Στηρίξαμε την ελπίδα στα χέρια μας.
Όπως χτυπάμε τον κασμά την κρατήσαμε
και σκάψαμε στο μέλλον.
Όπως σφίγγουμε το φτυάρι την κρατήσαμε
να μαζέψουμε τα ερείπια
από τα όνειρα της νιότης.
Συρθήκαμε κάτω από έμφορτα τραπέζια
γυρεύοντας ψίχουλα,
τη χαρά που δεν είναι δική μας γυρεύοντας,
μόνο το τραγούδι της ευωχίας ν’ ακούσουμε,
να γνωρίσουμε τη ζωή που για μας είναι ξένη.
Θέλουμε ν’ ατενίσουμε το αίμα,
που φεύγει από τις φλέβες
και προσφέρεται μ’ ασημένιες κούπες,
με προπόσεις και χειροφιλήματα.
Θα μπορούσαμε τότε να πιστέψουμε στον εαυτό μας,
σαν τον στρατιώτη που πιστεύει στα όπλα του
την ώρα της επίθεσης.
Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία από το 1971. Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα 13 βιβλία με ποίηση και δοκίμια. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, στα ισπανικά και στα αλβανικά.
