[Pseudo-Blues]
(Prose song “written on a toilet roll”)
“If it’s peace
you find in dying,
well,
let the time be near…”.
Όχι άλλους πολέμους
Και τσακωμούς ομηρικούς
Για μια γυναίκα• αυτή ήταν πάνω κάτω
Η αγαπημένη του επωδός
Το δόγμα τής στενής λογικής
Που κατάντησε ξόρκι
Μετά από επαναλήψεις• πάντα
Στην ίδια γωνιά καθόταν
Με το ίδιο ποτό στο χέρι και
Κάτι σφηνάκια για δραπέτες
Το πανόμοιο ανέκφραστο πρόσωπο
Δοσμένο σε λογισμούς όπως σε μακρινά ταξίδια.
Δε σταύρωσα ποτέ μαζί του ούτε μια λέξη
Γιατί όλο μονολογούσε
Σαν κήρυκας που διαλαλεί στη διαπασών
Τη ματαιότητα τής ύλης και τής σάρκας
Καρφώνοντας τα μισοάδεια μπουκάλια
Στον καθρέφτη ή τα μισογεμάτα σαν τη ζωή
Ασάλευτος λες και είχε καταπιεί
Με χούφτες τα κουμπιά. Αργότερα
Όσοι τον ήξεραν με τ’ όνομά του
Ψιθύριζαν πως ήταν θαλασσόλυκος παλιός
Και χρόνια πνιγόταν στους ωκεανούς
Σκυλόψαρα είδε στο 1 μέτρο να τον τριγυρίζουν
Και μαχαιρώματα πολλά στα μπαρ των λιμανιών
Για πόρνες φευγάτες
Τρελαμένες από τη σίσα και
Σ’ ένα μακελειό μιας νύχτας στη Βεσσαραβία
Τις σφαίρες που περνούσαν
Ξυστά από τη ζωή του
Αλλά και άλλες φορές
Γοργόνες – έλεγαν – στα παγωμένα φιορδ•έτσι
“Πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω”
Μέχρι που πέθανε προχτές
Από καρκίνο στο συκώτι
Πριν καν πατήσει τα 60 (ενώ
Θα μπορούσε
Να είχε πνιγεί από μια ρώγα σταφύλι
Να τον σπαράξουν τα σκυλιά τού βασιλιά
Τα κυνικά καμώματα τού όχλου
Να τον τρυπήσει το δόρυ κάποιου Αχιλλέα
Ή μια χελώνα πέφτοντας από ψηλά
Να τού συντρίψει ξαφνικά το καύκαλο)•
Έφυγε λοιπόν σαν το ξερό ψωμί
Χωρίς να ηχήσουν σάλπιγγες
Χωρίς να χτυπήσουν έστω
Λίγα σήμαντρα τής ερημιάς και ίσως
Εκείνο το χαλασμένο ρολόι στο θώρακά του
Να δείχνει τώρα σωστά τον χαμένο χρόνο•
[ελπίζω
όταν
έρθει
γυρεύοντας
τη
σειρά
μου
αλλιώς
να
μαγκώσει
αυτό
το
σαρκίο
ο
θάνατος]•
