Της γης
I
Μες στη χούφτα μου
κλείνω σφιχτά το χώμα
των χωραφιών μας.
Κουβαλώ πάντα μαζί
τους καρπούς των κόπων μας.
II
Αν δεν κόβαμε άσκοπα τα δέντρα, ίσως μπορούσαμε να πούμε:
Χωρίς πυξίδα
δεν θα χαθείς στα πυκνά
δάση του κόσμου.
Πάνω σε κορμούς δέντρων
χαράξαμε τον δρόμο.
III
Παχύς κουρνιαχτός
κολλούσε στα χέρια μας
πριν το λιόγερμα
και τα νυχτολούλουδα
πρόσμεναν το ξύπνημα.
ΙV
Πώς να διαλέξεις
τ’ ομορφότερο για σε
αιώνιο άνθος…
Στο νοτισμένο χώμα
φυτρώνουνε μυριάδες.
V
Καλλιεργούμε
– όσο κι αν μας τρομάζει
ο κόσμος αυτός –
τον κήπο που καρπίζει
μ’ ελπίδες και όνειρα.
Της θάλασσας
VI
Γλυκό δειλινό.
Φουσκώνει η θάλασσα
σαν την καρδιά μας.
Στο μούχρωμα χάνεται
μόλις τα φώτα σβήσουν.
VII
Ελευθερία
ζητώ σε μια απρόσιτη
θάλασσα να βρω.
Απ’ το γλυφό της νερό
μεμιάς ο κόσμος σειέται.
VIII
Όταν τολμήσω,
«μποτίλια στο πέλαγο»
μπορεί να ρίξω
καρτερώντας στον λόφο
σήματα καπνού να δω.
IX
Ο κόσμος όλος
μια απέραντη θάλασσα
φουρτουνιασμένη.
Μονάκριβη ελπίδα μας
μια πλωτή πολιτεία.
X
Πικροθάλασσα,
στ’ αρχέγονα νερά σου
καταδύομαι
να οργώσω τον βυθό σου,
να σκάψω τον μπαχτσέ μου.
Αποφώνηση
Απομείναμε
τον ουράνιο θόλο
να κοιτάζουμε.
Θα ‘ταν η μοναξιά μας
μεγάλη δίχως άστρα.
Ο Γιώργος Παλαβράκης γεννήθηκε στα Τρίκαλα (Θεσσαλίας) το 1992. Σπούδασε Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Παράλληλα με τα φιλολογικά έχει εργαστεί αρκετά χρόνια ως μουσικός. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά.
