Δεν μπορείς να φας το ίδιο μήλο δυο φορές, ένα θα είναι εκείνο, το πιο γλυκό, κι όλα τ’ άλλα ένα ημιτελές αντίγραφο. Θα κόψουμε μόνο όσα θα φάμε, είχες πει. Κάποιος το φύτεψε το δέντρο, σαν γευστικό σύνορο σε ένα χωράφι κρυμμένο μες στο δάσος. Εσύ μιλούσες για την ιερότητα της ιδιοκτησίας. Εγώ κατάλαβα πως αν δεν είναι δικός μου ένας καρπός στο πουθενά, τίποτα δεν θα μου ανήκει, ποτέ.
Αυτό είναι το χάσμα γενεών, άλλα λένε οι γονείς, διαφορετικά αντιλαμβάνεται ακόμη και το πιο καλόβολο παιδί. Με αυτή την διαδικασία προχωράει ο κόσμος, η πρόοδος δεν είναι παρά μια παρεξήγηση.
Με το μήλο θυμάμαι το ανορθόδοξο κυνήγι που πηγαίναμε. Κάποτε είχαμε σημαδέψει ένα θήραμα πετυχαίνοντας το. Κρατούσα το σχεδόν νεκρό πουλί στην αγκαλιά μου. Με το κορμί γεμάτο σκάγια, τα μάτια μισάνοιχτα και υγρά, το χάιδευα επικοινωνώντας με το τέλος του. Εσύ παρατηρώντας την σκηνή, πήρες το πουλί απαλά στα χέρια σου και με μια ανεπαίσθητη κίνηση του έστριψες τον λαιμό, κοιτώντας κάπου στον ορίζοντα. Δεν χρειάζεται να βασανίζεται, είπες. Κι εγώ έμαθα πως τρυφερότητα ενίοτε σημαίνει να αφήνεις. Το να θανατώνεις είναι λύτρωση, ακόμη κι αν δεν μπορείς να το παραδεχτείς.
Ξέρεις, δεν νομίζω να σου έχω πει πως όταν ήμουν μικρή φοβόμουν πολλά πράγματα. Ειδικά το βράδυ, ιδιαίτερα όταν έλειπες. Είχα σκαρώσει έναν μηχανισμό με σύμμαχο την ακοή για να ανταπεξέρχομαι. Αρχικά, προσποιόμουν ότι άκουγα το ροχαλητό σου στο διπλανό δωμάτιο, ήσουν σπίτι, ήμουν ασφαλής. Αργότερα, όντως το άκουγα ανεξάρτητα από την παρουσία σου. Οι ηχητικές παραισθήσεις, κατάλαβα, μπορεί να έχουν ενίοτε καταπραϋντικές ιδιότητες.
Ή πάλι, κάθε μεσημέρι περίμενα την επιστροφή σου, έστω πρόσκαιρη, κρυμμένη πίσω από την πόρτα. Να με αναζητήσεις, να σε αιφνιδιάσω, επαναλαμβανόμενα ίδιες κινήσεις, λέξεις, χαμόγελα. Μέχρι εκείνη την μέρα που τράβηξες την πόρτα και δεν υπήρχε μουστάκι πάνω από τα χείλη σου. Δεν ξαναέπαιξα αυτό το παιχνίδι, η απόλαυση κρυβόταν στην παρηγοριά του σταθερού. Δεν ήταν πια αστείο, όταν τα πράγματα μπορούσαν να αλλάξουν τόσο εύκολα. Η νέα εικόνα έπαιρνε μια μορφή ανησυχίας.
Ξέρω πως όταν χαθείς, δεν θα έχω προλάβει να σου πω πως σε αγαπώ. Ο προφορικός λόγος είναι λειψός ή παραφορτωμένος. Το σώμα αποθηκεύει καλύτερα, όταν σφίγγεις το χέρι μου. Δεν το αφήνεις, νιώθεις πως δεν είσαι πλέον άτρωτος. Νόμιζα πως οι γιατροί και οι μπαμπάδες δεν αρρωσταίνουν ποτέ. Εσύ με τις δύο ιδιότητες θα έπρεπε να είσαι αθάνατος. Τι, όχι; Λάθος συλλογισμός; Κι, όμως, η παράλογη σκέψη ενέχει μια ανακούφιση μπροστά στον πραγματισμό της λογικής.
Η μνήμη μοιάζει με μια καταιγίδα, γι αυτό δακρύζουμε στις αναμνήσεις. Ξεσπάει σαν κεραυνός στον εγκέφαλο και κατεβαίνει στα μάτια υγρή, ρέει στο δέρμα. Εισχωρεί μέσα του και επιστρέφει. Γι’αυτό λένε πως κάθε φορά που θυμάσαι κάτι το αλλοιώνεις. Κάποτε, θα είσαι μόνο μια ανάμνηση, θ’αδυνατείς να φτιάξεις νέες μνήμες στους οικείους σου. Θα σε θυμούνται ξανά και ξανά αλλάζοντας ελαφρώς την εφήμερη ιστορία σου. Μέχρι να ξεχαστείς, να πάψεις να υπάρχεις ολοσχερώς. Το είχα δει αυτό σε μια ταινία παιδική και τόσο συγκλονίστηκα που δεν σταματούσα να κλαίω. Ο τρίχρονος γιος μου στρεφόταν σε μένα απορημένος. Εκείνος μόνο λίγο φόβο είχε νιώσει από τους κινούμενους σκελετούς, η λύπη κι η απώλεια δεν ανήκαν τότε στο ρεπερτόριό του.
Ακόμη κι έτσι, θα ξαναβρεθούμε μια μέρα, στο χωμάτινο μονοπάτι πίσω από το σπίτι. Ο ουρανός σταδιακά θα συννεφιάζει, θα ξεσπάσει καταιγίδα. Κανείς δεν θα νοιαστεί, δεν θα υπάρχει τίποτα υλικό ν’απολεσθεί. Θα δούμε μέσα από διάφανα μάτια πως εκκενώνεται ο ηλεκτρισμός σχηματίζοντας αιθέρια ριζώματα. Δεν θα μιλήσουμε, οι λέξεις δεν προφέρονται από σβησμένα στόματα. Μόνο μια άυλη αφή θα μας συνδέει με το χώμα. Σταδιακά θα ξεχαστούμε μέσα στις απομακρυνόμενες αναλαμπές.
Η Μίνα Μοίρου μεγάλωσε στην Αγία Άννα της Εύβοιας και μετά από μικρές περιπλανήσεις, ζει με την οικογένειά της στην Ικαρία. Είναι ψυχολόγος και Εκφραστική Θεραπεύτρια Μέσω Τεχνών, ενώ φοιτά στο ΠΜΣ Δημιουργική Γραφή του Ε.Α.Π. Εργάζεται στον χώρο της εκπαίδευσης και ειδικής αγωγής. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά.