Στον Παναγιώτη Ρώνη των υπερβορείων κελαρύζεις αρειμάνιος ύπνε –λάστιχο του χρόνου- τεντώνεις τεντώνεις τεντώνεις τα δάχτυλα και στίχος ογκώδης υψώνεσαι στη χορδή πνίγεσαι χάνεσαι μέσα σε φθόγγους- τατουάζ * θάλασσα πνίγεσαι στο στίχο, θάλασσα ανάσα στο στέρνο του χαρτιού· ούτε σημάδι ούτε ρημάδι δε σε […]
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος | Ποιήματα
Εκ του προχείρου Πεθαμένες ώρες δεν ήθελε να πετάξει στο χαρτί. Τη παρθενιά του λευκού σεβόταν και μόνο ίχνη λινά κατάμαυρα (σαν το κατακάθι της μοίρας) άφηνε πότε- πότε να το διακορεύουν. * Λυπημένες λέξεις κι άλλες πιο λυπημένες. Κι όλη η θρηνωδία του κόσμου μπλέχτηκε στους στίχους του. Ανούσια μουσική μιας διάνοιας κενότατης. * […]
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος | Infans
Ι. Μένω εκκρεμής στο μεσοδιάστημα αυτής της σελίδας. Δεν ξέρω από ποια μυστική πηγή χρησμό να λάβω. Ωριγένης ή έστω εμμανής γεωμέτρης, τις ατραπούς μιας έλλειψης προσπαθώ να αμβλύνω. ΙΙ. Επί ματαίω στράφηκε στις λέξεις. Δεν ήξερε ο ανόητος τίποτε για το τραγούδι των Σειρήνων. ΙΙΙ. Νύσταξε η τόση ευφράδειά του και κοιμήθηκε το νόημα […]
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος | Misachicos
Σκιές από χέρια. Ένα μεγάλο αερόστατο φωτογραφίζει δειλά μιαν ανάσα λυκόφως. * Υπήρχε –λέει- ένα μεγάλο πουλί. Δεν κελαηδούσε. Μόνο προφήτευε καρπούς. Το πουλί κάηκε στο δέντρο. Έγινε μανιτάρι. Και πέθανε. * Κοκκίνιζε από το κακό του και φώναζε πως η ποίηση δεν ορίζεται. Ώσπου, η μαύρη γάτα με το ποντίκι στο στόμα μπήκε μέσα […]
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος | Τρία ποιήματα
Δημοκρατία Άλλοτε με γάζες και γύψους, στο νεκροτομείο τώρα∙ κι οι επαΐοντες εκεί γύρω τριγύρω να εύχονται στους εκπαιδευόμενους καλή σταδιοδρομία. καμένα χαρτιά κύριε καθηγητά σβήστε παρακαλώ τα ίχνη της σοφίας σας κανείς δεν θέλει πια να γίνει μάρτυρας καμίας ανακάλυψης η εκ του στόματός σας και της πείρας σας απόφανση περί της πορείας […]
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος | …την εποχή των υακίνθων
[Νέκυια] Ι. Είδα στον ύπνο μου την αποσύνθεσή μου. Διάλυση γρήγορη και βίαιη. Ήμουν σαν μια μάζα από περιττώματα. Τελικά, καμιάν αισθητική δεν χωράει στο θάνατο. Αλωμένος υποδέχεσαι την αφάνιση. Εκθέτοντας στην απόλυτη γύμνια ό, τι -ελάχιστο- σου έχει απομείνει. ΙV. Φθορά βασίλισσα του άσπρου και του γκρίζου. V. …ονειρώδης ετούτη η παρθένα απουσία… […]
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος | Εγώ το χάος
[Υπόθεση αριθ. 187…] V. Όχι, όχι δε μας ενδιαφέρει η ομάδα αίματός σας κύριέ μου κρατήστε τα των υγρών σας για σας Κρατήστε τις πληροφορίες περί των υγρών σας για δική σας χρήση εμάς δε μας ενδιαφέρουν τέτοια θέματα. Εμείς απλά καταγράφουμε το ψηφιακό σας αποτύπωμα. Εμείς απλά ζητάμε να καταγράψουμε την ύπαρξή σας, τις […]
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος | …για μια πατρίδα καμωμένη από θάνατο
κομμένα πόδια κομμένα χέρια κομμένες γλώσσες κεφάλια δίχως σώμα σώματα δίχως πατρίδα μιαν έρημος πλημμυρισμένη στο αίμα μια θάλασσα άνυδρη από την σήψη * “για μια πατρίδα καμωμένη από θάνατο” φώναξε κι έπειτα ύψωσε τα μάτια προς τον καπνισμένο ουρανό “Αλ Μουίντ”, συνέχισε, “αυτό είναι το έργο Σου;” κι ήπιε το […]
Δύο ποιήματα του Αρθούρου Ρεμπώ | Μετάφραση: Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος
[Αίσθησις] Στο μπλε των δειλινών του καλοκαιριού, θα γυρίσω τα μονοπάτια, τσιμπημένος απ’ τ’ αυτιά του σιταριού, πατώντας στο χορτάρι: Ονειροπόλος, θ’ ατενίζω, καθώς θα νιώθω την δροσιά στα πόδια μου. Θ’ αφήσω τον άνεμο να λούσει το γυμνό μου κεφάλι. Δεν θα μιλώ, δεν θα σκέφτομαι τίποτα: αλλά ο απέραντος έρωτας θα ξεσηκώσει την […]
Χάρολντ Πίντερ | Πέρα απ’ αυτό
Δύο άνθρωποι μιλάνε στο κινητό τους. Τζήν: Πως είσαι; Λαίηκ: Πολύ καλά. Κι εσύ; Είσαι καλά; Τζην: Είμαι τρομερά καλά. Πως τα πας; Λαίηκ: Πραγματικά καλά. Είμαι πραγματικά καλά. Τζην: Χαίρομαι. Λαίηκ: Πέρα απ’ αυτό… ε, ξέρεις… Τζην: Ξέρω. Λαίηκ: Πέρα απ’ αυτό… ε, ξέρεις… Τζην: Ναι, ξέρω. Αλλά πέρα απ’ αυτό..; Λαίκ: Πως […]