Περικλής Κοροβέσης / Αμοντάριστα Πλάνα μιας Φιλίας
Αισθάνομαι απαρηγόρητος. Καταφεύγω σ᾽ ένα από τα ελάχιστα πράγματα που ξέρω να κάνω καλά: στο να θυμάμαι, να πίνω, και να γράφω. Παρότι ισχυρή η μνήμη μου, αδυνατώ να φέρω στο νου μου την πρώτη μας συνάντηση. Ακολούθησαν αρίφνητες άλλες. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, συναντιόμασταν τακτικότατα στην θρυλική Ταβέρνα του Σαμπάνη, στην Πλατεία Καραμανλάκη. Ήμασταν γείτονες τότε, και η ταβέρνα ήταν το στέκι μας. Ο Περικλής διαθέτει (γράφω στον ενικό — για μένα θα ζει πάντα μες στο μυαλό μου) θαυμάσιο, αιχμηρό αλλά και τρομερά τρυφερό χιούμορ, και μ᾽ αυτό κοσμούσε πάντα τις αφηγήσεις του. Θυμάμαι το παράπονό του όταν μιας ιστόρησε πώς η μητέρα του είχε πετάξει τα ματωμένα, από τη φάλαγγα, παπούτσια του και του είχε αγοράσει ίδια, καινούργια, που τον περίμεναν όταν αποφυλακίστηκε. ῾῾Όχι, μάνα, γιατί τα πέταξες; Τα ήθελα για ενθύμιο!᾽᾽ Ο Περικλής ξέρει πάμπολλα ποιήματα απέξω, άλλων και δικά του, και με κάθε ευκαιρία μας κερνούσε ποίηση. Και αναμνήσεις. Στο Παρίσι, είχε γνωρίσει κάμποσους τυπογράφους και μου έλεγε ότι οι περισσότεροι ήταν ανάρχια, πότες, ακορντεονίστες και τραγουδισταράδες που έστηναν αυτοσχέδια γλέντια στις υπόγες με τις τυπογραφικές μηχανές.
Συχνάζαμε, αργότερα, στο ουζερί ῾῾Κρητικός᾽᾽, στην Πλατεία Κάνιγγος. Όσοι φίλοι μου τον γνώριζαν, τον αγαπούσαν σε χρόνο μηδέν, τον θαύμαζαν και τον σεβόντουσαν. Ένα μεσηροαπόγευμα εκεί, ο Περικλής έλεγε ιστορίες διανθισμένες με ποιήματα που σκάρωνε για να τις συνοδεύσει, σηκωνόταν κάθε λίγο και χόρευε ένα τανγκό με ένα κορίτσι της παρέας, και αναπάντεχα βούρκωσε. Τα μάτια του Περικλή είναι πελώρια, πανέμορφα, και βλέπεις εκεί μαρμαρυγές θλίψης να εναλλάσσονται με στραφταλίσματα ευφυΐας.
