Νοιώθω να πνίγομαι, να θέλω να φωνάξω, μα από τα χείλη μου δεν καταφέρνει να βγει κανένας ήχος.
Βγαίνω να πάρω αέρα, μα όσο βαθιά κι αν είναι η ανάσα μου, δεν είναι αρκετή.
Κοιτάζω το είδωλό μου στο καθρέφτη. Θολά μου ανταποδίδει το βλέμμα. Θολά…Άχρωμα…
Προσπαθώ να δω μέσα από αυτό μα δεν τα καταφέρνω. Φευγαλέα μόνο βλέπω ένα μικρό κορίτσι να κυνηγά ένα κόκκινο μπαλόνι. Όσο κι αν προσπαθώ όμως να κρατηθώ από την εικόνα του, από το χαμόγελό του, μου ξεγλιστρά.
Επιμένω. Μάταια. Θυμώνω, απελπίζομαι. Το είδωλό μου βουρκώνει, τα πρώτα δάκρυα βρίσκουν κιόλας το δρόμο τους προς την ελευθερία.
Μα στάσου, τα δάκρυα αυτά είναι δικά μου. Γιατί όμως; Δεν ξέρω…
Τρομάζω. Απομακρύνομαι γρήγορα από το καθρέφτη καθώς με μια αστραπιαία κίνηση σκουπίζω αυτούς τους δύο μικρούς επαναστάτες…
Πιάνω να γράψω, μα το χαρτί είναι άσπρο…Πώς να γράψω ό,τι με βασανίζει πάνω στο λευκό, σύμβολο αισιοδοξίας, αθωότητας, φωτός; Εγώ που τα λάθη μ’ οδήγησαν σ’ αυτό το απέραντο σκοτάδι; Μια λέξη να στάξω πάνω του και θα το αμαυρώσω…
Άδικα περιμένει το μολύβι οδηγία. Μόνο μια τελεία καταφέρνει να ζωγραφίσει πάνω στο χαρτί. Πριν καν αρχίσει να σχηματίζει λέξεις, έφτιαξε μια τελεία…
Μια τελεία σε κάτι που δεν πρόλαβε να αρχίσει καν…
Κι όμως αυτή η τελεία όλο και μεγαλώνει, ώσπου καταλαμβάνει το χαρτί ολόκληρο.
Μα πως;
Τα δάκρυα φταίνε…τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια μου…
Και να που τελικά έγινε επανάσταση…
Η Σάρα-Κατερίνα Παπαδάκη γεννήθηκε στο Πουέρτο Ρίκο. Μεγάλωσε και ζει στον Πειραιά. Είναι απόφοιτος του Φυσικού Αθηνών. Λατρεύει τα βιβλία, τα ταξίδια και τις φωτογραφίες. Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης κυκλοφορεί το βιβλίο της με τίτλο «Στιγμές…διηγήματα Polaroid».
