ΠΡΩΙΝΟ
Μήπως κι εγώ δεν είχα κάποτε νιάτα ζηλευτά, ηρωικά, μυθικά, που θ’ άξιζε να χαραχτούν με χρυσά γράμματα – που τέτοια τύχη! Τι αμαρτίες, τι σφάλματα πληρώνω με την τωρινή μου κατάντια! Εσείς που λέτε πως υπάρχουν κτήνη που κλαίνε με αναφιλητά, άρρωστοι που δεν ελπίζουν και νεκροί που βλέπουν εφιάλτες, μιλήστε, αν σας είναι μπορετό, για τον ξεπεσμό μου, για τη νάρκη μου. Εγώ, σαν το ζητιάνο μόνο, μ’ εκείνα τα ατελείωτα πατερημά και Παναγία Δέσποινα μπορώ να περιγράψω την κατάστασή μου. Δεν ξέρω πια να μιλώ!
Κι όμως, σήμερα, νομίζω πως τέλειωσα την αφήγηση της κόλασής μου. Ήταν στ’ αλήθεια κόλαση: η πανάρχαια, εκείνη που ο υιός του ανθρώπου άνοιξε τις πύλες της.
Από την ίδια ερημιά, την ίδια νύχτα, στα κουρασμένα μάτια μου προβάλει πάντα το λαμπρό άστρο, μα οι τρεις μάγοι που κυβερνούν τη ζωή μας: η καρδιά, η ψυχή, το πνεύμα, μένουν αδιάφοροι. Πότε θα πάμε, διασχίζοντας βουνά και ακρογιάλια, να χαιρετίσουμε την εργασία που ανατέλλει, την καινούργια γνώση, την πτώση των τυράννων και των δαιμόνων, το τέλος των προλήψεων, να προσκυνήσουμε –πρώτοι εμείς!- την επί γης γέννηση του Χριστού!
Οι ουράνιοι ύμνοι, τα εμβατήρια των λαών! Σκλάβοι, ας μη βλαστημούμε τη ζωή.
Arthur Rimbaud - Μια εποχή στην κόλαση – Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2004
Μετάφραση: Χριστόφορος Λιοντάκης
