Ναζίμ Χικμέτ | Τα ποιήματα των 9 – 10 μ.μ.

25 Σεπτέμβρη 1945 Εννιά η ώρα. Στην αυλή χτύπησε το καμπανάκι, κλείνουν όπου να ‘ναι τα κελιά. Η φυλακή κράτησε κάπως παραπάνω αυτή τη φορά: 8 χρόνια… Να ζεις, είναι μια υπόθεση γεμάτη ελπίδα, αγαπημένη μου, να ζεις, είναι μια υπόθεση σοβαρή, όπως και το να σ’ αγαπώ… [Σελ.18]   10 Οχτώβρη 1945 Όταν κοιτάζω […]

Ναζίμ Χικμέτ | Κυριακή

Σήμερα είναι Κυριακή Για πρώτη φορά με άφησαν σήμερα και βγήκα στη λιακάδα Δε μου ‘τυχε ποτέ σε όλη τη ζωή μου Να μείνω έτσι ακίνητος κοιτάζοντας ψηλά τον ουρανό Και ν’ απορώ που είναι τόσο μακριά μου Τόσο γαλάζιος, τόσο απέραντος Έκατσα κατάχαμα γεμάτος σεβασμό Κι ακούμπησα την πλάτη στον ασβεστωμένο τοίχο. Και τούτη […]

Nazim Hikmet | Οι μωβ βιολέτες, οι πεινασμένοι φίλοι και το παιδί με τα χρυσά μάτια

Άντε λοιπόν, ποιητή Κάτι έχουμε και μείς να πούμε για τον έρωτα Κάτι γνωρίζουμε και μείς για δαύτον. Το καλοκαίρι πέρασε μπροστά στη μύτη μας Βγάζοντας τρελές κραυγές μεγαλόφωνες σαν ένα κίτρινο τρένο με ξύλινα βαγόνια μυρίζοντας ιδρώτα, σάρκα και ταμπάκο. Και τι να πεις που εγώ ήθελα να το δω να φτάνει όπως εκείνη […]