Κοιμάται ο κόσμος
σε παγωμένο στρώμα
κι εγώ ξεχάστηκα
επάνω στην κόψη του χεριού σου
ανατρέχω στον έρωτα
-όπως όλοι σε καιρούς πολέμου-
επιδίδομαι σε ασκήσεις ονειροπόλησης
τα καταφέρνω
ακόμα
νιώθω στα πέλματα την άμμο
ό,τι με αγνοεί δεν το ενοχλώ
διώχνω την ψυχή μου από αίθουσες αναμονής
την πετάω στον αέρα
ελπίζω
φοβάμαι
αγωνιώ
να την πιάσεις
πριν προλάβει
κάποιο τώρα
-το μόνο υπαρκτό και δεδομένο-
κανείς δεν περιμένει πια
η ζωή στο εδώλιο
το χθες και το αύριο
εξίσου σαρωτικά
κι όταν δεν έχω πού να πάω
κρύβομαι μέσα στα λουλούδια
κι εύχομαι κάποτε να με βρεις
Παιδί του Ιουνίου, κυριολεκτικά και όσο μεταφορικά μπορεί να σταθεί. Αγαπά την τέχνη και τα γράμματα σε όλες τις μορφές τους. Ζει με διάθεση για ποιητική απόδοση των πάντων. Καταθέτει κομμάτια του εαυτού της μέσα από τα ποιήματά της.
