Δημήτρης Μαμαλούκας | Ο κρυφός πυρήνας των Ερυθρών Ταξιαρχιών

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Πυρήνας «Φραντσέσκο Λορούσο»

I

Μιλάνο, Τρίτη 20 Μαρτίου 1979
06:01

Η παγωμένη νύχτα σπάει σιγά σιγά κι αρχίζει να χαράζει. Μέσα στο διαμέρισμα επικρατεί απόλυτη ησυχία. Ακούγεται μόνο το ρολόι της κουζίνας. Τικ Τακ. Δεν υπάρχει θέρμανση και κάνει διαολεμένο κρύο. Στο μικρό μπαλκόνι κρέμεται ένα θερμόμετρο. Δείχνει μείον τέσσερις βαθμούς. Όλα τα τζάμια είναι θολωμένα.
Μιλάνο, συνοικία λαμπράτε.
Είναι ένα ευρύχωρο διαμέρισμα με δύο κρεβατοκάμαρες και ένα σαλόνι που έχει μετατραπεί επίσης σε κρεβατοκάμαρα. Ο χώρος της κουζίνας είναι αρκετά μεγάλος και γύρω από ένα άσπρο στρογγυλό τραπέζι υπάρχουν τέσσερις καρέκλες και δυο σκαμνιά. Το φως της ημέρας που μπαίνει από την μπαλκονόπορτα φωτίζει δειλά το χώρο. Άσπρα πλακάκια, μπεζ ντουλάπια, λευκές συσκευές. Πλυντήριο, κουζίνα. Μωσαϊκό στο δάπεδο. Σε μια άκρη ένα ζευγάρι μπότες. Σε κάθε γωνιά σκόνες που μπλέκονται μαζί με τρίχες. Ένας λεκές από καφέ, ψίχουλα ψωμιού παντού. Στο τραπέζι υπάρχουν ακόμα τα λερωμένα πιάτα από τη χθεσινή μακαρονάδα. Τρία μπουκάλια φτηνό κρασί. Άδεια. Ένα ξεροκόμματο, ένα άδειο πακέτο τσιγάρα, μια λερωμένη πετσέτα, δυο τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα. Ο νεροχύτης είναι γεμάτος άπλυτα σκεύη, ενώ γύρω από τα μάτια της κουζίνας συσσωρεύεται λίγδα μηνών.
Όταν χτυπάει το πρώτο ξυπνητήρι. Συνολικά θα χτυπήσουν τρία. Οι ένοικοι σηκώνονται σιγά σιγά. Παπλώματα και κουβέρτες που ανασηκώνονται. Δεν ακούγονται ομιλίες. Μόνο μουρμουρητά.
«Είναι ώρα;»
«Ναι».
Το μπάνιο είναι μόνο ένα. Κανείς όμως δεν καθυστερεί. Δύο καφετιέρες μπαίνουν στα μάτια. Κρύο μέσα στο σπίτι. Οι αναπνοές φαίνονται. Νυσταγμένα κόκκινα μάτια. Καμιά κουβέντα. Όλοι αισθάνονται έτοιμοι. Ένας ακούει μόνο το χτύπο της καρδιάς του. Ένας άλλος σκέφτεται ότι το βράδυ με δυο ποτήρια κρασί όλα μοιάζουν πιο εύκολα. Και το πρωί πιο δύσκολα. Σχεδόν ακατόρθωτα.
Το σπίτι αυτό οι αστυνομικοί θα το χαρακτήριζαν γιάφκα. Κι οι ένοικοι το αποκαλούν κρησφύγετο. Κλέφτες κι αστυνόμοι. Ή σχεδόν.
Το κουδούνι από κάτω σπάει τη σιωπή, ταράζει τα νεύρα. Ακούγεται ένα συνθηματικό κι ανοίγουν. Είναι ένας σύντροφος. Είναι στην ώρα του, τον περιμένουν. Σε δευτερόλεπτα ένας άντρας μπαίνει στην κουζίνα κρατώντας έναν μεγάλο γκρίζο σάκο. Μέσα είναι τα όπλα που θα χρησιμοποιήσουν.
«Όλα εντάξει;»
«Εντάξει».
Χτυπάει το τηλέφωνο. Λίγα λόγια, σχεδόν συνθηματικά. Είναι οι δύο τσιλιαδόροι.
«Πάμε;» ρωτάνε.
«Πάμε», τους απαντάνε.
Κλείνουν και φεύγουν. Εύκολος ρόλος. Θα δουν αν όλα θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο. Αν θα φύγει ο στόχος. Όπως φεύγει κάθε πρωί. Όχι, είναι δύσκολο να στραβώσει η δουλειά στην αρχή.

Δημήτρης Μαμαλούκας
Δημήτρης Μαμαλούκας | Ο κρυφός πυρήνας των Ερυθρών Ταξιαρχιών – Κέδρος, 2016

Αφήστε μια απάντηση