Σε δωμάτιο νοσοκομείου. Ο Άντρας με χειροπέδες.
Άντρας:
Όχι, δεν ήμουν εγώ που λιποθύμησα.
Το τρέμουλο στα πόδια μου;
Μα εγώ νιώθω σφριγηλός. Απόλυτα σθεναρός.
Κάποτε πήγαινα γυμναστήριο. Δεν πηγαίνω πια. Αλλά αν θέλετε άρσεις θανάτου, μπορώ. Κάποτε είχα σηκώσει 165 κιλά. Όχι, δεν ήμουν αρσιβαρίστας.
Αλλά άρσεις θανάτου, τώρα αν θέλετε. 80-90 κιλά τα μπορώ. Νιώθω σφριγηλός, είμαι απόλυα σθεναρός.
Το τρέμουλο στα πόδια μου; Όχι, βέβαια. Δεν είμαι έτοιμος να ξανασωριαστώ κάτω.
Τα πόδια μου διαθέτουν έναν δικό τους εσωτερικό ρυθμό. Δεν είναι κάτι που μπορώ να το ελέγξω.
Ναι, φυσικά έχω κάνει όλες τις αναγκαίες εξετάσεις. Δεν πρόκειται για κάποια νευρολογική πάθηση.
Είναι μουσικότητα. Απλή μουσικότητα. Σήμερα κουνιούνται ασταμάτητα στο ρυθμό των Beatles, αύριο σέρνονται, έχοντας στο νου τους τον «Άμλετ της Σελήνης». Δεν είναι κάτι που μπορώ να το ελέγξω.
Αβιταμίνωση;
Αυτό αποκλείεται. Κάθε πρωί τρώω δύο φέτες ψωμί με ταχίνι, μία ομελέτα με αβοκάντο και μία χούφτα κράνμπερις. Το μεσημέρι σολομό με καστανό ρύζι…
Τοστ;
Ναι έχω φάει κάποιες μέρες τοστ.
Συχνά;
Ναι τρώω τοστ συχνά. Δύο-τρία τη μέρα. Κάποιες φορές και τέσσερα.
Τα τοστ φταίνε για το τρέμουλο; Αβιταμίνωση; Αυτό αποκλείεται.
Το τοστ είναι πλήρης τροφή. Τύφλα να έχουν τα κράνμπερις.
Ναι, πάει καιρός που δεν έχω φάει σολομό. Αλλά κάποτε έτρωγα. Με το τσουβάλι.
Κάτι πιο λιπαρό; Κοκορέτσι;
Το κοκορέτσι είναι για ειδικές περιστάσεις. Για κάποια γιορτή.
Βλέπετε κάποια αφορμή να γιορτάσουμε;
Εγώ, καμία.
Μόλις τη βρείτε θα ορμήξω στο κοκορέτσι σα να μην υπάρχει αύριο.
Και όλο αυτό το κοκορέτσι που βρήκατε στο σπίτι μου;
Όχι, δεν ανέμενα καμία γιορτή.
Ξέρετε, εμείς αναμένουμε κυρίως λύπες. Κι όταν έχεις να αναμένεις μόνο δυσάρεστες στιγμές πρέπει να καταφεύγεις σε λύσεις άριστα οργανωμένες.
Μα γιατί επιμένετε στο ζήτημα του φαγητού; Η αβιταμίνωση είναι κάτι που δεν με αφορά. Τα πόδια μου κουνιούνται στο ρυθμό των Beattles. Όχι, δεν πρόκειται για λιποθυμικό επεισόδιο.
Θα ήθελα να με αφήσετε να επιστρέψω στο σπίτι μου. Εγώ θα αναμείνω τις λύπες μου κι εσείς θα συνεχίσετε να τρώτε ό,τι σας αρέσει.
Δεν έχω να πάω πουθενά;
Μα όχι, δεν επρόκειτο για φυλακή. Δεν είχα μετατρέψει το σπίτι μου σε φυλακή.
Αυτοί που ήταν κλεισμένοι στα υπόλοιπα διαμερίσματα της πολυκατοικίας με πιάτα γεμάτα κοκορέτσι μπροστά τους και χέρια γεμάτα λίπος δεν ήταν άνθρωποι.
Ήρθαν αυτοβούλως για ένα τσιμπούσι με κοψίδια, κρασί και τσίπουρο.
