«Είναι κι αυτό μια μορφή ναρκισσισμού, ξέρεις…», της είπε και αφαίρεσε το μαύρο σκελετό των γυαλιών του για να καθαρίσει τα θαμπωμένα τους τζάμια από τα χνώτα του. «Η μάσκα δεν βοηθά εμάς τους γυαλάκιδες», πρόσθεσε χασκογελώντας ελαφρώς, έως ότου ολοκληρώσει το τελετουργικό του καθαρισμού.
«Ναρκισσισμός πώς;» του απάντησε με τα φρύδια της να πλησιάζουν μεταξύ τους και τους παλμούς της να ανεβαίνουν. Ο ναρκισσισμός, αυτή η σκοτεινή πλευρά του εγωκεντρισμού που πήρε το όνομά του από τον όμορφο Νάρκισσο που αυτοθαυμαζόταν ολημερίς σε μία λίμνη, τί σχέση θα μπορούσε να έχει με εκείνη. Δεν πίστεψε ποτέ πως ξεχώριζε, πως κατείχε μια υπεραξία σε σύγκριση με τους άλλους. Άρχισε να μετρά από μέσα της τα δευτερόλεπτα μέχρι να της απαντήσει. Το πόδι της, σαν γεωτρύπανο σε άσφαλτο, παλινδρομούσε αρμονικά στο μέτρημά της.
Στο πέμπτο δευτερόλεπτο και ύστερα από 15 ταλαντώσεις του ποδιού της ήρθε η απάντηση.
«Πιστεύεις πως είσαι η μοναδική που αποτυγχάνει… Η μοναδική που έλαβε υπενθύμιση… Η μοναδική που θα κατακριθεί… Η μοναδική που θα έχει επιπτώσεις. Η μοναδικότητα προς το χειρότερο σενάριο είναι και αυτή μια μορφή ναρκισσισμού δεν νομίζεις;»
«Μου είναι εύκολο να σκεφτώ τον εαυτό μου στην χειρότερη θέση. Δεν είχα συνδέσει αυτή την ‘πρωτιά’ με τον ναρκισσισμό. Αλλά ναι… αρχίζω να το βλέπω.»
«Χρειάζεται να ξεχωρίσεις αρκετά τον εαυτό σου για να φαντάζεσαι πως έχει αυτή την ειδική μεταχείριση, αλλά βλέπεις, κι άλλοι συμφοιτητές σου πήραν μειλ υπενθύμισης από τον καθηγητή. Και κάπως έτσι προσγειώθηκες απότομα.»
Μια μεγάλη παύση ακολούθησε και γέμισε, αντί να αδειάσει, το μικρό δωμάτιο. Κυρίως γέμισε με σκέψεις το μυαλό της Νεφέλης, που όπως προοικονομούσε το όνομά της, θα ξέσπαγε σε μπόρες.
«Τί σκέφτεσαι;»
«Σκέφτομαι πως θα προτιμούσα να μην τα βλέπω όλα από την αντίστροφη πλευρά τους. Να τα βλέπω για αυτό που είναι. Ακόμη και τον ναρκισσισμό τον έχω αντίστροφα μέσα μου.», απάντησε σπάζοντας τη σιωπή της με τον χειμαρρώδη λόγο της. «Η πρώτη των χειρότερων, αυτή είναι η αξία μου…» είπε με αυτοσαρκασμό που συνοδευόταν από ένα παιχνιδιάρικο γελάκι.
Κατέβασε τη μάσκα της και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ φίλτρου που είχε μπροστά της. Η ταχυκαρδία που της προκαλούσε την έκανε να νιώθει ζωντανή, να δηλώνει το παρόν της στο απουσιολόγιο της ζωής. Κοίταξε το ρολόι της. Είχαν μείνει ακόμη δέκα λεπτά συνεδρίας. Η μάσκα ξανανέβηκε και σκέπασε το μισό της πρόσωπο.
«Θα ΄θελα να ίσχυε αυτό που λες, ξέρεις. Να ήμουν νάρκισσος με την έννοια που αναγνωρίζουμε οι περισσότεροι. Να θεωρούσα τον εαυτό μου τον καλύτερο στα πάντα και για πάντα. Αφού με ταυτίζω με τα ακαδημαϊκά μου επιτεύγματα να ήμουν πάντα μια επιτυχία, να ήμουν ο άνθρωπος που τα διαβάζει όλα. Να μην με έβλεπα πλέον σαν άχρηστη, σαν… αποτυχία.», είπε με έναν λυγμό στη φωνή της και άρχισε να στριφογυρνά στην κυπαρισσί περιστρεφόμενη καρέκλα, ώστε να πλανέψει τον εαυτό της και να τον κάνει να συγκρατήσει τα έτοιμα δάκρυα στα ήδη βουρκωμένα της μάτια.
«Το για πάντα δεν υπάρχει, είναι φτιαχτό. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Η ίδια η ζωή μας δείχνει πως έχει ένα τέλος… Μην μηδενίζεις τον εαυτό σου μπροστά στο ουτοπικό ‘για πάντα’.»
«Δεν υπάρχει, αλλά το θέλω. Εξ ορισμού δεν υπάρχει. Και ενώ το θέλω, από την άλλη το φοβάμαι. Φοβάμαι το ‘για πάντα’ της στασιμότητάς μου, το ‘για πάντα’ της θλίψης μου. Αυτό το ‘για πάντα’ που μοιάζει ατέρμονο κι ας μην είναι. Το ‘για πάντα’ που αναζητώ εγώ όμως μοιάζει θνησιγενές.» απάντησε και συνέχιζε να παίζει με την καρέκλα.
«Οπτική γωνία… βλέπεις… Λοιπόν, φοβάμαι πως κάπου εδώ ο χρόνος μας τελείωσε. Θα συνεχίσουμε την επόμενη Τρίτη;»
«Ναι, ίδια ώρα…», του είπε και σηκώθηκε, αφήνοντας την κυπαρισσί καρέκλα να διαγράφει κύκλους μοναχή της. Η πορεία της Νεφέλης, σαν μια ευθεία απομακρυνόταν ολοένα και περισσότερο όσο εκείνη πλησίαζε την πόρτα της εξόδου. Το σαρανταπεντάλεπτο του κύκλου και της ευθείας είχε τελειώσει. Θα εφάπτονταν ξανά στο καθιερωμένο τους ραντεβού.
Η Εύα Μουρούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1996, με καταγωγή από την Κρήτη και την Πελοπόννησο. Είναι φοιτήτρια στη σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών του Ε.Μ.Π. Η λατρεία της για τα βιβλία ξεκίνησε από το λύκειο. Μέσα στην καραντίνα τη συντρόφευσαν βιβλία όπως η Σκακιστική Νουβέλα του Τσβάιχ και της φύτεψαν την ανάγκη να γράφει κείμενα ώστε να εξωτερικεύει τους προβληματισμούς. Γι’ αυτό από τον Σεπτέμβρη του 2021 ξεκίνησε να παρακολουθεί σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής.
