Δημήτρης Καρπέτης

Ανεβαίνω τα σκαλιά της ζωής όντας θνητός ακόμα. Τα πρωινά κοιτώ τις παρεκτροπές  να αργοσβήνουν. Οι βίαιες σκηνές εκτυλίχθηκαν κατά μήκος των μονοπατιών της ζωής. Η λαγνεία του σώματος κορδέλα κόκκινη τυλίγει τη σιωπή. Τ’ απωθημένα αγκάλιασαν τα καθιερωμένα.  Αγγίζω το καινούριο σώμα,  αγκιστρώνομαι στην ξαναμμένη σάρκα, ξεπλένω τα όνειρα με τα συναισθήματα μου. Η […]

Βροχή καταρρακτώδη οι ιδρώτες. Κλείνω το στόμα εισπνέω θάνατο. Ο κόσμος βουβάθηκε, οι ψευδαισθήσεις μελάνιασαν τον ουρανό. Αναζητώ τις πατημασιές του αποχαιρετισμού, εισβάλλω στην πραγματικότητα, αντιστέκομαι στα αδιέξοδα. Στο υποτονικό φως του χάους φάνηκε η άνοιξη. Αγγίζω ένα κορμί τρεμάμενο, μυρίζω τα στεφάνια των αγγέλων. Σκύβω , κοιτώ ντροπαλά τις ρωγμές της σάρκας. Οι κανόνες […]

Υπηρετούμε τα άδεια πρόσωπα και τις κενές ψυχές. Σκοντάφτουμε πάνω στα πετρωμένα δάκρυα χρόνων. Το κατεστημένο ραγίζει και αποσυντίθεται. Στα πυκνά φυλλώματα της καρδιάς έμεινε η προσδοκία. Απόψε σε είδα… φορούσες την αιώνια νιότη, ν ‘ανθίζεις πάνω στις πληγές. Αγγίζω τα στολίδια σου, τυλίγω το σώμα σου με χρώματα ανεξίτηλα. Το ξέρω όταν ξυπνήσω θα […]

Τρωτό το πλήρωμα του χρόνου, παρωχημένο τσαλακώνεται μέσα στην άβυσσο. Τα φωτεινά χαμόγελα στοίχειωσαν. Μια νηνεμία εκκωφαντική βεβήλωσε τους αλαλαγμούς του πάθους. Την ώρα των αναστεναγμών συλλέγω τις ταλαντώσεις του σώματος, τα κρυφά σου στολίδια. Στροβιλίζομαι σε μια επιθυμία που καταλύει τις απαγορεύσεις. Η οπτική των επιτρεπτών ορίων αλλοιώνεται, έχω εθιστεί σε οράματα που ίπτανται. […]

Οι αντιφάσεις κατασκεύασαν το ακαθόριστο. Ήχοι ρυθμικοί παρέσυραν τις αμφιβολίες, τον εγκλωβισμό της ψυχής. Τα κοινά μυστικά συμπορεύονται στα σώματα. Μένω αδρανής , χωρίς φωνή κρέμομαι απ’ την εικόνα σου. Συσσωρεύθηκαν τα δάκρυα, τα πάθη εκρεμούν και φθίνουν στο φως της ανατολής. Τις νύχτες παραμονεύω τα βήματα των άστρων, μια χορογραφία που ακολουθεί τους παλμούς […]

Στη θρηνωδία της ασημαντότητας κάποιοι γονάτισαν αμαχητί. Η τοξική φύση του πόνου κατακρημνίζεται στο κενό. Μπολιάζω την ψυχή με την ωραιότητα. Πλάθω τη σιωπή με την αύρα σου. Εξωραΐζω τις ανυπόφορες ώρες ραίνοντας με ανθοπέταλα δυο μάτια ανόθευτα. Επέζησα, αναπνέοντας τα μυστικά που μας ενώνουν. Τράφηκα απ’τις σχισμές ενός κορμιού εμποτισμένου στην έκσταση. Ο Δημήτρης […]

Διαβάζω τις πατημασιές στο χώμα, τα λόγια μια ρυτίδα βαθιά στον αγριεμένο άνεμο. Μια σταγόνα αίμα μεταπλάθει την αλήθεια. Ένα φτερούγισμα ταραγμένο μέσα στο ποδοβολητό του χρόνου η ανάσα μας. Τα πλοκάμια της νοσταλγίας απλώθηκαν, μια ψεύτικη άνοιξη κατεδάφισε τα όμορφα. Θρήνος που σταλάζει στην ψυχή ο ιδρώτας τ’ ουρανού. Οι ώρες κυλούν, οι έγνοιες […]

Οι σπασμοί ανοίγουν και πάλι τις πληγές. Ο ίλιγγος ενός παράταιρου κόσμου με οδηγεί στο βάραθρο. Γέρνω με αναφιλητά, τα συναισθήματα ξενιτεύτηκαν σε τόπους αλαργινούς. Κάθε τόσο προσποιούμαστε τα φτερουγίσματα. Οι πνοές εμπνέουν τη ζωή. Τα όμορφα απογεύματα απορροφώ το άρωμά σου, φωτοσυνθέτω τις νέες στιγμές της έκστασης. Ο ήχος του πόθου κατακρημνίζεται στο ανάγλυφο […]

Η πόλη φόρεσε τα “γιορτινά” της φωτίστηκε με τα λαμπιόνια της ανέχειας, της μιζέριας και του φόβου πολύχρωμα, όπως και οι άνθρωποι που περπατούν στους δρόμους της φορτωμένοι με τα βάσανα που τους πρόσφεραν οι μέρες των θεών τους. Μέρες “γιορτής” να λάμπουν απ’ τις ψυχές που πυρπολήθηκαν, το λάδι τους άρχισε να στάζει πάνω […]

Ξημέρωσα ιδρωμένος απ’ το όνειρο του ψες. Ξόδεψα τη δύναμη της ψυχής σε ταξίδια άγνωστα. Βυθίζω τα τετριμένα στα κατάβαθα. Ιχνηλατώ τα όνειρα , έτσι θεραπεύω τα πληγωμένα σωθικά. Σιωπηλά δραπευτεύω, δυο πελώρια μάτια φωτίζουν το δρόμο μου. Τρυπώνω στις χαραμάδες για να νοιώσω το άφθονο φώς σου. Υποκλίνομαι μπροστά στο μυστήριο που με κατέκτησε. […]