Δεν θα ξεφύγει κανείς απ’ τη φροντίδα μου. Ο χειμώνας είναι εποχή για τους δειλούς. Την άνοιξη, αν τολμάτε, ανοίξτε ακόμα ένα κουμπί απ’ τη ζακέτα. Τρίζουν οι τέντες, τρίζει ο ήλιος, τρίζουν τα σύννεφα. Τρίζουν οι κλειδώσεις του σπουργιτιού.
Απόψε, η μοίρα τα έφερε να γεννηθείτε ποιητές. Ως το πρωί, στα σκαλοπάτια αυτού του φθινόπωρου, χίλιες φορές θα γκρεμοτσακιστείτε. Η νύχτα κοροϊδεύει εσάς. Εσείς τη γύψινη ροζέτα. Στα νιάτα της φεγγάρι λογάριαζε να γίνει.
Απεχθάνομαι όσους γράφουν με παντόφλες και πιτζάμες. Αν νιώθετε νεκροί, μπείτε στους τάφους σας αλλιώς αφήστε κατά μέρος τα ρουσφέτια του θανάτου.
Περπατάτε με τα χέρια, ερωτεύεστε με το κιλό. Τίποτα δεν αλλάζει. Είτε με χειμερινή είτε με καλοκαιρινή ώρα, μετά τη δύση του ήλιου έρχεται το σκοτάδι.
Αν θέλετε να έρθει αυτός ο κόσμος στα ίσια του, μοιράστε όπλα στα πουλιά.
Αντώνης Τσόκος
