Αδόκιμη ζωή κουβαλάς.
Το χθες απαρνιέσαι.
Στα χρόνια της υποταγής
τα λόγια σε χορταίναν.
Τώρα ματώνει η σιωπή της μοναξιάς.
Μετέωρος και ασταθής
πορεύεσαι χωρίς δεσμά.
Ψάχνεις το σκουριασμένο πλέγμα
που όριζε το παρελθόν.
Αναζητάς τα πέτρινα τείχη
που αναρριχούσες το παρόν.
Γυρεύεις το σκοτεινό περίγραμμα
που ευθυγράμμιζες το μέλλον.
Στήριγμα για την αβεβαιότητα
που σε μπόλιασαν.
Σε τρομάζει η ελευθερία
που τους έκλεψες.
Ασύνορη,
χωρίς εντολές,
χωρίς καρπούς απαγορευμένους.
Παραπαίεις μόνος.
Το κλειδί κρύο στην ιδρωμένη παλάμη.
Με ποιον να μοιραστείς
τον παράδεισο που κατέκτησες;
Η Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ. Φοιτά στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του ΕΑΠ. Πεζογραφήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικούς ιστότοπους,περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις.
