Λέω πρέπει να γράψω, όπως ασύνειδα ο οργανισμός μου αποβάλλει την αναπνοή. Το “πρέπει” εδώ που χρησιμοποιώ έχει αξία ζωτική, κανένας εξαναγκασμός δεν κρύβεται από πίσω μήτε κάποιος κανόνας. Εδώ είμαι λοιπόν και σκαλίζω το πως θα γίνει να μην χάνουμε ούτε σταγόνα χρόνου. Προσπάθησα πολλές φορές να μην κοιμηθώ ώστε να αξιοποιήσω ολάκερο το εικοσιτετράωρο. Αν είναι ποτέ δυνατόν ! Μία βδομάδα αδιάσπαστα να το εφάρμοζα την επομένη θα χρειαζόμουν νοσηλεία με μείζονες οργανικές δυσλειτουργίες. Έτσι λοιπόν αποφασίζω να κοιμάμαι ένα γενναιόδωρο οχτάωρο, όπου ο εγκέφαλος μου αποπειράται να συμπυκνώσει όσα ερεθίσματα η μνήμη καταγράφει μα δεν μου τα γνωστοποιεί ποτέ. Είναι μαρτύριο να μετεωρίζεσαι από οσμές, αφές, ήχους και ηχηρές σιωπές σε βλέμματα που είτε μου απευθύνουν είτε εγώ τείνω προς τα ‘κει, εκεί που θα ‘θελα να ήσουν, μα είσαι πάντα πίσω μου να γρατζουνάς την πλάτη μου χωρίς να σου το ζήτησα, απλώς για να μου υπενθυμίζεις την υπεκφυγή που προκαλώ στον εαυτό μου όσες φορές είσαι στ’ αλήθεια μπρος στα μάτια μου. Ο ρομαντισμός μας έδειξε τον δρόμο που διασχίζει κανείς απ’ την οδύνη στην ηδονή της λύτρωσης. Πολύ μετά ο κινηματογράφος μέσ’ από την μεγάλη οθόνη του μας πρόβαλε το ίδιο. Παρότι δεν ασπάζομαι αυτήν την οπτική ως θέαμα αρέσκομαι να το καταναλώνω. Είναι ωραίο που και που να πατάς πάνω σε νάρκες.
***
Ο Λάζαρος Ζάγκας γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα.Σπουδάζει Ψυχολογία και αποπειράται την γραφή.