Και δεν θα σας κρύψω πως γνώριζα εξαρχής ότι δεν επρόκειτο για ανθρώπινα όντα.
Υπέμεινα, λοιπόν, στωικά τις συζητήσεις του τραπεζιού και συγκράτησα την οργή μου τις στιγμές που ο Χ ισχυριζόταν πως κάποιο σεντόνι εκλάπη από το μπαλκόνι του από τον Πακιστανό γείτονα. Θέλησα να επιστρατεύσω τη λογική μου, όταν η γηραιά κυρία Ω ισχυρίστηκε γεμάτη περηφάνια πως γέμισε κιρσούς από την ορθοστασία εξ’ αιτίας των εξαιρετικών μπιφτεκιών με πατατούλες που μαγειρεύει –όρθια- για τα παλληκάρια που φρουρούν τα σύνορα.
Όταν τα στομάχια των συνδαιτυμόνων γέμισαν λίπος και τα μάτια τους θόλωσαν από την κρασίλα, τους πρότεινα να ξαπλώσουν στα υπόλοιπα διαμερίσματα της πολυκατοικίας. Θα πέφτανε ήσυχα και ωραία στην αγκαλιά του Μορφέα και το επόμενο πρωί θα ξυπνούσαν πεινασμένοι και νηφάλιοι και θα επέστρεφαν σπίτι τους.
Φυσικά και δεν τους άφησα να φύγουν.
Πόσο καιρό βρίσκονται κλεισμένοι μέσα;
Ανεβαίνω κάθε πρωί και ανακοινώνω στον Χ πως δεν διαθέτει πλέον κανένα σεντόνι λόγω των συνεχών κλοπών. Και πως η σύζυγος του Πακιστανού γείτονα φοράει τα κοσμήματα της συζύγου του. Στην κυρία Ω ανακοινώνω κάθε μέρα πως τα παλληκάρια υποσιτίζονται με αποτέλεσμα τα σύνορα να μένουν χωρίς τους πολύτιμους φρουρούς τους.
Ενώ, την ώρα που κάνω αυτές τις σημαντικές ανακοινώσεις τους προσφέρω αφειδώς κοκορέτσι. Λέγοντας τους πως είναι για να απαλύνω τον πόνο τους, τις πρώτες ημέρες τους έβλεπα να πέφτουν πάνω του με λαιμαργία.
Όσο όμως αυξάνεται το διάστημα της παραμονής τους εντός των τειχών, η κατανάλωση έχει αρχίσει να μειώνεται ραγδαία. Η γηραιά κυρία Ω, μάλιστα, παραπονέθηκε προσφάτως ότι το αγαπημένο της φαγητό είναι οι αγκινάρες. Ενώ, ο κύριος Χ ζητάει επίμονα αγγούρι.
Δυστυχώς, τους απαντάω δεν διαθέτω τίποτα εκτός από κοκορέτσι.
Τον τελευταίο καιρό, το κοκορέτσι έχει ξεκινήσει να μένει ανέπαφο στα πιάτα. Κι εκείνοι να αδυνατίζουν με γοργούς ρυθμούς.
Εγώ, δεν βγαίνω ποτέ από το σπίτι, καθώς φυσικά πρέπει να φροντίζω ολημερίς για τον σιτισμό των συνδαιτυμόνων.
Αναλόγως, λοιπόν, των διατροφικών μου αναγκών καταναλώνω δύο, τρία ή τέσσερα τοστ ημερησίως.
Το σούπερ μάρκετ απέχει περίπου 600 μέτρα και δεν μπορώ επ’ ουδενί να εγκαταλείψω τα καθήκοντα μου.
Όχι, δεν πρόκειται για βασανιστήρια.
Πρόκειται για μια άριστα οργανωμένη λύση.
Μπαίνει νοσοκόμος κρατώντας ένα πιάτο με μπιφτέκια και πατάτες. Ο Άντρας μυρίζει.
Αφήσατε τη γηραιά κυρία Ω να φύγει;
Με συγχωρεί για τα βασανιστήρια;
Και μου προσφέρει ,μάλιστα, αυτό το υπέροχο φρεσκομαγειρεμένο πιάτο που θα τρώνε από δω και πέρα καθημερινά τα παλληκάρια μας;
Ο Άντρας τρώει λαίμαργα το μπιφτέκι. Το τρέμουλο σταματάει.
