Η τέχνη τους έπνεε τα λοίσθια. Ποιος μπορούσε να ξέρει το γιατί… Τόσων εκατοντάδων γενεών κριτική συσσώρευση και σύνθεση γνώσης από πεδία τόσο διαφορετικά όσο η χειρουργική και η ορυκτολογία, η μαιευτική, η νοσηλευτική, η κοπτοραπτική και η τέχνη του καμουφλάζ θα περνούσε στην αχρηστία και, μοιραία, στη λήθη. Να ‘ναι άραγε το τέλος η φυσική κατάληξη της τελείωσης; Ίσως πάλι να μετασχηματιζόταν, να άλλαζε και να γινόταν κάτι άλλο. ‘Ήθελε να πιστεύει πως τίποτε δεν πάει χαμένο.
Αυτά σκεφτόταν όσο έδειχνε στο χαρισματικό τέκνο της το σημείο τομής όπου εφάρμοζε με οπλή σταθερή το κοπίδι.
Ω, μα τούτη δω η κόρη της ήταν χίλιες φορές καλύτερη από την ίδια!
Κάθε γενιά καλύτερη από την προηγούμενη. Τι κρίμα… Όλα τους είχαν εντρυφήσει κόντρα στη φύση τους στην υπακοή στους κανόνες και στην επιφυλακτικότητα έναντι του φαίνεσθαι. Η παρατηρητικότητά τους είχε υποχρεώσει το λύκο να φάει ένα ολόκληρο βάζο μέλι για να κάνει τη φωνή του γλυκιά και ψιλή και να πασαλείψει τα ποδάρια του με αλεύρι για να φαίνονται άσπρα, μήπως καταφέρει και τα κοροϊδέψει ότι είναι η μάνα τους για να του ανοίξουν, ποιος θα μπορούσε να ζητήσει απ’ αυτά περισσότερα; Μα καμιά φορά το να κάνεις ό,τι μπορείς δεν είναι αρκετό, ιδιαίτερα όταν έχεις να κάνεις με εχθρό υπέρτερο. Τα επτά ερίφιά της ξεγελάστηκαν και άνοιξαν την πόρτα στο λύκο όπως ήταν γραφτό να συμβεί. Ωστόσο η μικρή διακρίθηκε για την ευρηματικότητά της να κρυφτεί στην αχλύ του ξύλινου κουτιού του μεγάλου εκκρεμούς του ρολογιού, στη ρωγμή του χρόνου ούτως ειπείν, όπου ο λύκος δεν θα μπορούσε ποτέ να τη βρει.
Παρατηρούσε με προσοχή την τομή. Καθαρή και ευθεία –καλύτερα δεν θα μπορούσε να την κάνει ούτε η ίδια. Η μικρή έβγαλε ένα-ένα τα μεγαλύτερα αδέρφια της και τ’ απόθεσε στον ήλιο να στεγνώσουν. Τώρα θα έπρεπε να γεμίσουν την ανοιχτή κοιλιά του λύκου που ροχάλιζε με βαριές κοτρώνες και να την ξαναράψουν, με προσοχή μην τον ξυπνήσουν.
Όλα πήγαν εξαιρετικά καλά. Η μικρή ήταν έτοιμη. Κρίμα όμως που δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να μεταδώσει την τέχνη τους κι αυτή με τη σειρά της στην πιο ικανή της κόρη, καθώς ο τελευταίος λύκος στον κόσμο όδευε μαχμουρλής προς το βαθύ ποτάμι να ξεδιψάσει.
Ο Πάνος Παπαμιχάλης ει και εργάζεται στο Κορωπί. Από τις εκδόσεις 24 γράμματα κυκλοφορούν τα βιβλία του “Ποτέ μην εμπιστεύεσαι έναν ζωγράφο” (ιστορικό μυθιστόρημα, 2023) και “Ήθελε ακόμη φως πολύ να ξημερώσει” (ιστορικό μυθιστόρημα, 2025). Το 2019 το ανέκδοτο έργο του επιστημονικής φαντασίας “Από το Σίδνεϋ στην Τουώνγκ” βραβεύτηκε στον 38ο λογοτεχνικό διαγωνισμό μυθιστορήματος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.