Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο | Μυρωδιά της πέτρας

Μυρωδιά της αρμύρας μυρωδιά των φυλλωμάτων κι αυτοί οι κολπίσκοι οι στεγνωμένοι μέσα στο άχυρο που φορτώνουν.  Ξαπλωμένος περιμένω. Τι περιμένω στα όρια του εαυτού μου στα όρια του αίματός μου; Μ’ ένα άχυρο πιλατεύω ένα άστρο που πρόβαλλε στο μαύρο ουρανό. Όλα τα ξέχασα όλα τα ξέχασα όπως ξεχνά το χέρσο χωράφι που δίνεται […]

Γεβγκένι Γεφτουσένκο | Κρέμασα το ποίημά μου

Κρέμασα το ποίημά μου σ’ ένα ψηλό κλαδί. Κοίτα το που χτυπιέται με τον άνεμο. Ξεκρέμασέ το, μου είπες, σταμάτα το μαρτύριό του. Ξαφνιασμένοι οι διαβάτες, το βλέπουν τόση ώρα! Το δέντρο χαιρετά, κινώντας το ποίημά του. Δεν υπάρχει τίποτα για απάντηση. Πρέπει να φύγουμε. – Θα το απαρνηθείς; Μάλλον. Μα μη φοβάσαι, αύριο ένα […]