26 Μαρτίου
Μέρα Πρώτη
Η μέρα ξεκίνησε μ’ ένα όνειρο. Η μήπως είναι όνειρο όλο αυτό. Στ ‘ αυτιά μου ο Glen Campbell τραγουδάει το ‘By the time I get to Phoenix’. Σκέφτομαι μήπως το χρησιμοποιήσω κάπου. Αλλά μετά μια άλλη σκέψη έρχεται. Το Μέλλον. Μήπως είναι πίσω μου; Μπα. Όχι. Φόβος. Φύγε. Άλλη σκέψη. Ο Caetano Veloso όντας εξόριστος στο Λονδίνο, ζητάει από την Maria Bethania να του στείλει ένα γράμμα από την Βραζιλία.
Νομίζω ότι βρισκόμαστε όλοι οι άνθρωποι μαζί σε μια τεράστια τραπεζαρία. Πλάι στη μία από τις δύο κορυφές του τραπεζιού, υπάρχει ένα τεράστιο ξεχαρβαλωμένο μπαούλο. Έτσι νιώθω ότι είναι ο κόσμος. Ένα ξεχαρβαλωμένο μπαούλο. Απέναντι μου μερικά παιδιά γελάνε και παίζουν. Ένας παππούς χαμογελάει. Κάποιες γυναίκες κοιτάζουν με περιέργεια.
Ο Θάνατος ! Όχι δεν πρόκειται να φάω την ελπίδα μου.
Πάντως, η μόνη εμπειρία που με ενδιαφέρει είναι ακριβώς εκείνη στην οποία βρίσκει κανείς τα πάντα όπως τα περιμένει. Με ελκύει αυτός ο παράξενος δεσμός που με ενώνει με τον κόσμο.
Aedificabo et Destruat, λέει ο Montherlant.
Θα προτιμούσα το Aedificabo et destruam.
Η εναλλαγή δε συμβαίνει από μένα σε μένα, αλλά από τον κόσμο σε μένα και από μένα στον κόσμο.
Μέσα σ’ όλη αυτήν την περιπέτεια, το καλύτερο μέρος είναι αυτό που δεν θα γνωρίσουμε και τρέμουμε μήπως και φανερωθεί, γιατί συχνά τα βράδια που περπατάω σ’ όλο το γκρίζο μάκρος των κλειστών σπιτιών, στέκονται οι φτωχοί ασάλευτοι, σαν αγγιγμένοι.
‘Αυτοί είναι που θα σωθούν’, μου λέει ο φύλακας άγγελος μου.
Κι έτσι όπως η καθημερινή χρήση απ’ τον ύπνο τα πράγματα στο μυστήριο τα πηγαίνει, έτσι κι αυτός – ο φύλακας άγγελος – παλιός ψάλτης, αγιογράφος, ηθοποιός, εδώ και δεκάδες χρόνια πεθαμένος, έρχεται συχνά και ζητάει.
Κι όταν κάποτε η εικόνα τελειώσει. Θα είναι ένα γυμνό, άδειο δωμάτιο, όπου μια γυναίκα λουσμένη στα δάκρυα θα κρατάει κάτι που δε θα φαίνεται.
Ο Nick Cave στο πικάπ τραγουδάει Stranger than Kindness.
Σηκώνομαι και βγαίνω στον διάδρομο.
Πρέπει να πάω να δω τον Ίκαρο.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
