[Το Σύνδρομο τού Σκαντζόχοιρου]
17.
Μια κραυγή δυνατή
Τρεις φορές μέσα στη νύχτα
Να με φωνάζει
Και νόμιζα πως ήταν ο πατέρας μου
Νεκρός εδώ και τρεις στιγμές αιώνων
Θα μπορούσε να γίνει ο λόγος
Που δε σβήνω πια το φως όταν κοιμάμαι
Και περιμένω για να ξυπνήσω
Μέρες σαν πικραλίδες στην άκρη των δρόμων
Για να ξαναβγώ εκεί έξω ουρλιάζοντας
Ο λογικός που έχασε ξαφνικά
Την ιερή τρέλα να γράφει στίχους
Σφίγγοντας μια χούφτα ανάμεσα στα δόντια του
Εκρηκτικά λόγια που θα μπορούσαν
Να τινάξουν στον αέρα όλη αυτή τη ματαιότητα
Μήπως και γίνει
Ο ήρωας τού τραγουδιού που θέλησε
Να σταματήσει το μεγάλο τρένο στη βιασύνη του•
Το μικρό παιδί που βρήκε
Το χαμένο μπαλόνι του στο δάσος
Ή τα φτερά τού μεγάλου αετού στα σύννεφα•
Μήπως και γίνει
Εκείνη έστω η όμορφη λέξη
Που θα τρυπώσει πάλι στη φωνή σου.
