28 Απριλίου
Μέρα Τριακοστή Τέταρτη
Είδαμε το κάτω από το δέρμα, σαν δύο ονειροκυνηγοί.
Κατά τις έξι το πρωί, βγήκα στο μπαλκόνι να τινάξω την κουβέρτα, από τα όνειρα που γαντζώθηκαν πάνω της.
Από κάτω, άνοιξε ξαφνικά η θύρα ένα του γηπέδου Σπόρτιγκ, και βγήκε μόνος με το σαξόφωνο του, ο JG Thirwell.
Του πήρε τριανταοχτώ χρόνια να βγεί από το γήπεδο.
Uranus, φώναξε.
Αλήθεια.
Όμως, έχω δει τόσες πολλές φορές το γρασίδι πράσινο και τον ουρανό γαλάζιο, που μερικές φορές εύχομαι να δω τον ουρανό πράσινο και γαλάζιο το γρασίδι, σκέφτηκα.
Κοιτάξαμε κι οι δυο τον ουρανό.
Ο ένας από το μπαλκόνι και ο άλλος απ’ τον δρόμο.
Ακίνητοι.
Ήμασταν σαν δύο παλληκάρια στο παραμύθι, με τα άλογα μας και τα κρίνα μας.
Με μια ορισμένη έννοια, είναι όλα ένα.
Δεν υπάρχουν αστέρια αυτές τις νύχτες. Έχουν αντικατασταθεί από φωτεινά χειρόγραφα της Πύλης της Κολάσεως, με γιαπωνέζικη στάμπα.
Δεν υπάρχει μια a Priori, αληθινή εικόνα, είπα, και μπήκα ξανά μέσα στο δωμάτιο, με το άλογο μου.
Στην οθόνη, η εικόνα έχει παγώσει, στην ατάκα της Stanwyck, που λέει στην Monroe:
‘Σπίτι είναι, εκεί όπου πηγαίνεις, όταν έχεις ξεμείνει από άλλους τόπους’.
Κοιτάζω την εικόνα.
Και απαντάω στην Stanwyck, σαν να είμαι η Monroe:
‘Η μοναξιά μας αφανίζει. Είναι γεμάτα σπέρμα τα μάτια των ερωτευμένων’.
Και τ’ αερικά χορεύουν παντού, σ’ όλο τον κόσμο.
Θα ήθελα να πήγαινα λίγο πίσω στο χρόνο.
Όχι πολύ μακριά.
Στις 10 Δεκεμβρίου το 2006.
Να ζούσε ο Bolano, και να του έλεγα : Chile Yes, Pinochet Finished.
Ο Καρούζος, απαντάει,από τη θέση του, στο αεροπλάνο : La porte vers l’ eternite et la vie au – dela.
Κ γω, βρίσκομαι για άλλη μια φορά με την σκέψη μου, παντού.
Σαν τα αερικά.
Θυμήθηκα ένα τσιγγανάκι. Παιδί των φαναριών. Το 2000. Στην ηλικία μου. Το χτύπησαν και του πήραν 10.000 δρχ.
Ο μικρός τότε, αν και τραυματισμένος, πήρε το τραίνο και πήγε στην Πλατεία Δαβάκη.
Έπρεπε να συνεχίσει τη δουλειά του, για να μην γυρίσει απένταρος σπίτι του.
Η θέα του πληγωμένου παιδιού, συγκλόνισε τους περαστικούς, που ειδοποίησαν την αστυνομία και το παιδί μεταφέρθηκε στο Παίδων.
Αυτά είκοσι χρόνια πριν.
Πόσο έχουμε αλλάξει;
Εκείνα τα χρόνια, είχαμε εξετάσει τις ηθικές συμπεριφορές πολύ προσεκτικά. Τις αναλύσαμε, σε σημείο εξαντλητικό.
Φανήκαμε άξιοι, γι’ αυτές, όμως δεν μπορέσαμε να βρούμε καινούργιες.
Δεν μπορέσαμε ν’ ανοίξουμε ένα νέο δρόμο.
Ερωτευόμαστε, μισούμε, υποφέρουμε, βασανιζόμαστε, κάτω απ’ το κράτος των ηθικών δυνάμεων και των μύθων, που σήμερα που βρισκόμαστε στο κατώφλι της σελήνης, δεν θα έπρεπε να είναι όμοιες με εκείνες που επικρατούσαν την εποχή του Ομήρου, παρ’ όλα αυτά όμως είναι.
Νομίζω ότι ξεκίνησε η εποχή, που θα θεωρήσω τα Axolotl μεγάλη υπόθεση.
Τα τσιγγανάκια των δρόμων, όσο και να τα χτυπάνε, θα τραγουδάνε
I’m glowing bright, obsidian.
Κ γω με τον Μπαμπασάκη
I’ m growing giddy as a Gideon.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
