Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης | Δεύτερη Φάση / Work in Progress #49

Elvis Never Left This Building

Προοπτικές για τον Ιούλιο

Μακριά από τους κατά φαντασίαν υγιείς, μακριά από το φανταριλίκι των πεποιθήσεων, μακριά από την άσφαιρη σιγουριά του Ξερόλα της Γειτονιάς, μακριά από τους Επαγγελματίες του Ζόφου, μακριά από την αλαζονική βερμούδα του Στραβοκάνη, μακριά από εκείνους που καμώνονται ότι τα βάζουν με θεούς και δαίμονες ενώ δεν ξέρουν ότι άλλο ῾῾γλείφω᾽᾽ κι άλλο ῾῾γλύφω᾽᾽, άλλο ῾῾γλείφτης᾽᾽ κι άλλο ῾῾γλύπτης᾽᾽.           

Κοντά σε όσους επιμένουν να είναι χορτοφάγοι λύκοι, κοντά σ᾽ εκείνον που ξέρει να ανάβει ένα κεράκι στο δάσος και θυμάται ότι ο Allen Ginsberg είπε ακριβώς ότι το Ποίημα είναι ένα Κεράκι στο Δάσος, κοντά στη Γυναίκα που ξέρει να σου προσφέρει το βλέμμα της κι ύστερα, ανενδοίαστα κι ανεπιφύλακτα, όλα τα άλλα.           

Μακριά από τον βλάκα που είναι βλάκας που είναι βλάκας, όπως το ρόδο είναι ρόδο είναι ρόδο, μακριά από αυτούς που το 2016 διατείνονται ότι ο μοντερνισμός κατέστρεψε την Τέχνη, μακριά από τους αδαείς που παριστάνουν τους ειδήμονες, μακριά από τους ειδήμονες που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη της ειδημοσύνης τους.           

Κοντά στους ευφυείς που τους βαραίνει και τους ζορίζει η ευφυΐα τους, κοντά σε όσους αφήνουνε τα πουρνάρια και πάνε στον Άχραντο Γάμο, κοντά στον Γκαστόνε Ντακ και στον Φέθρυ Ντακ, κοντά σ᾽ αυτόν που ξέρει να λέει, ῾᾽Μα εσείς αρχίσατε πρώτος᾽᾽, κοντά στην Πεντάμορφη που είναι Κούκλα Εκπάγλου Καλλονής και δεν το κάνει θέμα.           

Μακριά από τους κακομούτσουνους ψυχή τε και σώματι γιατί θα προσπαθήσουν κάποτε, έστω και σχεδόν αθέλητα, να σου τη φέρουν, μακριά από τους συστηματικά αποτυχημένους γιατί καταλήγουν άλλο να μην κάνουν από το να βάζουν τρικλοποδιές στους επιτυχημένους, μακριά από τους επιτυχημένους που δεν ξέρουν να αυτοσαρκάζονται, μακριά από ό,τι θέλουμε μακριά μας να μένει.           

Κοντά στα κορίτσια και τα αγόρια που έχουν γενναιόδωρο χιούμορ και δεν στραβομουτσουνιάζουν όταν μια ήσσων αντιξοότητα τους χτυπάει την πόρτα γιατί ξέρουν ποιες θύρες είναι εύκολες όταν τες κουρταλεί η χρεία και ξέρουν ποιον δίσκο να βάλουν στο πικάπ όταν η καθημερινότητα αρχίζει τα στριμωξίδια της και ξέρουν ποιο βιβλίο να βάλουν στο σακίδιο όταν θα αρχίσουν να περιπλανιούνται στα σοκάκια της Μεγάλης Πόλης.           

Μακριά από τον φραγκοφονιά, τον φιλισταίο, τον φαύλο, μακριά από τον κρυόκωλο, τον ψευτομπήχτη, τον καληνυχτάκια, τον ῾῾δεν-προσφέρουμε-υπηρεσίες᾽᾽, τον τζαμπαμάγκα αλλά και τον μάγκα-εν-γένει, τον φωστήρα, μακριά από τον εντός της πολιτικής και εκτός της ζωής, μακριά από τον ανήμπορο να αγαπήσει και να ερωτευτεί και να εκτιμήσει ότι υπάρχουν γυναίκες που είναι ῾῾πλάσματα εκτάκτων συνθηκών᾽᾽, όπως λέει ο Βέλτσος, που δεν μπορείς να τις έχεις αν δεν ξέρεις να δώσεις ό,τι έχεις και, κυρίως, ό,τι δεν έχεις.           

Κοντά στον Δημήτρη Καραμαζώφ που τα κάνει μπάχαλο μόνος του και ξέρει να γίνεται τραγούδι από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου (῾῾Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει/ ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει’’),  κοντά στον άχραντο υπαρξιστή φιλόσοφο και ποιητή Γιώργο Β. Μακρή που πρώτος, στις αρχές της Δεκαετίας του Εξήντα μετέφρασε την Πέτρα του Ήλιου του Octavio Paz (῾῾Ν’ αγαπάς θα πει να μάχεσαι, ο κόσμος αλλάζει/ όταν δύο εραστές φιλιούνται, οι πόθοι ενσαρκώνονται,/η σκέψη ενσαρκώνεται, φτερούγες φυτρώνουν/στους ώμους του σκλάβου, ο κόσμος/ είναι πραγματικός και χειροπιαστός,/ το κρασί είναι κρασί,το ψωμί ξαναβρίσκει τη γεύση του, το νερό είναι νερό,/ ν’ αγαπάς θα πει να μάχεσαι, ν’ ανοίγεις πόρτες,/ να παύεις να είσαι ένα πρωτοκολλημένο φάντασμα/ καταδικασμένο στην αιώνια αλυσίδα/ από έναν κύριο απρόσωπο./ O κόσμος αλλάζει/ όταν δύο όντα κοιτάζονται κι αναγνωρίζονται᾽᾽ — Η Πέτρα του Ήλιου, μτφρ. Γιώργος Μακρής, Περιοδικό Πάλι #1, 1964)και ξέρει να γίνεται τραγούδι από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου (῾῾Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο/ Μεταμορφώνεται, όλα αγιάζουν/ Ο σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτερά/ Παύεις να είσαι ένας ακόμα ίσκιος᾽᾽),  κοντά στον αριστοκράτη αναρχικό Giulio Manieriπου ήξερε να τα δίνει όλα εκεί όπου ήθελε να τα δώσει και ξέρει, κι αυτός, να γίνεται τραγούδι από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου (῾῾Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό,/ συντρόφια, μήπως βρέθηκε και κείνο,/ να φτύσω μέσα με οργή, που οι νέες εποχές/ με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο;/ Δεν μ᾿ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό’’).

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Ερωτευμένη Κυψέλη, 30.06.2020

Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.