Φυσικά και δεν συνέβη.
Ήταν μια μνήμη δίχως βίωμα.
Μια πληγή δίχως μαχαίρι.
Μα το ξέστρωτο κρεβάτι, τα άδεια μπουκάλια στο τραπέζι
Λεν’ αλλιώς…
…πως πίσω μένουν και φεγγοβολούν
της ζωής μας τα πειστήρια.
Αλώβητα στη φθορά, ανένδοτα στον χρόνο
και στης Φαντασίας μας το πρόταγμα
στρατιώτες ξαναμμένοι.
