Στον Αστέρη Κ.
Δεν είχα προλάβει
να αποχαιρετήσω
την ανάμνηση
του φόβου μου
στην είσοδο Ε1,
όταν το 849
με μετέφερε
σαν πεταμένο κουφάρι
στους παλιούς γνώριμους δρόμους.
Ο Πειραιάς φάνταζε για ακόμη
μια φορά ζεστός και ατελείωτος.
Ένας πειρατικό λημέρι
για ξεχασμένους ονειροπόλους
που κάναν το οδοιπορικό τους
μέσα στον καύσωνα
και την οχλοβοή.
Fata Libelli, μακριά είσαι ακόμη;
Μια ατημέλητη πορεία με οδήγησε ξανά
εκεί από όπου ξεκίνησα,
στην αρχέγονη αρχαιολογία
των παλιών εγκαταστάσεων
των λιπασμάτων
και των μισογκρεμισμένων φουγάρων.
Ο Γουίλι ο μαύρος θερμαστής
φάνηκε τότε μπροστά μου
κραδαίνοντας
το καταραμένο μαχαίρι
και ο Καββαδίας μαζί με τον Μικρούτσικο
και τον Τσε Γκεβάρα
δάκρυσαν μαύρα δάκρυα
και το στόμα πλημμύρισε αναθήματα.
(Οι αναμνήσεις ενός Flaneur, β’ μέρος)
Ο Γιώργος Δρίτσας γεννήθηκε το 1994 στην Κόρινθο. Είναι απόφοιτος του Φ.Π.Ψ. (Φιλοσοφία, Παιδαγωγική, Ψυχολογία) της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, στο οποίο και συνέχισε/ζει τις μεταπτυχιακές και διδακτορικές του σπουδές. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διαδικτυακά και έντυπα περιοδικά, το 2016 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Η ηχώ του Ζαρατούστρα, σε μορφή αυτοέκδοσης, ενώ από τις εκδόσεις Οδός Πανός κυκλοφορούν οι, κοινής θεματικής, ποιητικές συλλογές του σκιά θανάτου (2022) και το ματωμένο όνειρο (2023), με παλιά και νέα ποιήματά του.
