9 Απριλίου
Μέρα Δεκάτη Πέμπτη
Στην άκρη της νύχτας.
Στην άκρη της μέρας.
Για σένα το λέω, απελπισμένε.
Δεν τελείωσε ακόμα.
Τα μήλα, δεν έχουν αμαρτίες. Η αμαρτία, ήρθε στον κόσμο ακολουθώντας τον δρόμο που της έδειξαν οι τυφλοί. Αυτοί, οι παράξενοι ‘τυφλοί’, που τα βλέπουν όλα.
Όμως, αυτός που μένει ταπεινός, μοιάζει με θεία παρέμβαση, γιατί σ’ όποιο παράθυρο ακουμπήσει, δεν κρύβει τον ουρανό, η λάμπα του πηγαίνει μόνη της, όπως τα πράγματα που λέμε, που άξαφνα γίνονται πιο μεγάλα και πιο σοβαρά.
Ποίος είναι αυτός που κοιτάζει πίσω από τον ώμο μας;
Η ξυπόλητη γριά;
Που πας, καλή μου;
Μπορεί να σκοντάψεις και να σκίσεις το φουστάνι σου και τότε πώς θα το σηκώσεις, για να δείξεις τους σκελετούς σου;
Σε εσένα τον άθεο, που σε αφήνει εκστατικό, η θρησκευτικής καταγωγής ποίηση του Eliot, η θρησκευτική μουσική του Bach, η χειροποίητη βυζαντινή εικόνα, που έφτιαξε το χέρι του Θεού, που κινεί το χέρι του άβουλου αγιογράφου.
Γιατί οι άνθρωποι ζουν περιστοιχισμένοι απ’ τις εικόνες τους;
Ο Baudelaire, μίλησε για την ‘τυραννία του ανθρώπινου πάθους’.
Ζούμε ανάμεσα στις εικόνες, γιατί δεν καταφέρνουμε να είμαστε πραγματικά αντικείμενα για τους εαυτούς μας.
Είμαστε αντικείμενα για τους άλλους, αλλά δεν είμαστε ολότελα αντικείμενα για τους εαυτούς μας.
Ο Pirandello, είχε δει κάτι. Κάθε φορά που ένας ήρωας του κατέχεται από πάθος, μιλάει ακατάπαυστα, γιατί το πάθος εκφράζεται με λόγια, με υπολογισμούς, με αναζητήσεις.
Αν κλείσουμε τα μάτια, και προσπαθήσουμε να θυμηθούμε τη ζωή μας, θα πάθουμε ασφυξία.
Δεν έχουμε ζωές, παρά μονάχα πεπρωμένα.
Ο κόσμος μας είναι γεμάτος αντίφαση. Όπως ο κόσμος του Kafka, του Faulkner, του Stendhal.
Εξάλλου, η ομορφιά είναι μια καλυμμένη αντίφαση.
Τελικά, τί γίνεται;
Ο Μινώταυρος καταβροχθίζει τους κατοίκους των χωρών;
Τί θα γίνει;
Ποιά είναι η γοητεία αυτού του κενού, αυτής της ασχήμιας, αυτής της ανίας, κάτω από αυτόν τον ανελέητο και πανέμορφο ουρανό;
Ο θόρυβος των φέρετρων στη γη, είναι κάτι απόλυτα σοβαρό.
Ο Delacroix, είχε δίκιο, όλες οι μέρες που δεν καταγράφονται, μοιάζουν μέρες που δεν υπήρξαν. Δεν θα σταματήσω να καταγράφω. Ίσως τέλος του μήνα, να ξαναβρούμε κάποια ελευθερία.
Πριν λίγο, με πήραν τηλέφωνο από μια εταιρεία, για να μου πουν ότι κέρδισα ένα χρηματικό ποσό. Ήμουν τυχερός, είπαν.
Δεν είμαι ο Αντρέας. Είμαι ο κωδικός γ369, που σκέφτεται την Veronica Lake, στο ‘Blue Dahlia’, και ακούει μανιωδώς το MacArthur Park.
Ο Charles Fourier, ονόμασε αρμονία την ουτοπία του.
Έτσι κ γω μας την έχω ονομάσει.
Ο έρωτας βρίσκονταν πάντα σε καραντίνα.
Εγώ, όμως, είμαι άνθρωπος της Προβηγκίας. Λέω το Σ’ αγαπώ, όπως αυτοί οι τροβαδούροι κατά την Αναγέννηση, γιατί πιστεύω πως ο πολιτισμός ανήκει στους ανθρώπους και όχι στα ανθρωποειδή.
Δεκαπέντε μέρες,
Και το Σ’ αγαπώ, ηχεί ως μία δήλωση πίστης σε καθετί το ανθρώπινο.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
