Αντηχούν τα γέλια των Δρυάδων
στους καταρράκτες της μνήμης
Μπερδεύονται οι αρχαίοι χρησμοί
στα βήματα των Σατύρων
Κι εμείς κοινωνοί του φόβου
ανάμεσα στα δέντρα
διάφανα σώματα γύρω από σκοτεινές μορφές
Ανασαίνουμε την αιωνιότητα
με μικρές παύσεις θνητότητας
Στερημένα φιλιά κρύβουμε στα φύλλα
να χορτάσουν πρωινή δροσιά
Στα λουλούδια μυρίζουμε
το περίγραμμα μιας αυτόχειρης άνοιξης
Ανομολόγητα μυστικά φυτεύουμε στο χώμα
Μια αναπνοή μοιρασμένη στα δυο
ενσαρκώνει την αγάπη
Αφουγκραζόμαστε τον άνεμο
να ψιθυρίζει τα ονόματά μας
Τα χέρια γίνονται κλαδιά
Τα σώματα ψηλοί κορμοί
Ριζώνουν τα πόδια μας στο χώμα
Και οι ανάσες λευκά περιστέρια
Ανοίγουν φτερά στον ουρανό.
Η Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ. Φοιτά στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του ΕΑΠ. Πεζογραφήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικούς ιστότοπους,περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις.
