Με το συνεχές κατακερματισμένο
ένα πολυπόθητο μέλλον δε διαφαίνεται πουθενά.
Ο χρόνος στέκεται ακίνητος.
Αναμφίβολα, αν αδυσώπητα παρέλαυνε εμπρός,
ο χρόνος θα προσέφερε περισπασμούς
θα κολάκευε τη ψαθυρότητά μου,
ένας μετρονόμος προσαρμογής στη δική σου αναχώρηση.
Αλίμονο, πού τέτοια πολυτέλεια.
Έπειτα της αναπάντεχης εξόδου σου
οι σκέψεις αναδύονται μελανιασμένες
αδράνεια μιας ζωής νωτισμένης σε
χρόνο παρελθοντικό και χρόνο παρόντα.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που το δωμάτιο
ακάλεστο σε περιείχε, αδυνατώ να θυμηθώ.
Αλίμονο, μοιάζει να μην έχει σημασία πια.
Χαραυγή και εγκατελείπω το στοιχειωμένο μου καταφύγιο
φιλτραρισμένες αναπνοές σε κάθε στροφή, έχεις αναπτήρα;
προμαγειρεμένη διασκέδαση για απόψε. Αρκεί.
Μέχρι πότε άραγε θα παραμένω τρωτή,
καρδιακά δική σου,αναρωτιέμαι. Δια παντός;
Ξεπαγωμένη νοσταλγία για επιδόρπιο
και μια κούπα κατάμαυρο καφέ να με βοηθάει
να παραμένω άγρυπνη στα επαναληπτικά
όνειρά μου. Η έντονη φρασεολογία έχει
βαρύνουσα σημασία.
Προς κάθε κατεύθυνση εκτείνομαι διακλαδιζόμενη,
επιζητώντας την αφύπνιση μιας από καιρό
παραμελημένης αίσθησης αφής.
Αλίμονο, πού τέτοια πολυτέλεια.
With the continuum breached
a much-needed future is
nowhere to be seen.
Time standing still.
Undoubtedly, were it ruthlessly marching forward
time would supply distractions, cajole my fragility,
a metronome of adaptation to your departure.
Alas, no such luxury.
Ever since your unannounced exodus,
thoughts resurface bruised and battered
inertia of life soaked in present and past.
When was it last that the room contained
your presence unsummoned; I cannot recall.
Alas, it does not seem to matter no more.
Early morning and I exit my haunted shelter
filtered breaths at every corner, got a light?
Pre-cooked entertainment tonight. Will do.
Until when shall I remain defenseless,
cordially yours, I wonder. Eternally?
Defrosted nostalgia for dessert
and a cup of pitch-dark coffee
to help me stay awake in
my repetitive dreams.
Vivid phrasing does
matter indeed…
To every cardinal direction I extend ramified
longing for a long-neglected sense of touch
to be awakened. Alas, no such luxury.
Ο Γιώργος Καφετζής γεννήθηκε και μεγάλωσε επιεικώς. Αρνούμενος πεισματικά εις εαυτόν να αγγαρεύει λέξεις για τις απαραίτητες συστάσεις, συνήθως εκθέτει το περιορισμένο του βίου του με εκτενή αναφορά στις ραδιοφωνικές του εκπομπές και τις νευροεπιστήμες.
