Κωστής Χριστοδούλου

Στέκομαι γερμένη σε μια γωνία. Προσπαθώ να ξεκουράσω τα τσακισμένα μου σίδερα. Σαν απόκληρος σακάτης Ζητιανεύω λίγα ψίχουλα. Μνήμης. Ουσιαστικής μνήμης. Τους βλέπω κάθε χρόνο τέτοια ημέρα. Μαζεύονται το χάραμα. Στήνουν τα τραπεζάκια τους Τα πανό. Γράφουν τα συνθήματα τους. Προσπαθούν να κλέψουν λίγο από το πάθος εκείνων των παιδιών. Που χθες για μένα, μερικές […]

[Θυμέλη] Θα σταθώ. Στη μέση της ορχήστρας. Θα απεκδυθώ των ενδυμάτων του ρόλου Θα ακουμπήσω τη μάσκα στη θυμέλη. Θυσία στον Διόνυσο, θεό των παθών και της αλήθειας μου. Θα απαγγείλω λόγια τραγικά. Όχι των μεγάλων τραγικών. Αλλά του εντός μου δράματος. Μόνος θεατής μου, Εγώ. Και εσύ. Καθισμένη στα πέτρινα έδρανα. Γδυτή με τη […]