Αριστομένης Λαγουβάρδος

Μπαχαρικά της Νουμιβίας θα καίω, δίπλα στο ανθοστόλιστο κρεβάτι, κι΄αγγίζοντας τη σάρκα τη ροδάτη, ευωδιαστούς στίχους θα λέω! -Θυμίζοντας τον ερωτιάρη Αλκαίο.- Στη νύχτα την πλανεύτρα και δροσάτη, όπου αργά σφαλνά το κάθε μάτι, σε καπνούς ωχρορόδινους θα πλέω, -από νάρδο και κινάμωμο- και πάλι, μέσα στη λάγνα και ροδόφεγγη κραιπάλη -στου λύχνου τ΄αχνοφώς που […]

[Της Μάνας πήρε…] Της  Μάνας  πήρε  απ’ τ’ άσπρο  χέρι, το χρυσοσκάλιστο δαχτυλίδι,   λαμπρό κι ατίμητο στολίδι που οι κόρες ποθούν. Απ’ το καρτέρι των χρόνων, και από τ’ αγέρι της πεθυμιάς που τρέμιζε τα χείλη, φεγγρίζει τώρα αργυρό καντήλι στα μάτια. Η Μάνα μόνο ξέρει το μυστικό. Και σιγαλά στην  κόρη, -για ώρα εφίλα το ωραίο  θώρι- της λέει:«Θάρθει η στιγμή, νυφούλα ο χρόνος με μετάξι θα σε ντύσει! […]