Καίτοι παραμένω λάτρης της φράσης ῾῾Ο Μάκμπεθ σκότωσε τον ύπνο᾽᾽, και ακούω ξανά και ξανά το Rust Never Sleeps, και είχα επινοήσει (και εφαρμόσει) σε συνθήκες πιεστικές (καμία σχέση με τον τωρινό ζόφο, βέβαια) το ηρωικό κατενάτσιο πρόγραμμα 10 ώρες εργασία / 5 ώρες διάβασμα / 5 ώρες κραιπάλη / 4 ώρες ύπνος, κάθε φορά που κοιμάμαι λίγο παραπάνω νιώθω ευλογημένος. Χθες είδαμε με τον Μαντά το αριστουργηματικό φιλμ Ένας Ελέφαντας Στέκεται Μόνος Του, του μεγαλοφυούς αυτόχειρα Hu Bo — στην Ανθολογία του Σπου Ρίβερ διαβάζουμε: Genius is wisdom and youth / Η μεγαλοφυΐα είναι σοφία και νιότη (εκδ. Gutenberg, σ. 247). Καμία διάθεση για ύπνο μετά, έβρεχε, η Μελαγχολία ήρθε για αρμένικη βίζιτα, κοιμήθηκα τα χαράματα. Αλλά κοιμήθηκα ευλογημένα καλά, με έγχρωμα σινεμασκόπ ενύπνια. Ότι βαλσάρω, είδα, σε μιαν αίθουσα γεμάτη καθρέφτες, με το Αδλέλφλι μου, την Ε.Σ., ενώ ακούγονταν άσματα του Boris Vian. Ότι βγαίνω, έβλεπα, για pop-art ψώνια με την Miss Janet και ο Cave τραγουδούσε “Janet is there w/ her hi-hatting hair / full of bedroom feathers / Janet is known to make dead men groan / in any kind of weathers / I crawl over to her / I say –hey baby I say –hey Janet / –you are the one/ you are the sun / & I’m yr dutiful planet– / but she aint down w/ any of that / shes heard that shit before. Ότι είμαι, έβλεπα, πρωταθλητής του μπάντμιντον και αλληλογραφώ με τον Dirk Bogarde. Τέλος, και το έχω ξαναδεί αυτό, ότι είμαι αρχιτέκτονας και κατασκευάζω διαφανείς γέφυρες, αθέατες από μακριά, κι όλα κυλούν πάνω τους σαν να ίπτανται. Και, πάλι Σπουν Ρίβερ, ῾῾ξύπνησα για ν᾽ αντικρίσω μιαν Αλήθεια με πρόσωπο ματωμένο᾽᾽. Τι κάνεις όταν ξυπνάς και αντικρίζεις μιαν Αλήθεια με πρόσωπο ματωμένο; Ονειρεύεσαι, με τα μάτια διάπλατα ανοιχτά, τις Φίλες και τους Φίλους σου, αυτό κάνεις. Σπεύδεις, με τα μάτια ανοιχτά, να ονειρευτείς τις Φίλες και τους Φίλους σου.
Δοκιμάζω κάμποσες τεχνικές που επιτρέπουν να ονειρεύεσαι, με μάτια διάπλατα ανοιχτά, τις Φίλες και τους Φίλους σου. Περιπλανιέμαι στο ενδιαίτητά μου, μ᾽ ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, και εστιάζω σε αντικείμενα δωρισμένα από Φίλες και Φίλους: ο στυλογράφος Mont Blanc που μου δώρισε ο Δανιήλ Κόντζογλου, το γαλάζιο τρανζιστοράκι που μου δώρισε η Άσπα Παγκαλου, ο άριστος σάκος που μου δώρισε η Μαρίλη Ζάρκου, το δυνατό έργο του Ζάφου Ξαγοράρη που μου δώρισε η Εύα Στεφανή, τα βιβλία τέχνης που μου δώρισε ο Κώστας Τσώλης, ο τόμος Phänomenologie des Geistes που μου δώρισε η Silke Watermaier, το μηχανικό μολύβι Kaweco που μου δώρισε ο Βασίλης Κοσμόπουλος, η Μυθολογία του Χατζιδάκι που μου δώρισε ο Θάνος Σταθόπουλος, το γραφείο του αείμνηστου Νικόλα Τριανταφυλλίδη που μου δώρισε η Μαρίνα Δανέζη (σ᾽ αυτό γράφω τώρα). Η ύλη ενέχει πνεύμα. Όπως και το πνεύμα ενέχει ύλη. Αυτά τα δώρα, είναι η ύλη της ψυχονοητικής μου συγκρότησης, είναι η ψυχονοητική συγκρότηση της ύλης μου. Αυτά, και πολλά άλλα, δώρα μου επιτρέπουν να ονειρεύομαι, με μάτια διάπλατα ανοιχτά, τις Φίλες και τους Φίλους μου.
