Περασμένες δόξες
θυμήθηκες απόψε.
Νοστάλγησες
τα λουλούδια της Άνοιξης
εκεί που τώρα
φυτρώνουν οδοφράγματα.
Πεθύμησες
τα πουλιά της ελπίδας
να πετούν ελεύθερα
στον ουρανό
που άδειασε από όνειρα.
Λαχτάρησες
τα τραγούδια της ψυχής
πίσω από συνθήματα
ντυμένα
με αδέσποτες νότες.
Δάκρυσες
για τα παράσημα ανδρείας
που τώρα στολίζουν
τα κάγκελα των κελιών.
Πόνεσες
για τα στεφάνια νίκης
που τώρα κρύβουν τις οπές
στα τείχη της ντροπής.
Έκλαψες
για τα κρύα αγάλματα
που τώρα ζουν στα σπίτια
εκείνων που έφυγαν βιαστικά.
Τρόμαξες
με τον ήχο της καμπάνας
που σήμανε τη λήξη της ανάμνησης.
Τέλος χρόνου, λοιπόν,
τέλος εποχής.
Η Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ. Φοιτά στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του ΕΑΠ. Πεζογραφήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικούς ιστότοπους,περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις.