Ένα άλλο μας στέκι ήταν το Au Revoir. Έμενα τότε στην Πλατεία Παπαδιαμάντη. Τηλεφωνιόμασταν και τα λέγαμε. Κάθε τόσο σηκωνόταν να βάλει ουίσκι. Συνήθως, ύστερα από μισή ώρα στο τηλέφωνο, του έλεγα, ῾῾Γιατί δεν συναντιόμαστε σε μισή ωρίτσα στον Λύσανδρο και τον Θόδωρο να τα πούμε από κοντά;᾽᾽ Συμφωνούσε ασμένως. Ένα βράδυ, μας έκαναν εκεί παρέα δύο πολύ νεαρά παιδιά, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι. Μετά, μας παρέσυρε ηδύτατα στο δικό του Άλαμουτ, ένα θαυμάσιο ημιυπόγειο, στην Πλατεία Αμερικής. Ξεφαντώσαμε. Τα κέφια του Περικλή είναι θρυλικά. Μιλήσαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε. Είχα μια αναλογική φωτογραφική μηχανή, και απαθανάτισα μερικές στιγμές, τόσο στο Au Revoir όσο και στο κονάκι του Περικλή. Όταν ο αείμνηστος Νικόλας Τριανταφυλλίδης σκηνοθέτησε, για τα Στέκια, το Au Revoir, και με είχε χρίσει ῾῾Επιστημονικό Σύμβουλο᾽᾽, στον κατάλογο των ομιλητών είχα συμπεριλάβει τον Περικλή. Δίνει ρέστα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ανταμώναμε, πάντοτε μεσημέρια, στον Μύλο, στη Ναυαρίνου. Εκεί, ο Περικλής επέμενε να γράψουμε ένα μυθιστόρημα μαζί, κατέβαζε ιδέες, με πίεζε απαλά, αλλά το εγχείρημα δεν τελεσφόρησε. Μου είχε πάρει τα μυαλά ένα κορίτσι, και παραλλήλως είχα πολύ διάβασμα γιατί δίδασκα στο μεταπτυχιακό της ΑΣΚΤ. Την ίδια εποχή, έβγαλε ένα (από τα πολλά) βιβλία του, με δοκίμια και κείμενα. Ήθελε να το παρουσιάσουμε στη Λαμία ο Τάσος Γουδέλης κι εγώ. Το κάναμε όχι απλώς ευχαρίστως αλλά και με τρελή χαρά. Περάσαμε αλησμόνητες στιγμές. Είχα την (αναπάντεχη!) προνοητικότητα να μην πιω παρά μόνον αναψυκτικά πριν από την παρουσίαση. Μετά, του δώσαμε και κατάλαβε.
Στη δεκαετία του 2010, στρατηγείο μας έγινε η Πλατεία Καρύτση. Τις περισσότερες φορές, στο τραπεζάκι ήταν παρών ο Δημήτρης Παπαχρήστος, καρδιακός φίλος του Περικλή, και ο Γιώργος Σταματόπουλος, επίσης στενός του φίλος. Ο Περικλής είναι ένας αδιανόητος μηχανισμός παραγωγής ιδεών. Δίνει την εντύπωση του άοκνου, του ακάματου. Σε όλα. Σε μια τέτοια συνάντηση έβγαλα μιαν από τις πιο συγκινητικές φωτογραφίες μου, μια διπλοτυπία με τον Περικλή και τον Παπαχρήστο. Τη λατρεύω αυτή τη φωτογραφία, είναι ένα από τα πολύτιμα φυλαχτά μου, από τα τιμαλφή μου.
Στο πλευρό του Περικλή, πάντα το χαμόγελο στα χείλη, η Μαρία Κατεργάρη. Και στο περιβάλλον του πάντα υπέροχοι/αγέρωχοι άνθρωποι.
Αγάπησα και αγαπώ πολύ, σεβάστηκα και σέβομαι πολύ, τα όσα πρεσβεύει και πράττει ο μεγάλος άνθρωπος και φίλος μου Περικλής Κοροβέσης.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Κυψέλη, 12.04.2020
ΥΓ. Το κείμενο αυτό, θλιμμένο πολύ και αναγκαστικά λειψό και λίγο, ας μου επιτραπεί να το αφιερώσω στη Μαρία Κατεργάρη, τον Δημήτρη Παπαχρήστο, και την Ελένη Παγκαλιά.
Tips:
- Περικλής / Τρίδης / Au Revoir: https://www.youtube.com/watch?v=rqAQ27zb8RM&fbclid=IwAR2beXRlrZD0Hv6Tu_evsaE9xVld2Lqp_VxIixcgF3UyF5aqAMpkzpngD1Y
- Περικλής / Μέθοδος: https://vimeo.com/219293839?fbclid=IwAR3VkVkXCFzNstInZbUm2vyZ1r0uK56740qa409H8e0sO3GeaTxLXvK9svw
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.
