Ποτέ δεν είχα κοιτάξει το πρόσωπό που κρύφτηκε σαν μάσκα αρχαίας τραγωδίας από τόσο κοντά. Είναι πρόσωπο γέννημα της δικής του διάνοιας σε εσωτερικούς ρόλους και διαδρόμους μέχρι να κλείσει τα μάτια του και να γίνει μνήμη στα χαώδη ημερολόγια και σημειωματάρια της εποχής.
Πρόσωπο συναισθηματικά κλεισμένο στο πιο αβάσταχτο φορτίο του «εγώ», που παραπλανά με τις τρελές περιπλανήσεις το ενοχικό όνειρο ενός γελοίου, να ονειρεύεται και να ταξιδεύει μέσα, έξω και πάνω στο χρόνο. Να ταξιδεύει εκτός εποχής και ρομαντικά στην αυτογνωσία της ταυτότητάς του αληθινού προσώπου.
Είναι πρόσωπο απάνθρωπου αρπακτικού, που μεταβάλλεται με πολύ τέχνη σε πρόσωπο αδιαφορίας που ζει ανάμεσά μας, πρόσωπο μαγικό σύμβολο που όλο αλλάζει και μας ξεγελά, που μεταμορφώνεται τόσο λαίμαργα σε χίλια πρόσωπα της καθημερινότητας στη θέα του ωραίου της κοινωνίας.
Θανάσιμο πρόσωπο με σκληρότητα μαρμάρου ή μετεωρίτη, που σχίζει τεχνικά αλλά και βάρβαρα με το νυστέρι τον άνθρωπο, που δεν τον ενδιαφέρει αυτοί που δεν μπορούν να καταλάβουν ή να σκεφτούν, που δεν τον ενδιαφέρει αυτοί που αισθάνονται και σκέφτονται.
Πρόστυχο και ύπουλο πρόσωπο που δεν μπορεί ή δεν θέλει να κατανοήσει το πρόσωπό του και εκείνο με τη σειρά του αρνείται να συμβιβαστεί παρά μόνα να λυτρωθεί σε ό,τι πιο ταπεινό και κτηνώδες έχει μέσα του, αυτός και η τεθλασμένη ζωή του σε λάμψη σκοτεινή.
Ελάχιστες είναι οι φορές που δεν μπορώ να αποφύγω, το πρόσωπο όραμα που με κοιτάει με μάτια που τρυπάνε αλλά δεν με βλέπει, που δεν μ’ αγαπάει, που δεν θα μ’ αγαπήσει ποτέ, ούτε θ’ αγαπήσει ποτέ κανέναν.
Πρόσωπο κενολογίας που αποφεύγει να με κοιτάξει στα μάτια, λες και έχει στο μυαλό του την ιδέα να αποσυρθεί σε μια μαγική στιγμή της ζωής μου. Πρόσωπο ρηχό στη σκέψη, ρηχό στα αισθήματα, ρηχό στα σύγχρονα προβλήματα, ανίκανο να δει με κριτικό βλέμμα πέρα από τη μύτη του το στοίχημα εκείνης της ημέρας, δηλαδή, για να το πω πιο απλά, πρόσωπο της αστικής φάρσας νεοφιλελεύθερο με αίσθηση της ατάκας ηλίθιο.
Και όσο είναι πρόσωπο βίαιο με μια ειρωνεία που αποπνέει σεβασμό, πιο έξυπνο από τις υπερβολές του ψευτολαικισμού, ελάχιστα ανώτερο πνευματικά από τη στόφα των κλασικών, αυτό είναι πρόσωπο ενός παιχνιδιού που θα το χαρακτήριζα παιδικό στο άδικο μαρτύριο ενός λαού.
Ο Xρήστος Αθανασίου είναι απόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής – Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Μεταπτυχιακό Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Συγγραφικό έργο: «Λογοτεχνικές Αστραπές» (Υπό έκδοση, «Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο», «Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» (Υπό έκδοση), «Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών», «Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού».
[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών από τα τέλη του 19 ου αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή]
