Μαζί τους, συμπλέουμε
με όσους
το όνειρο ταξιδεύουνε
στο ολόγιομο του Αυγούστου
πορφυρό φεγγάρι
και
στα χρώματα της Ίριδας,
με όσους
χορό στήνουνε
με τα μάτια και την καρδιά,
όταν η χρυσαφένια
αχτίδα ζωγραφίζει μες
στο καταχείμωνο
τη σκοτεινή γωνιά
του δωματίου.
Μαζί είμαστε
με όσους
το θαύμα βλέπουν
της ζωής,
όταν ανοίγει
ένα μικρό
μπουμπούκι,
με όσους
συγκινούνται με το
γέλιο του βρέφους στην
κούνια ,την ώρα του ύπνου,
και με το κουρασμένο
βλέμμα του γέρου
που λιάζεται
στο παγκάκι
με όσους
εύκολα δε στροφάρουν
κάτω από τις επιταγές της
σύγχρονης λογικής,
αλλά, όπου καλούνται,
τρέχουν με την
ιλιγγιώδη ταχύτητα της
παιδικής τους ψυχής
με όσους
απλόχερα παραχωρούν
το εγώ τους
στα νιάτα και βλέπουν
τα παιδιά τους
με τα μάτια του
Γκιμπράν.
Είμαστε μαζί
με όσους
τα λίγα
μετρούν για πολλά και τα
πολλά τα νιώθουν λίγα
με όσους
στη λύπη σου
κρυφά δακρύζουν
και στη χαρά σου
φανερά δακρύζουν
με όσους
μες στο χαλασμό
βρίσκουν έξοδο ελπίδας
κι ας είναι κομμάτι του
και με όσους,
το σπασμένο
πόδι του γλάρου αφού
«έδεσαν»,τον κοίμισαν
στο περβάζι τους
μέχρι να γιάνει.
Η Βικτωρία Ι. Σουλιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Τρύφος του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Το 1987 εισάγεται με υποτροφία στη φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου Ιωαννίνων απ’ όπου και αποφοίτησε το 1991.
