γκι Ντεμπόρ, Πανηγυρικός
Εξήντα χρόνια πάνε από τότε που ο πολύς Norman Mailer είχε την τόλμη να εκδώσει το συμπίλημα δοκιμίων, πεζογραφημάτων, συνεντεύξεων, σημειώσεων, σχεδιασμάτων, και ποιημάτων με τον τίτλο Διαφημίσεις για τον εαυτό μου (Advertisements for Myself, 1959). Πολύ λιγότερο bigger than life από τον τωόντι bigger than life αγαπημένο μας συγγραφέα στη δεκαετία του ογδόντα, διόλου υπερόπτες όπως εκείνος ο Αρχηγός της Υπεροψίας, και, βέβαια, πολύ περισσότερο ράθυμοι από τον ελάχιστα, έως καθόλου, ράθυμο συγγραφέα του An American Dream και του The Naked & The Dead, ίσως πιο κοντινοί στον μέγα ρέμπελο Henry Miller απ᾽ ό,τι στον Mailer, εμείς, οι Μαντάς & Μπαμπασάκης, οι Αφοπλιστές & MAFI, ελισσόμενοι στις ναρκοθετημένες ζώνες του Ζοφοεγκλεισμού, φροντίζουμε να τονώνουμε εαυτούς και αγαπημένα πλάσματα με ποικίλους τρόπος, αυτοσχέδιους, αιφνιδίως επινοημένους, αναπάντεχους, αλλά και (όσο γίνεται) μεθοδικούς, συστηματικούς, στρατηγικούς.
Καταφέρνουμε, ένα μήνα τώρα, να μην πτοηθεί το κύρος μας, να μην λαβωθεί η λατρεία μας για τις Λατρεμένες μας (απεναντίας! φροντίσαμε, και φροντίζουμε, να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά του έρωτά μας για τα δύο Κερασένια Κορίτσια, πιο ξεμυαλισμένοι πια κι από έφηβοι). Επιμένουμε, ένα μήνα τώρα, ότι από των ενύπνιων είμαστε πλασμένοι την ύλη, ενώ ό,τι χάνουμε σε συγκέντρωση σχετικά με τα επιτηδεύματά μας το κερδίζουμε σε ευγενική και πεισμωμένη προσήλωση σε όσα αγαπάμε μες στα ερείπια μιας ρημαγμένης εποχής. Αν και πίναμε πολύ, πίνουμε τώρα ακόμα περισσότερο, αλλά, αν και γράφαμε καλά, γράφουμε τώρα ακόμα καλύτερα. Παραμένουμε Διάκονοι της Διαλεκτικής, αλλά τώρα είναι πιο ακονισμένο το ξίφος μας. Δεν επιτρέψαμε στιγμή στο χιούμορ μας να λιγοστέψει, τουναντίον το εμπλουτίσαμε με γενναίες δόσεις ειρωνείας προς ό,τι μας είναι ξένο, προς ό,τι δεν γνωρίζει να φοράει παπιγιόν στα καπηλειά και αμπέχονο στις δεξιώσεις.
Ενδεχομένως να έχει κλονιστεί κατά τι η σωματική μας υγεία, αλλά έχει, όλο αυτό το μήνα, δεθεί το Ατσάλι της Φιλίας, έχει, όλα αυτά τα εντός Ζόφου, εικοσιτετράωρα φλογιστεί η φλογισμένη φλόγα του φλεγόμενου Έρωτος. Ίσως να έχουμε ταλαιπωρήσει το συκώτι μας (Καρούζος: πίνοντας/ ως το φουκαριάρικο συκώτι μου), αλλά έχουμε ηδύνει τα αυτιά μας με μουσικές εξαίσιες, παίζοντας καθημερινά, εδώ στο Νέο Άλαμουτ, ένα διδακτικό πινγκ-πονγκ, εμείς, οι Μαντάς & Μπαμπασάκης, η ομάδα κρούσης των Αφοπλιστών, μία ο ένας σερβίρει τραγούδι και μια ο άλλος, και οι δυο μαζί τα αφιερώνουμε νοερώς, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας, στα Κερασένια Κορίτσια μας.
Ναι μεν το potlatch ήταν ήδη μια από τις μεθόδους μας να περνάμε σώοι και αβλαβείς από τις ξέρες και τις παγίδες της καθημερινής ζωής, αλλά τώρα, όλα αυτά τα εικοσιτετράωρα του Μεγάλου Ζόφου, έχουμε αναγάγει το potlatch σε δεσπόζουσα, κατεθυντήρια μέθοδο. Δωρίζουμε, καθημερινώς, ο ένας στον άλλον, αλλά και σε φίλες & φίλους, στυλογράφους, βιβλία, σημειωματάρια, φιάλες, καραβάνες, προσούτο, έργα τέχνης, παρμεζάνα, ό,τι τραβάει η έμπνευσή μας. Από το μπαλκόνι του Άλαμουτ, προχθές, στείλαμε στο μπαλκόνι της διπλανής πολυτακατοικίας ένα τομίδιο με δοκίμια και τα Συλλαλητήρια στο δωμάτιό μου. Δωρίζουμε, επίσης, χαμόγελα & ελπίδα, τόνωση & αβρότητα, τραγούδια & λουλούδια. Επιπλέον, ο Μαντάς δώρισε στον Μπαμπασάκη, ένα ασύλληπτα συγκινητικό κολάζ, και, τις προάλλες, μέσα σε καταγισμό γελώτων, το συγκλονιστικά λυτρωτικό graphic novel Captain America Beats Gestapo Sally.
Μπορείς να πεις ότι οι Μαντάς & Μπαμπασάκης, οι Αφοπλιστές, καίτοι οπαδοί της Ευφρόσυνης Αφροσύνης, είχαν, εν προκειμένω, την περίσκεψη να υψώσουν, και αυτοί, όπως και τα Κερασένια Κορίτσια, οδοφράγματα από αγριοτριαντάφυλλα απέναντι στους ουλαμούς του Ζόφου και στις μεραρχίες της Κατάθλιψης. Μπορείς να πεις ότι συνεχίζουν να μάχονται, σαν Γαβριάδες και σαν του Μάη τα μπλουζόν νουάρ, ενάντια στις επελάσεις της Κακεντρέχειας και της Μιζέριας, και μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που ξέρουν, όταν η στιγμή είναι ευνοϊκή, να περνάνε από την άμυνα στην επίθεση. Eπίσης μπορείς να πεις ότι έστησαν το δικό τους απόρθητο Άλαμουτ σ᾽ ένα μπαλκονάκι της οδού Σύρου.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Αδούλωτη Κυψέλη, 29.04.2020
Tips:
Beatles / A Little Help from my Friends: https://www.youtube.com/watch?v=0C58ttB2-Qg
Bowie / Heroes: https://www.youtube.com/watch?v=JFHC6t13hi0
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.
