Ψηλαφίζω τη μαγεία
των ημερών
με παιδικό ενθουσιασμό
και αφέλεια.
Αγγίζω τη χρυσόσκονη
των στολιδιών
με περισσή χαρά
και λαχτάρα.
Απολαμβάνω με δέος
την γιορτινή λάμψη
στο χώρο,
στο χρόνο,
στο νου.
Στα χείλη μια γλυκόπικρη γεύση
γυρεύει άλλοθι.
Κάτω από τη χρυσόσκονη,
μέσα από τη λάμψη,
αναδύονται κρυμμένες ευχές.
Ελπίδες χρωματιστές
που ξεθώριασαν
περιμένοντας μια λιακάδα.
Στριμωγμένα θέλω πλάι
σε ανίκητα πρέπει.
Μα η χρυσόσκονη διαπερνά
μαγικά τα δάχτυλά μου.
Μπαίνει στο δέρμα,
ποτίζει το μυαλό,
φτάνει στην ψυχή.
Ό,τι αγγίζω αστράφτει,
ό,τι ακουμπώ φωτίζεται.
Λάμπουν οι σκέψεις,
ακτινοβολεί η ματιά.
Η χρυσόσκονη γίνεται
άστρο φωτεινό,
φως ανέσπερο
στον χειμωνιάτικο ουρανό.
Η Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ. Φοιτά στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του ΕΑΠ. Πεζογραφήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικούς ιστότοπους,περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις.
