(για τη Lisl των φοιτητικών χρόνων)
Είμαι η Lisl
άσπρο πάτο
εξαντλημένο
το προσδόκιμο
ρέστη Dipl. Ing.
– δεν ευοδώθηκε
έκτοτε η αρχιτέκτων –
χειμώνες πριν
πάνω απ’ την άβυσσο
η ελευθερία
αναζήτησε κρυψώνα
στον αυχένα μου
καταμεσής του κάμπου
με ξάπλωσαν
στα σωθικά ενός Hochhaus
στην κομβιοδόχο
πέτυχα αμέσως δεκατριάρι
κι εκεί τα υαλοστάσια face à face ·
δεξιά αριστερά
επιχειρούσα
cabeseo με τον
φύλακα άγγελο
16:00μμ μαλάξεις
και πάλι αριστερά δεξιά
χορτάρι που κρύβει
το χώμα – ανά-ΧΩΜΑ –
μ’ ελπίδα ζευγαριού ουρανών
μπαινόβγαινα στο ΣΩΜΑ
δεξιά αριστερά και
πίσω, κέντρο ταβάνι,
δύο και πενήντα οκτώ
μείον τους εβδομήντα
της ανακλινόμενης
ήπιος τρόμος
καθήλωσης
η άμβλυνση της αγωνίας μάταιη
συμ-ΠΤΩΜΑ-τολογία
απλά τυπική
Ήμουν η Lisl
κοκάλωσα ανάμεσα
στις δυο γραμμές
των οριζόντων
Η Πουπερμίνα (Μηχανικό Μολύβι) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Μονάχου και ασκεί έκτοτε μάχιμα την αρχιτεκτονική στην Ελλάδα. Από μικρή παίζει σκιτσάροντας και γράφοντας με μαύρα και χρωματιστά μολύβια, μέχρι που ανακάλυψε το μηχανικό και συνέχισε μ’ αυτό. Πιο συστηματικά γράφει από το 2011.
Είναι συντάκτρια και εικαστική επιμελήτρια του ιστολογίου “Μηχανικό Μολύβι – αμήχανες ιστορίες διά δικτύου https://technischerbleistift.blogspot.com/, όπου αναρτά αποκλειστικά δικά της κείμενα και στίχους. Συμμετοχές της έχουν δημοσιευθεί σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και ιστολόγια, μεταξύ των οποίων τα*: *τοβιβλίο.net, Φρέαρ, Με ανοιχτά βιβλία, Diastixo και Bibliothèque.