Ο Debord διατείνεται, oρθά και αυστηρά, στο έργο του «Cette mauvaise réputation…»: Je me flatte d’avoir avant tout raisonné selon le principe: «À cheval donné, on ne regarde pas la bride.» J’ai pratiqué le potlatch avec assez de grandeur pour ne pas m’inquiéter de quelques délicatesses excessives.
Μια άλλη δοκιμασμένη τεχνική για να ονειρεύσαι, με μάτια διάπλατα ανοιχτά, τις Φίλες και τους Φίλους σου, είναι να συνθέτεις τα αμοντάριστα πλάνα της ζωής σου με τον τρόπο του Jonas Mekas: παίρνεις το σκόρπιο υλικό της μνήμης, τα φιλμάκια των 8 & 16 mm που τράβηξες, νοερώς, σε στέκια και καπηλειά, γίνεσαι ρακοσυλλέκτης στιγμών στη χωματερή των αναμνήσεών σου, και μοντάρεις το δικό σου Walden, το δικό σου As I was Moving Ahead, Occasionally I saw Brief Glimpses of Beauty. Π.χ., τρώμε στα Νούφαρα, στην οδό Κανάρη, και αναπάντεχα ο Ευγένιος Αρανίτσης γυρίζει και μου λέει, ῾῾Το Ένα δεν Είναι το Μισό του Δύο, αλλά τα Δύο Μισά του Ένα᾽᾽. Μου εξηγεί ότι είναι από ποίημα του e.e. cummings. Έχουν κυλήσει τέσσερις δεκαετίες (ω θεέ μου!) και ακόμη τον ευγνωμονώ γιατί μου πρόσφερε τον απόλυτα ερωτικό στίχο της μοντέρνας ποίησης. Επίσης, π.χ., στο νυν τώρα, ο Θάνος Σταθόπουλος, καθώς πίνουμε ιρλανδέζικα ουίσκια στο studio του, μου συστήνει το μυθιστόρημα Αιδημοσύνη και Αξιοπρέπεια του Νταγκ Σόλσνταντ (μτφρ. Σωτήρης Σουλιώτης, εκδ. Ποταμός), το διαβάζω περιπαθώς και μεταβάλλεται εντός μου ο ρυθμός του κόσμου — όπως όταν, προ δεκαετίας, ο Κώστας Καλτσάς επέμεινε γλυκύτατα να διαβάσω DFW. Επίσης, π.χ., όταν βρέθηκα (ψυχολογικά) σε ένα άθλιο τούνελ με λασπόνερα και αρουραίους, το καλοκαίρι του 2019, ο γείτων και φίλος Μενέλαος Καραμαγγιώλης μου πρόσφερε μια στανιαριστική τσιμεντοένεση μέσα από το Τρίτο Πρόγραμμα — κάτι που επανέλαβε προσφατως.
Κυριακή στην Κυψέλη. Πάντα θα είναι Κυριακή στη Κυψέλη. Τις Κυριακές στην Κυψέλη βάζω τα καλά μου & ονειρεύομαι, με μάτια διάπλατα ανοιχτά, τις Φίλες και τους Φίλους μου. Σε λίγο, θα έρθει ο Μαντάς και θα οργιάσουμε βλέποντας Orson Welles, το Chimes at Midnight.
Tips:
- Jonas Mekas / Glimpses of Beauty: https://www.youtube.com/watch?v=XhmZ7C-oXDY
- Μενέλαος Καραμαγγιώλης / Άλαμουτ: https://vimeo.com/391460067?fbclid=IwAR3M2rw9f0OVe1d_vV_6V5CQX7tzCt7lsVdUMhVgp4VsZHDh7uHsnDTDWok
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.
